A life in the shadows|| I am and I am not

Epilogue

20 oktober 2020

Carl Porter

Na enkele jaren ben ik even terug gekomen naar Los Angeles, na de dood van Black Shadow ben ik weg gegaan uit de stad. Het bedrijf heb ik ook verkocht, na al dat gedoe rond dit bedrijf en door al het verlies erdoor kon ik het bedrijf niet meer zien.

Ik sta nu voor het bedrijf, het is nog gegroeid en gebloeid door de nieuwe eigenaar, natuurlijk heb ik alles goed opgevolgd en ga ik soms er nog eens langs voor de mensen daar te helpen maar voor de rest heb ik niets meer met dit bedrijf te maken. Behalve de naam dan, die ik nog steeds als mijn achternaam gebruik.

Ik sta nu voor de vijf graven die ik naast elkaar heb gelegd. Mijn moeder, Newt en Stefan en dan nog Y/N en haar moeder. Ik kan nog steeds niet geloven dat Stefan zijn leven heeft gegeven voor mij net op dezelfde manier dat Y/N dat een maand ervoor ook al had gedaan.

De beelden die ik jaren heb proberen te verdringen komen meteen nu terug. Het bloed, de glimlach en de woorden, Stefan die voor de laatste keer zijn ogen dichtdeed.

Nachten heb ik nachtmerries gehad, jaren ben ik nog naar specialisten moeten gaan maar niets hielp. Het was soms zo erg dat ik overwoog om mezelf in een instelling te plaatsen voor de gekken.

De pijn is nu door al die jaren dragelijk geworden, en de nachtmerries heb ik ook al enkele maanden niet meer gehad. Ik heb het volgens mij een plaats kunnen geven, maar vergeten. Nee vergeten zal ik nooit kunnen.

Specialisten zeiden me altijd, als je afscheid kunt nemen zal het makkelijker worden. Aan de ene kant hebben ze gelijk, als ik dat had gedaan voelde ik me iets beter. Maar ze zullen voor altijd in mijn hart blijven.

Van mijn vrienden van de FBI hoor ik ook nog af en toe, nadat the king gedood was, heeft Matt ervoor gekozen om te stoppen met de FBI. Carlos is nu het hoofd van een afdeling van de FBI en met die gaat het goed.

Natuurlijk was het verlies voor hun ook zwaar, maar voor mij toch zwaarder dan voor hun.

Zoals ik al zei ben ik weggegaan uit Los Angeles, woon nu een paar staten verder, is toch een paar uur rijden en daardoor heb ik ook afstand kunnen doen van men verleden, maar toch iets van men verleden zal me tot men dood me blijven volgen.

Ik stond op van men plek, ik had mijn boekje bij wat ik ook moest doen van de specialisten, ik moest zo afstand doen van men verleden. Alles opschrijven, van men jeugd, van het bedrijf en van mijn verlies. Het hielp niet echt, maar toch doe ik het nu nog steeds zodat ik me alles zou herinneren later.

Ik keek nog een keer naar de graven en baande me dan een weg terug naar mijn auto, als ik nog op tijd thuis wou zijn moest ik nu vertrekken.

Eenmaal in thuis die ik na de brand die ik veroorzaakte terug heb laten zetten was het al donker, ik zette wat water op voor een thee. Ik drink nu steeds voordat ik slapen ga een kop kamillethee word ik rustig van en zo kan ik ook beter slapen.

Ik zette me in een stoel op de veranda, het was nu terug zomer en de temperatuur was nog precies goed voor een kop thee te drinken in de tuin op mijn veranda. Ik keek naar boven en drie sterren stonden bovenaan de hemel.

Ze fonkelden voor mij, altijd 's avonds staan die drie sterren altijd boven men huis, net alsof men moeder, Y/N en Stefan naar me zitten te kijken van boven in de hemel. Ik ben niet zo godsdienstig dat ik geloof dat er echt een hemel bestaat maar ik geloof wel dat er iets is en dat je weer met je geliefden verenigd wordt.

Door die sterren en door die gedachten, heb ik altijd de kracht om te gaan slapen en terug op te staan voor een nieuwe dag te beginnen. Anders zou ik het al lang opgegeven hebben, maar door de gedachten en door de blikken die ik zou krijgen van hun als ze er nog zouden zijn sleur ik mezelf door elke dag en probeer ik er het beste van te maken.

Ik begon het koud te krijgen, ook al is het zomer, de temperaturen zakken tamelijk snel als het te laat wordt. Ik ging terug naar binnen en zette men kop op het aanrecht.

Ik ging naar bed en viel al snel in een diepe slaap, wat nog niet zo vaak gebeurd is de afgelopen jaren. Ik bleef elke nacht nog uren te woelen en een goede positie te vinden om in slaap te geraken.

Ik sta aan men ouderlijk huis, het is zomer, de velden zijn groen, de vogeltjes fluiten en de zon geeft warmte af. Ik snuif de geur in van de bloemen die ik altijd zo graag rook als ik klein was.

Ik wist niet wat ik hier deed, maar ik voelde me gelukkiger dan dat ik in de afgelopen jaren gevoeld had. Het leek net alsof alles voortaan rooskleuriger zou uitzien.

Al snel ging mijn voordeur open en een glimlachende Stefan stond in de deuropening. Ik stapte er met grote passen naar toe en smeet mezelf in zijn armen, bang dat hij zou verdwijnen.

'Carl krijg geen adem', snakte hij maar ik wist dat er een glimlach op zijn gezicht was.

Ik liet hem los en ging naar binnen en iedereen wie ik zo gemist had was daar. Y/N, men moeder, Newt, Matt, Carlos, Brittany. Y/N gaf me ook een lange knuffel en ik voelde hoe er een paar tranen men shirt nat maakten.

'Ik heb je zo gemist', fluisterde Y/N en pakte me nog steviger vast.

'Ik jou ook', zei ik.

Iedereen kwam rond me heen staan en iedereen pakte me vast, en ik kon geen betere afscheid bedenken dan deze groepsknuffel. Nu weet ik zeker, ik kan heel de wereld aan.

De schaduw in mijn leven is nu voorbij, het licht heeft me nu voor altijd voor zich gewonnen.

Een jongen niet ouder dan 20, stond met een mes aan het bed van een man, met een ziekelijke grijns op zijn gezicht. Hij hief het mes omhoog en met één beweging stak hij het mes in het hart van de man die voor hem lag te slapen.

Hij bleef aan het bed staan van de man, en keek hoe het bloed uit zijn wonde stroomde, uit zijn lichaam verdween. Hij gaf niets om het bloed van de man, gaf niets om de man die niet eens van zijn bestaan afwist, maar hij wist wel wie hij was.

Hij wist verdomme heel goed wie Carl Porter was, een neef die nooit iets van zich laten horen heeft, een neef die zijn lot zomaar bepaald heeft, een neef die verdiende om te sterven, zo zag hij het.

'Laatste Porter, laatste Porter zeiden ze, ik zal eens laten zien wie de echte laatste Porter is', zei hij en nam het juweel van zijn overleden tante mee, en met een laatste blik naar het levenloze lichaam van Carl Porter verliet de jongen de kamer.

De volgende morgen, stond het in alle kranten. "Carl Porter overleden, een mes in zijn hart zo hebben ze hem deze morgen gevonden in zijn slaapkamer."

Hij nam een slok van zijn koffie en zette de kop met een luide klap op de tafel, hij nam zijn aansteker en verbrandde de krant met nog steeds een moordende glimlach op zijn gezicht.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

A/N

Zo dit was het verhaal rond Stefan Wilson en Carl Porter! Hierdoor is één stuk van mijn Porter series afgerond!

Veel doden en bloed vergoten, maar nog niet zo veel als ik misschien van plan ben met een sequel van deze jongeman waar je hier een klein beetje kennis mee kunnen maken hebt! Ook is het verhaal van Matt nog niet over en niet voorbij, want ook hij wordt nog belangrijk in het leven van deze nieuwe jongeman!

Hier ben ik nog niet zo zeker over of ik het zou doen, omdat ik vind dat deze series niet zoveel aandacht krijgt als het zou kunnen verdienen. Is het nu omdat het in het Nederlands is geschreven geen idee?

Dus hiermee zeg ik tot binnenkort of misschien tot nooit meer!

Jana Wittevrongel