THE BLACK ROSE

Ημερα 2

Η ώρα είναι 9. Η Κασσάνδρα δεν έχει απαντήσει στα μύνηματα μου. Τα μαλλιά μου στάζουν από το μπάνιο. Το κινητό μου έχει λυσαξει να χτυπάει.
Το αγνοώ.
Κλείνοντας το πιστολάκι ακούω πάλι τον κλασικό ήχο του κινητού μου.
Άγνωστο λέει.
Το κλείνω για 9 φορά.
Πέφτω στο κρεβάτι και σκέφτομαι ξανά όλη την ημέρα από την αρχή.
Εστιάζω στη βιβλιοθήκη.
Ελπίζω να πιάσει, σκέφτομαι.
Η πανσέληνος είναι σε τρεις μέρες.
Τα υλικά είναι εύκολα να τα βρεις.
Τα μάτια μου κλείνουν σιγά σιγά.

*ΝΤΡΙΝΝΝΝΝ*ΝΤΡΙΝΝΝΝΝ*
Τινάζομαι από το κρεβάτι.
Κλείνω το ξύπνητηρι.
Κοιτάζω το κινητό μου.
Δεν έχει άλλες αναπάντητες.
Προσπαθώ να φερθώ όσο πιο φυσιολογικα μπορώ.
Στο σπίτι δεν είναι κανένας.
Ετοιμάζομαι και φεύγω.
Όλοι στο δρόμο μου φαίνονται ύποπτοι.
Ξύπνα Ξύπνα Ξύπνα, σκέφτομαι συνεχόμενα.
Όλα τα παιδιά είναι χαρούμενα. Δεν ξέρουν τι περνάω.
Μήπως είμαι υπερβολικη?
Μήπως δεν είναι τόσο σημαντικό?
Το κουδούνι με ταράζει.
Η Κας τρέχει προς το μέρος μου.
"Καλημερααα!!!" Φωνάζει.
"Καλημέρα!" Απαντάω και εγώ φωναχτά.
Αρχίζουμε να περπατάμε προς την ταξη.
Έχουμε ιστορία την πρώτη ώρα.
Κάθομαι σε ένα από τα τελευταία θρανία.
Ο καθηγητής μπαίνει αλλά εγώ δεν ακούω τίποτα από όσα λέει.
Σκέφτομαι και σκέφτομαι.
Το τι σκέφτομαι δεν ξέρω ούτε εγώ.
Το κουδούνι με ξαναταραζει.
Γαμωτο ,λέω από μέσα μου.
Η μέρα συνεχίστηκε το ίδιο.
Δεν άκουσα τιποτα.
Το μεσημέρι σταμάτησα στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς να πάρω κάποια συστατικά.
Η ταμειας με κοιτάζει περιεργα.
Στο καλάθι έχω κρεμμύδια, γιαούρτι,τσαι,και κάτι αλλά που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους.
Την κοιτάζω. Με κοιτάζει. Σηκώνω τους ώμους μου. Συνεχίζει να χτυπάει τα πράγματα.
"14.95€ παρακαλώ" λέει με ένα γλυκό μέχρι αηδιας ύφος.
Της τα δίνω.
Περπατάω γρήγορα.
Πέφτω πάνω σε κάποιον.
Σηκώνω ψηλά το κεφάλι και λέει συγνωμη σχεδόν ψιθυριστά.
ΟΜΙΤΖΙ ΟΜΙΤΖΙ ΟΜΙΤΖΙ.
Μόλις έπεσα πάνω στο κρας σαν βουβάλι.
Τον κοιτάζω ακόμη με ένα βουβαλισιο βλέμμα.
"Δεν πειράζει,εεε...είσαι καλά?"
"Ναι.....μια χαρά συγνωμη και παλι" λέω γρήγορα και τον προσπερναω.
ΟΜΙΤΖΙ. Η φωνή του είναι ακόμα πιο ωραία από τα μαλλιά του και τα μάτια του. Έχει κάστανο πράσινα μάτια με πυκνές βλεφαρίδες. Οι βλεφαρίδες φαίνονται ακόμα πιο ωραίες από κοντά. ΟΜΙΤΖΙ.
Στο σπίτι με περιμένει η Κασσάνδρα.
Την βρίσκω στο δωμάτιο.
"ΟΜΙΤΖΙ !!!!" Φωνάζω και αρχίσω να της λέω για το κρας.
"Ουαου" απαντάει.
"Λοιπόν τα βρήκα.
Λέω να μην ξαναπαπαμε στην βιβλιοθήκη. Δε χρειάζεται. Απλά θα προσεύχηθουμε να πετύχει."λέω.
Αρχίσουμε να ανακατεύουμε τα υλικά μεταξύ τους.
Στο τριαντάφυλλο έχει πέσει ένα φύλλο.
Έχει βγει ένα πηχτό μείγμα με χρώμα ξερατου.
Το βάζουμε σε ένα βαζακι και το ακουμπάω πάνω σε ένα ράφι πίσω από κάτι βιβλία.
"Ωραία. Τώρα θα το ξεχάσουμε και θα περιμένουμε μέχρι την Παρασκευή."
"Αχα."απαντάω.
Ανοίγω το κινητό και κοιτάζω το instagram.
Ο Τομ(έτσι λένε το κρας) αποδέχτηκε το αίτημα. Μέσα μου νιώθω χαρά γιατί επιτέλους σκέφτομαι κάτι άλλο εκτός από αυτό το τριαντάφυλλο.
Η Κασσάνδρα έχει φέρει να τελειώσουμε τα μαθήματα.
Τα κάνει και τα αντιγράφω.
Δεν μπορώ να σκεφτώ τελικά κάτι άλλο. Η εικόνα του πέταλου που πέφτει έχει μείνει στο μυαλό μου.
Το κινητό μου κουδούνιζει.
Άγνωστο λέει. Άντε πάλι.
Το σηκώνω.
"Παρακαλώ? " Λέω
"Καλησπέρα σας. Καλουμε από μια εταιρεία για να σας ενημερώσουμε για τα νέα προϊόντα μας."
"Συγνωμη αλλά δεν με ενδιαφέρει." Λέω με απότομο ύφος.
" Μα δεν ακούσατε ακόμα." Επιμένει.
" Μα σας λέω δεν με ενδιαφέρει. Γεια σας"
"Πέντε μέρες"ακούγεται μια αντρική και βαθιά φωνή.
Μένω πάλι.
Η Κας με κοιτάζει τρομοκρατημένη.
Έχω παγώσει.
Σηκώνομαι απότομα.
"Πάω να το πω. Στους γονείς μου. Δεν γίνεται αλλιώς."
"Ότι θες" ακούγεται ακόμα τρομοκρατημένη.
Πάω να ανοίξω την πόρτα αλλά το μετανιώνω.
"Βασικά κάτσε να δούμε αν θα πετύχει το ξερατό και τότε θα δω."
Κοιτάζει το κινητό της συνεχόμενα και κρυφογελαει.
"Κασσάνδρα?"λέω ναζιαρικα
"Τιιιι?"
"Με ποιον μιλάς?"
"Δεν τον ξέρεις"λέει και κλείνει το κινητό βιαστικά.
"Α! Τώρα μας μένει να έχεις μυστικά και από μένα."λέω ελάχιστα εκνευρισμενα.
"Δεν έχω μυστικά οκ?"απαντάει.
"Οχι! Είσαι ο μόνος άνθρωπος που εμπιστεύομαι και εσύ μου κρατάς μυστικά!"φωνάζω.
"Όοοο μωρέ Μελίσα με τα κόμπλεξ σου." Λέει και σηκώνεται και βγαίνει από την πόρτα κλείνοντας την απότομα.
Θέλω κάτι να σπάσω.
Θέλω να κλοτσησω ότι βρω μπροστά μου.
Πέφτω στο κρεβάτι ανάσκελα και σκέφτομαι.
Γιατί όμως εμένα? Γιατί αυτό το τριαντάφυλλο να το στείλουν σε εμένα? Γιατί να τσακωθω τώρα με την μόνη κολλητή μου?
Γιατί πριν από 2 μέρες ήταν όλα φυσιολογικα και τώρα τα πάντα είναι σκατα? Μήπως εγώ φταίω που της φώναξα?
Όλα αυτά το ξέρω πως είναι αναπάντητα ερωτήματα.
Σε λίγο έχω ισπανικά.
Ανοίγω και κοιτάζω ξανά την ιστορία.
Προσπαθώ να διαβάσω κάτι αλλά δεν μένει τίποτα στο κεφάλι μου.
Χεστο λέω και το κλείνω.
Ανοίγω το λάπτοπ και μπαίνω στο facebook. Η πρώτη δημοσίευση με παραξενευει λίγο.
Η Κασσάνδρα γιατί να κάνει φίλο το κρας μου? Και γιατί να κάνει λαικ σε όλες του τις φωτογραφίες?
Το αγνοώ και συνεχίζω να κατεβαίνω προς τα κάτω... τίποτα το ιδιαίτερο.
Το κλείνω. Κατεβαίνω στην κουζίνα.
Ένας πυκνός καπνός με κάνει να βηξω.
ΟΜΙΤΖΙ. ΦΩΤΙΑ . ΤΟ ΣΠΙΤΙ. 199 ΓΡΉΓΟΡΑ.
Αντιλαμβάνομαι πως είμαι σπίτι στο σπίτι.
Κατεβαίνω γρήγορα στο κελάρι και παίρνω τον πυροσβεστήρα.
Σκατα είναι ασηκωτος.
Βάζω όλη μου την δύναμη και τον πάω στην κουζίνα και αρχίζει να πετάει αφρούς παντού.
Μέσα μου νιώθω ανακούφιση.
Ήταν απλά ένα κέικ.
Παίρνω την μαμά και της το λέω.
Αρχίζει να μου λέει να μην με νοιάζει και ότι δεν φταίω και τέτοια.
Αυτό γιατί μικρότερη από τύψεις κοντεψα να πέσω από το μπαλκόνι.
Ανεβαίνω πάνω και πάω να συμμαζεψω το δωμάτιο.
Μετά από κάνα δεκάλεπτο ήρθε η μαμά μου με την αδερφή μου.
Έτρεξε και με αγκάλιασε. Νιώθω ανακούφιση στην αγκαλιά της.
"Μαμά να σου πω λίγο?"
"Ναι μωρό μου"
Το κινητό της χτυπάει. Το κοιτάζει
"Σήκωσε το. Δεν θέλω να σου πω κάτι πιο σημαντικό από την δουλειά σου"
"Ενταξει...θα έρθω σε λιγο να σε πάω στη προπόνηση"

Μου έρχεται να κλάψω αλλά δεν το κάνω. Ανοίγω το κινητό μου και βλέπω τα μηνύματα που μου έχει στείλει η Κασσάνδρα
Δεν τους δίνω σημασία.
Δε θα τη συγχωρήσω τοσο εύκολα αυτή τη φορά.