Υπάρχει ελπίδα

Κεφάλαιο 2

     Η μέρα πέρασε όπως όλες οι άλλες... Μαθημα.. Τι μαθημα δηλαδή.. μόνο μάθημα δεν ήταν αυτό που κάναμε.. όλη την ώρα συζητούσαμε για θέματα τελείως άσχετα.. Αν βρισκόμουν σε άλλη τάξη αν δεν ήμουν 3η Λυκείου Δεν θα με ένοιαζε καθόλου..  να όμως που Ούτε γω το πιστεύω Αλλά θέλω να κανω μάθημα.. 
         Όσο περνούσε η ωρα η αγωνία άρχισε να κορυφώνεται.. Ο Μάριος θα γνωρίζονταν με τον μπαμπά.. Ούτε που μπορούσα να το πιστέψω!!! Ήταν απίστευτο.. Σαν από όνειρο.. ένα ωραίο όνειρο.. Ας είχε μακάρι τουλάχιστον αυτό καλή κατάληξη έλεγα απο μεσα μου και κοιτούσα τον ουρανό σαν να έλεγα στην μαμά μου "βοήθησε να πανε όλα καλα εδώ κάτω.. σ'αγαπάω.. Μου λείπεις"
           Το κουδούνι χτύπησε και εγώ περίμενα όπως κάθε μέρα τον Μάριο να κατέβει Γιατί αυτός έκανε μάθημα στον 3ο όροφο ενώ εγώ στο ισόγειο οπότε περίμενα να κατέβει.. Ο καιρός είχε ανοίξει Δεν έκανε τόσο κρύο πια και δεν έβρεχε..
-Πάμε μωρό μου; Δεν νομίζω να είναι ωραίο να στήσουμε τον μπαμπά σου.. μας περιμένει!!
-Έχεις δίκιο αγάπη μου!! Του απάντησα και με έπιασε από το χέρι.
           Ούτε ο Μαριος είχε έρθει με την μηχανή σήμερα οπότε αποφασίσαμε να παμε με τα πόδια..  δεν Είναι και πολύ μακριά το σπίτι μου από το σχολείο..  κάνα δεκάλεπτο τέταρτο εκεί περίπου.. Όσο πλησιάζαμε στο σπίτι η καρδιά μου είχε αρχίσει να χτυπάει τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα πεταχτεί έξω. Ο Μάριος το κατάλαβε και γύρισε με κοίταξε στα μάτια με Αυτά τα πανέμορφα μάτια με πήρε αγκαλιά με φίλησε στο μέτωπο και μου ψιθύρισε ότι όλα θα πάνε καλά!! Μακάρι είπα από μέσα μου και κοίταξα πάλι τον ουρανό.. Κοίταξα πάλι την μαμα μου..