THE BLACK ROSE

Το κουτί

Φτάνω στο δωμάτιο μου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ψάχνω σα λυσαρα ένα ψαλίδι. Δεν βρίσκω τίποτα. "Σκατααα" φωνάζω και παρατάω το ψάξιμο και σκίζω το χαρτί σε πολλά κομμάτια.
Το σώμα μου μένει ακίνητο. Δε μπορώ να κάνω καμιά κίνηση. Δε μπορεί να γίνεται αυτό. Δε μπορεί να γίνεται αυτό. Τσιμπάω τον εαυτό μου. Με τσιμπαω λίγο δυνατότερα απ'ότι έπρεπε. Το τριαντάφυλλο είναι ακριβώς ίδιο με αυτό στο όνειρο μου.
Το χαρτάκι και το σημείωμα είναι τα ίδια. Μα που είναι και αυτή η Κασσάνδρα?, σκέφτομαι...
Μετά από 2-3 λεπτά χτυπάει το κουδούνι. Τρέχω πάλι να ανοίξω.
Ευτυχώς είναι η Κασσάνδρα.
"Γειαααα" λέει
"Ναι ναι γεια . Έλα τώρα πάνω."
"Σιγά καλέ. Να μην πούμε κάνα καλημέρα στους ανθρώπους?"
"Θα τους πεις καληνύχτα μετά. Πάμε πάνω τώρα" ξανά λέω.
Μετά από άλλες δέκα φορές την πείθω να πάμε πάνω.
"Γιατί είσαι έτσι καλέ?" Ρωταει.
"Γι'αυτό" και της δίνω το χαρτάκι και ταυτόχρονα της δείχνω το κουτί.
Διαβάζει. Με κοιτάζει.
Την κοιτάζω.
Ξανά το ίδιο.
"Τι ναυτο?"
"Άμα ήξερα δε θα σου είχα πει ήδη?"
Της λέω για το όνειρο. Με κοιτάζει με δυσπιστία.
"Την αλήθεια σου λέωωω!!!!"φωνάζω
"Καλά καλά , περίμενε."
"Τι να περιμένουμε μας δουλευεις? Εδώ σε λίγες μέρες θα πεθάνουμε!"
"Άσε ρε. Μπούρδες από κάνα βλαμμένο στο σχολείο θα 'ναι.
Μα καλά το πιστεύεις τωρα; Πλάκα μου κάνεις;"λέει
"Και το όνειρο; Ποια είναι η εξήγηση?"
"Δε ξέρω..."
"Μήπως αν κάναμε ότι μας λέει;"λεω
"Τι βιβλιοθήκη?"
"Ναι! Να πάμε στη Βιβλιοθήκη! Να ψάξουμε...." Φωνάζω...
"Τι να ψάξουμε?"
"Άααα δε ξερωωω"
*Ντριν*Ντριν*Ντριν*
"Ποιος είναι?"ρωτάει η Κασσάνδρα
Κοιτάζω το κινητό.
"Άγνωστο λέει" απαντάω.
"Ε σήκωσε το ντε!!"
Το σηκώνω.
"Παρακαλώ?
Παρακαλώ?
Είναι κάνεις εκεί?"λέω.
Τίποτα.
"Χχχχχζχζζχζζχχχχζζζζχ"
Τίποτα.
"Παρακαλώ?"λέω δυνατότερα.
"Αααααααααααα" ακούγεται
Κλείνει.
*Τουτ*Τουτ*Τουτ*