A life in the shadows|| I am and I am not

How did it become like this?

9 april 2016
Pov Matt
Een maand, een maand zit ik hier al. In een cel, onder zijn huis. Altijd krijg ik 3x per dag een sneetje brood met kaas en of hesp en water. Ik word hier dus echt behandeld als een echt crimineel. En voor de rest zit ik hier maar, alleen. Natuurlijk komen er eens nieuwsgierige criminelen naar mij kijken, en de meeste herken ik nog van vroeger.

'Heeft de meester, weer zijn slaafje terug', hoorde ik opeens iemand lachen. En ik herkende die stem uit de duizenden. James... 'Shut up Edison', grolde ik terwijl ik naar enig leven zocht in mijn omgeving. Dit gebeurd er dus als je altijd in het donker zit en slechts 3x per dag iets van licht ziet.

'Hij komt vandaag weer terug van zijn trip, bereid je maar voor Anderson', zei hij en lachte nog eens en toen was het stil. Nou, van hem zijn we ook weer verlost. Oh ja Manu was na mijn filmpje dat ik moest filmen voor mijn vrienden, is hij op zakenreis vertrokken naar Europa. Blijkbaar komt hij vandaag weer terug, nou dan zijn mijn rustige dagen ook weer voorbij.

Opeens werd ik ruig uit mijn cel gesleurd door een bewaker. En de lol kan beginnen zucht.

Waarschuwing; mishandeling en bloed scene!
Ik werd vastgebonden aan een stoel, veel te hard als je het moest weten. En toen liet hij me weer alleen, in het donker. Ik keek recht voor mij met een bitch face, geen denken aan dat ik me zwak ga voortonen, niet nog een keer. Ik ben niet meer die kleine jongen die hij gevonden heeft op straat, ik ben nu al veel meer gewoon dan toen.

'Kijk eens aan wie we hier terug hebben', lachte hij en ik had echt zin om in zijn richting te spuwen. Ik hoorde voetstappen, maar in welke richting of hoe ver van mij dat hij al was geen idee. Het was nog steeds donker in de kamer. 'Ik weet niet hoe je het gedaan hebt gedaan, maar zolang van onder mijn radar gebleven chapeau', grinnikte hij nu dichter bij mij want ik voelde zijn adem op mijn gezicht. En ik kon het niet laten en spuwde nu echt in zijn gezicht.

Opeens voelde ik een klap in mijn gezicht en werd ik met stoel en al op mijn knieën gebracht, net zoals in het filmpje. 'Niet slim Matthew, niet slim', zei hij nu kwaad. 'Ik wou het op de makkelijke manier doen maar als jij het op de moeilijke wilt doen geen probleem voor mij', hoorde ik hem grijnzen.

Hij stapte weg en ik zat daar nog steeds op mijn knieën. Opeens werd ik weer met een beweging van de grond getild en zat ik weer terug gewoon op mijn stoel. 'Vriendjes met de politie geworden, niet slim Matthew', vertelde hij verder, 'normaal zou ik je nu moeten vermoorden omdat je teveel weet van ons weet en nu aan de politie zijn kant staat. Maar wat ik dan niet snap, waarom heb je dan niets gezegd Matthew, je kon de grote king verslaan maar toch zette je geen stap en nu zet ik je schaakmat', lachte hij.

'Misschien omdat ik onder de radar wou blijven, zette ik geen stap. Omdat ik niets meer wou te maken hebben met jou', spuugde ik weer. En weer kreeg ik een klap maar niet met zijn hand en ook niet in mijn gezicht maar met een zweep en op mijn rug. Ik schreeuwde het uit van de pijn.

'Spreek niet zo tegen mij, prinsje', lachte hij nu weer terug uit en ik kreeg weer een klap met die zweep en terug tegen mijn blote rug. 'Je hebt het toch vier jaar kunnen uithouden, een record dus chapeau maar ik had je het dan verteld en ik vertel het je nu weer. Ook al duurt het jaren, ik weet je weer te vinden, uit mijn klauwen geraak je nooit. Je bent van mij en je blijft ook altijd van mij, mijn Prins', zei hij terwijl hij nu voor mij stond.

Hij kuste mij, ja mensen hij kuste mij. Ik beet in zijn lip en hij trok zich meteen weer weg. 'Dwaas', lachte hij terwijl hij terug de zweep pakte en mij terug sloeg. Verschillende klappen kreeg ik, op mijn rug, mijn buik, mijn delen, ik schreeuwde het nu uit, maar ik toonde geen zwakte.

Ik hoorde de deur weer open gaan. 'Leef je uit, met hem en laat hem zien wie er hier de baas is', zei hij voordat de deur weer open en toe ging. Ik lachte, toen er helemaal niets gebeurde. 'Kom dan, sla mij verrot, het doet mij niets lafaards', schreeuwde ik nu. Ik hoorde voetstappen en toen voelde ik voeten in mijn buik en op mijn rug.