Neden Kaybettik

Biz neden kaybettik?

Geceleri senin de cevabını veremediğin sorular kafanı kemirdi mi hiç ? Benim kemirdi.
Ben çok sordum kendime ama cevabını hiç bir zaman bulamadım. Bu bi nevi sen ölüyorsun ama hiç bir zaman katilini bilemiyorsun.  Gün geçtikçe eriyorsun ama neden eridiğini hiç bir zaman bilemiyorsun.
Kısacası bitiyorsun.

Peki, Neden Kaybettik ?

Hep kendini suçlarsın, kendi hatalarını aramaya kalkar bulamayınca da kafanı yastığa koyar hüngür hüngür ağlarsın.
Düşünürsün, kendince.
"Benim hatam neydi , neden gitti, niye sevmedi beni."
Kafanda milyonlarca soru.
Aslında en çok sen sevmissindir. Kimsenin vermediği değeri, kimsenin göstermediği sevgiyi sen göstermişsindir. 
Bu yüzden hep kendini suçlarsın. Sana verilmemiş değeri ve sevgiyi başkasına habersizce verdiğin için. Evet, habersizce yaparsın ve hiç bir zaman bilemezsin.
Sonun da anlarsın ama geç olur.
O senden gitmiş olur sen ise bitmiş olursun.
Sonra, sonra ne mi olur.
Kendi kendine mırıldanırsın "olsun ya değmiştir belki yaptıklarıma, belki ben yanlış sevmişimdir. Belki bütün suç benimdir" diyerek kendine suç atmaya başlarsın. Bi darbe de sen kendine vurursun.
Ayağa kalkarsın bir şekil. Toparlanır yürümeye çalışırsın. Yürüdükçe cevabını veremediğin sorular fazlalaşır. Her attığın adımda göz bebeklerine yansır, hoşçakal bile demeden gidişi. Donar kalırsın olduğun yerde, gözlerin uzaklara dalar, kafanı eğersin. İşte en çok da bu yorar seni. Tam ayağa kalktım güçlüyüm derken bir anda aklına gelir arkasına dönmeden gidişi.
Çaresizce yoluna devam edersin. Cebinden telefonu çıkarıp siyah ekranına bakarsın. Sorarsın kendine
" acaba benim kusurlarım mi vardı , o yüzden mi sevmedi beni " diye. Olmayan kusurlarını bile aramaya kalkarsın. İşte o an çok çaresiz kalırsın.
Sonun da ise yine yenik düşersin kendine.
Hayatın verdiği zorluğa,
sevdiğin kadının verdiği acıya, katlanmaya çalışırsın.
Başını eğersin. Gözünden damlalar düşerken "sevilmedim, hiç kimsenin en çok sevdiği olamadım" diyerek umutsuzluklarla boğuşursun.
Geç de olsa toparlanırsın bi şekil , belki dağınık belki paramparça ama toparlanırsın.
Ayağa kalkarsın.
Devam edersin yoluna,
kimsesizce, çaresizce...

İşte budur hayatın kuralı;
En çok sen seversin ama sonunda kaybeden yine sen olursun.