Υπάρχει ελπίδα

Πρόλογος

              Ξημερώνει Δεύτερα πρωί. Το ξυπνητήρι στις 7 άρχισε να χτυπάει. Τίποτα διαφορετικό. Ξύπνησα, έβαλα την μουσική μου να παίζει. Ντύνομαι. Από το παράθυρο άρχισε να ακούγετε ο αέρας. Φυσάει πολύ  σήμερα γαμωτο. Κρύο. Πιο κρύο όμως κάνει μέσα μου παρά έξω. Κατεβαίνω αργά τις σκάλες, ένα σκαλοπάτι τη φορά. Μια ωραία μυρωδιά ακούγεται από την κουζίνα. Ο μπαμπάς μου όπως πάντα, κλασσικός κάθε πρωί, με περιμένει με ένα πλούσιο πρωινό και 2 κούπες καφέ, μια για κείνον και μια για μένα.
            Έχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από τότε που καθόμασταν το πρωί στο τραπέζι οι τρεις μας.. Εγώ ο μπαμπάς και η μαμά. Τώρα πέντε χρόνια μετά, είμαι εδώ πέντε  μήνες πριν τις πανελλήνιες. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έφτανα ως εδώ μετά τον θάνατο της μαμάς μου, έχοντας ως στόχο τα 19.000 μόρια για την σχολή που θέλω.
            Το όνομά μου είναι Τζένιφερ, αλλά κανένας πια εδώ και πολλά χρόνια δεν με λέει έτσι..  πλέον όλοι με φωνάζουν Τζενα. Τον μπαμπά μου τον λένε Κένεντι και την μαμά μου την έλεγαν Άννα. Κατάγομαι από την Αγγλία όμως μετά τον θάνατο της μαμάς μου αποφασίσαμε με τον μπαμπά να κάνουμε μια καινούργια αρχή σε μια άλλη χώρα. Φύγαμε λοιπόν από το Λονδίνο και ήρθαμε στην Ελλάδα σε ενα νησί την Κρήτη και συγκεκριμένα σε μια μικρή πόλη.. τον Άγιο Νικόλαο.
                Είναι πραγματικά πανέμορφα εδώ πέρα. Δεν έχει βέβαια πολλά πράγματα να κάνεις όμως είναι ωραία. Τα ελληνικά ακόμα με δυσκολεύουν λίγο όμως μιλάω πολύ καλά. Τα παιδιά στο σχολείο φαίνεται να με συμπαθούν πολύ. Έχω τρείς κολλητές φίλες και πολλούς φίλους. Α! Ξέχασα να σας πω... Έχω και ένα αγόρι τον τελευταίο χρόνο. Το όνομά του είναι Μάριος. Είναι ψηλός, μελαχρινός, με γαλαζοπράσινα μάτια και ασχολείται πολύ με τον αθλητισμό. Είναι το στήριγμα μου. Ένας από τους λόγους που έβαλα στόχουςστην ζωή μου.