I'm a goddess? {Dutch} (Pauze)

~Hoofdstuk 2~

P.O.V. Sofie.

*RINGGG*

Eindelijk is het laatste lesuur voorbij, het leek wel jaren te duren. (Ja ik overdrijf altijd weet ik.) Op een rustig tempo loop ik de trappen naar beneden om mijn jas te pakken. Ik snap nooit waarom iedereen zo'n haast heeft om uit school te komen, ik bedoel maar, die 2 minuten maakt echt niet veel uit toch? Maar oké ik ben ook echt altijd het zonnetje van de school. Ruik je het sarcasme? Ik wel. Ik ben geduldig en rustig. Sommige vinden me een nerd maar weet je. Het doet me niks, ik weet zelf wel beter. Ze zeggen maar wat ze willen. 'Soof!' Ik schrik wakker uit mijn gedachtes en kijk rond wie me riep. Al snel zie ik Veronica lopen en schreeuw terug: 'Hoi Veronica.' Een paar andere leerlingen keken me boos aan voor het schreeuwen in hun oren maar ach, who cares. Moeten ze er maar niet lopen, niet mijn fout dus. Rustig blijf ik staan wachten totdat Veronica eindelijk de trap af is. Veronica kan alles behalve traplopen. Ze heeft echt een cursus traplopen nodig of zo. 'Ga je mee naar mij? M'n oom komt langs en ik mag hem niet.' Zegt ze als ze er eindelijk is. 'Kan niet sorry, mijn moeder zei vanochtend dat er een paar mensen op bezoek kwamen en moet er bij zijn.' Vertel ik haar op een kalme toon. Irritatie is in haar ogen te zien. Ik hoor haar wat mompelen maar ik luister al niet meer. Doe ik vaker, dan zit ik gewoon in mijn gedachtes. Maar Veronica kan er wel mee leven. Samen lopen we naar buiten, naar de fietsen stalling. Veronica en ik moeten beide een andere kant op dus zwaait ze vrolijk naar me en zegt: 'Toedeloe Soof!' Hoe houden mensen het vol, altijd zo vrolijk en met zoveel energie? Snap het niet maar dat zal wel aan mij liggen right? 'Byeeeee bolle!' Roep ik vrolijk terug, geen idee waarom ik vrolijk ben maar het zal wel. Achter me hoor ik nog wat gemompel dat klonk als 'en bedankt.' Met een kleine glimlach fiets ik verder. 

Het lijkt wel of alles vandaag goed gaat, ik bedoel maar. Het is winter. Maar thank god dat het niet regent of sneeuwt. Als ik iets haat is het sneeuw wel. Je kan er wel lol mee hebben maar dan nog, Als je 5 minuten buiten staat ben je al half dood gevroren dus waarom de moeite? Het waait wel, voor mij komt het van achteren en ik ben er blij mee. Alles is beter dan 2 uur doen over fietsen omdat de wind je niet meezit right?

Na een halfuur fietsen ben ik eindelijk thuis, ik gooi mijn fiets maar gewoon ergens in je bosjes want ik heb geen zin om hem fatsoenlijk binnen te zetten. Rustig loop ik naar de achterdeur van mijn huis. Als ik de deur open hoor ik 2 stemmen en ik schrik op. Bezoek ships wokkels en pinda's ik zie eruit als een eekhoorn die tegen een boom aan gerent is. Snel fatsoeneer ik mijn haren een beetje in de hoop dat er niemand belangenrijk binnen is anders haat ik mijn leven nu al. 'Mam ik ben thuis!' roep ik vanaf de gang. Snel doe ik mijn schoenen uit en gooi ze in de kast en gooi mijn jas op de kapstok. Geen antwoord? Normaal antwoord ze opgewekt. Met gefronsde wenkbrauwen loop ik door de deur naar de woonkamer. Als ik binnen kom hoor ik niet, behalve het zachte gesnik van mijn moeder. Ze zit met haar handen voor haar ogen op de grond. Als ik de deur dicht doe haalt ze de handen van haar ogen. Als ze mij ziet begint ze nog harder te huilen. Rustig loop ik naar haar toe en als ik bij haar sta zak ik rustig door mijn knieën en ga erop zitten. Ik sla een arm om de schouder van mijn moeder en probeer zover ik kan haar te troosten. Na een aantal minuten merk ik pas op dat er 3 mensen in de kamer staan. 2 mannen en 1 vrouw. 1 van de mannen schat ik rond de 50. Hij heeft ijsblauwe ogen en wit grijzig haar. De andere man schat ik rond de 30 jaar oud. Zijn ogen zijn oceaan blauw en heeft licht blauw haar. De vrouw schat ik rond de 20/25 Ze heeft goudbruine ogen en bruin golvend haar. Als ze zien dat ik naar ze aan het kijken ben stapt de oudere man naar voren en zegt: 'De mortuis nil nisi bene.' En alles wordt zwart.