What Happens Under the Moonlight

2.

Chapter Two

Hell. What have I done? Oo mayaman ang family ko, pero paano ko babayaran to? Hindi pa sapat yungnaiipon kong pera pagtatrabaho. Independent na kasi ako dahil ayoko nang umasa kila mama. Para saan pa at nagtapos ako ng Management na kurso? Pero halos kakasimula ko pa lang ng trabaho! 21 years old pa lang kaya ako. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko.

Lumingon ako sa kanan, tapos sa kaliwa. Baka naman siguro matakasan ko pa ito? Pero hindi naman kasi ako pinalaki ni mommy na tumatakbo sa responsibilidad. Ano na ang sasabihin niya sa akin kapag nalaman niya ito? Na parang hindi ako nag-aral sa de-kalidad na unibersidad at matinong kurso.

“Looking for me?” Napapitlag na lang ako noong narinig ko ang ganyang baritonong boses. Dumaloy nanaman ang kuryente sa aking sistema.

“Ay putapete!” Lumingon ako, at hala. Si sir na may talaga namang nakakakilabot na ngiti. Sino namang matinong tao na nakita na wasak yung kotse tapos naka-smirk pa? Tapos nanggugulat pa. MInsan talaga naiiisip ko na weirdo itong taong 'to eh.

“You’re funny.” Funny? Heck! Tinaaasan ko lang siya ng kilay.

“I’m not a clown.” Sagot ko.

“I see, hindi ka marunong gumalang sa boss mo.” He smirked, again. I felt shivers ran down through my spine for the nth time. Muntik ko nang sapukin ang sarili ko. Ang tanga mo Jey. Boss mo siya! Tsk.

“Sorry sir.” I apologized. Sincere yan at walang halong kaplastikan.

“Haha. Nah, I’m just kidding. And please drop the sir.” He said. Kumunot naman ang noo ko. Seriously? Bakit parang hindi siya disappointed sa nangyari?

“But sir—“ Hindi ko na natuloy yung pagpoprotest ko kasi pinutol na niya sasabihin ko.

“Call me Matt, Pauline Jade.” And then he smiled. A genuine one. Holy cow, this is the first time I saw this smile. And for the nth time, goosebumps came. Napangiti naman ako ng alanganin.

“Ah, okay Matt. And call me Jey na lang.” Hindi ba masyadong awkward na tawagin ko siyang Matt lang? Pero wala naman akong magawa. Inutos niya, eh.

“Sure, Jey. Hindi pa pala ako nakakapagpakilala ng formal. I’m Matt Darren Cervantes.” Tapos inoffer niya yung kamay niya for handshake. Tinanggap ko naman.

“Nice to formally meet you. But I have to go. It’s getting late.” Sabi ko.

“No.” He replied.

“Huh? Bakit?” I asked him. I frowned.

“We still have an unfinished business with my car.” He said while grinning an evil one. Ay, oo nga pala. Masasapok na talaga kita, Jey.

 

“Oh f-uck! I almost forgot. I’m sorry, sir.”  Napayuko tuloy ako sa kahihiyan.