Behind The Mask [OnGoing]

Kabanata 08

I'm Back Guy's ang tagal ko din hindi nakapag UD Hehehe pasensya na po kayo AhH busy lang kasi pero bukod sa busy ehH hindi ko pala aakalahin na ang hirap pala mag isip, pero enjoy naman kahit papaano hehe Charing 😋, pero babawi si akitz dahil ngayon point of view naman si Zoey Smith 😊 please po uso din po mag comment at pa-click din po yung Vote talamat much ❤️

* * * * * * * * * * * * *

Zoey POV's

"Yuki......Gumising kana, ang Lolo mo nasa ibaba pinapagising ka."
May naririnig akung boses habang sarap na sarap ang tulog ko, pero hindi ko yun pinansin at nagpatuloy parin ako sa pag tulog, "iha...tumayo kana dyan, hinihintay kana ng Lolo mo " Anya at doon ko lang napag alaman na si Manang pala ang nag mamay-ari ng boses na yun. "Manang, bigyan mo pa ako ng ilang menuto babangon din ako" paki usap ko sa kanya kaso siya naman ang pag pasok ni Lolo sa kwarto ko. Ano ba kasi ang ginagawa niya sa ganitong kaagang oras, " Ah S-sir bakit po kayo nandito, pagising na rin po ang apo niyo sag-" pag papaliwanag ni Manang pero hindi na siya pinatapos at kinausap siya ni Lolo na lumabas mona daw siya,

Siya ang Lolo ko ang Papa ng Daddy ko, at dahil patay na ang mommy ko 2 years ago, iniwan naman ako ni Daddy sa pangangalaga niya, "Ano po ang ginagawa niyo dito, kita niyo naman pong natutulog pa ako," malamig na sabi ko, Oo hindi naman ako ganito dati e kaso lang pag nasaktan ka ng sobra-sobra lahat pwede mag bago para lang makalimot sa mapait na nakaraan, "Yuki Anong bang nangyayari sayo, bakit mo ito ginagawa sa tingin mo ba nakakatuwa ang pagiging rebelde mo," so alam na pala niya well dapat pa ba ako makulat, alam ko naman na lahat ng galaw ko alam niya, Hindi na lang ako umimik sa tanong niya para saan pa mag sasayang lang ako ng laway ko,

"Pasensya na Apo pero kinailangan ko ito gawin, para din ito sayo," Anya yeah alam ko, ipapadala niya ako pabalik sa pilipinas at aasahan niyang mag titino ako, "Pero kailangan kitang pabalikin sa Pilipinas, Hindi kona alam kasi ang gagawin ko, Hindi ka naman nakikinig sa akin, dalawang taon na yuki, dalawang taon kanang ganyan, Hindi mo bang pwedeng kalimutan ang lahat at pagtuunan ng pansin ang magiging future mo,"

"Tsk akala mo ba ganon na lang kadali ang lahat, Oo Lolo DALAWANG TAON na DALAWANG TAON ng nakakalipas pero May ginagawa ba kayo, ni hindi niyo nga iniimbistigahan ang nangyari kay Mom, O nga pala bakit niyo nga naman pagsasayangan ng oras ang nangyari sa kanya, e pabor naman sayo ang lahat ng nangyari e diba," at isang malakas na sampal ang iginawad niya sa akin, sanhi ng pagputok ng labi ko,

"Pinagduduhan mo ba ako sa pagkamatay ng Mommy mo, Anong klasi kang apo papaano mong nasasabi yan sa akin, mismong Lolo mo pinag bibintangan mo,"

"Easy LOLO, isa pa malalaman ko din naman ang lahat e LAHAT-LAHAT, makakalabas na kayo," malamig kong sabi sa kanya at kitang kita ko sa kanya ang galit, huh,

Flashback
Saan kaya si Mommy dapat nandito na yun eh, tumingin ako sa orasahan at 10:17pm na, at dahil naka ramdam ako ng pagkahuhaw nag tungo ako sa kusina, kaso ng papasok na sana ako sa kusina, May narinig akong boses na nag mumula sa May sala, at dahil kinutuban ako nag dahan-dahan ako lumakad papunta sa sala, sakto namang hindi gaano naka sara ang ang pintuan kaya dahan-dahan ako sumilip, pero sa mga oras na ito gusto kong pagsisihan ang pagsilip ko, dahil. . . . . Si mommy nakahandusay na sa sahig at naliligo sa sariling dugo, Hindi ko alam kung Anong gagawin ko pero sa hindi maipaliwanag para bang May sariling pag iisip ang mga paa ko, dahil bigla na lang ako nagtungo sa May madilim na bahagi na kung saan walang makakapansin sa akin, sa mga oras na ito hindi ko na alam ang gagawin ko napaiyak na lang ako ng tahimik habang natatanaw ang Mommy ko na naghihingalo,

At makalipas ang ilang menuto isa- isa na naglabas ang mga lalaking pumatay Sa Mommy ko, habang umaalis na sila May tapansin akong kakaiba sa kanila at yung taong pumatay sa Mommy ko, napansin ko na May kakaiba siyang tattoo, ng tuluyan na silang umalis, Dali-dali ako pumunta kay Mommy at nakikita ko sa mga Mata niya ang panghihina na niya dahil sa masyadong maraming dugo ang mawala sa kanya,

"Mommy......" paiyak kung tawag sa kanya, "Mommy lumaban ka wag kang susuko teka lang mommy tatawag ako ng ambulance," pero pinigilan niya ako, "Yuki Anak, Wag na hindi rin naman ako magtatagal, pa-pasensya kana k-kung maiiwan kita pero wag kang mag alala May mga tao naman na nag mahahal sayo na kahit mawala na ako, babantayan kita lagi, Yuki Ano man ang mangyari wag na wag kang sumuko Okay, mahal na mahal kita Yuki,"

End of flashback