#3/2 Labirent Bölüm 2

166 9 1
                                    

 

Nereye gitmeliydim?Her yol birbirine benziyordu.Ve ben...Korkuyordum.Tıp tıp kan damları sesi geliyordu.Arada bir metalik sesler geliyordu.Ama çıkış kapısını bulamıyordum.Farklı bir yöntem denemeliydim.Önümde 3 yol vardı.O piti piti yaptım.Nasıl olsa yolu bulamayacağım.Yaptığım seçim sonucu ortadan gitmem gerekiyordu.Bir adım attım ve buz gibi bir nefes hissettim!O neydi!Geri koşmaya başladım ama halı ayağımda toplanıyordu.Bu yüzden olduğum yerde kalmıştım.Duvarlar üstüme üstüme geliyordu.Yerdeki cesetler ayaklanmıştı ve hepsinin vücudunun bir kısmı yoktu.Derken saydam duvarlar beni çevreledi.Zombiler bana gelirken bu duvarlara çarptı.Elleriyle cama vuruyorlardı ve ben köşeye büzülmüştüm.Bir süre kırmaya çalıştılar ama kıramadılar.Sonra geriye çekildiler ve Aman Allah'ım!!İç organlarını bana atıyorlardı ve bunların bazıları bana isabet ediyordu.Gözüme bir kalp çarpınca dehşetle çığlık attım.Çünkü hala atıyordu.Sonra zombiler yana çekildi ve bahçıvan elbiseli adam geldi.Elinde ve etrafında onlarca korkunç eşya vardı.Eline yüzlerce minik bıçaktan oluşan bir bumerang aldı.Fırlattı ama bu sefer camdan sekmedi.Camı kırdı.Kırılan cama doğru zombiler yaklaştı.Adam ise eline başka bir bumerang almıştı.Hedefi bu sefer bendim.Zombiler yaklaşırken çığlık atmak için ağzımı açtım ama sesim çıkmıyordu.

Uyandığımda etrafımda hiçkimse yoktu.İlk nefesi hissettiğim yerdeydim.Zombiler gözükmüyordu.Sonunda kafayı sıyırmıştım.Ayağa kalktım.Bilincimi kaybediyordum.Aklım bir savaş veriyordu ama sadece yavaşlatacağımı tahmin ediyordum.Ailem,arkadaşlarım...Hepsi birer birer kayboluyordu.Kendimden kurtulur gibi koşmaya başladım.Rastgele.Işıklar kararmaya başladı.Gördüğüm en ufak ışığa yöneliyordum.Sonra devasa bir ışık gördüm.Sonra onu gördüm.

Kabusum kapıdaydı.

O kapıda dikilirken nasıl çıkacaktım ki?Gözlerimi ovuşturdum ama bu sefer gerçekti sanırım.Gerçek...

Öylece birbirimize bakıyorduk.Aramızda 10 metre vardı.Hafifçe geriye bir adım attım.O da ileriye bir adım attı.Bunu görünce ben bir adım attım.Bir adım.Bir adım daha.O her adımıma karşılık veriyordu.6 adımdan sonra gülümsemeye başladı.Bir adım daha attım.Şimdi basbayağı sırıtıyordu.Konuşmaya başladı.

"Buradan kaçabileceğini mi sanıyorsun?

Kabus ŞehirHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin