Kafamı yastığa defalarca koymama rağmen uyuyamıyordum işte.Hep Deniz'in sesi beynimde beden buluyor sorularını ardı arkasına sıralıyordu.Bu lanet şeyleri tekrardan aklıma getirmek zorunda mıydı ki?Zaten o şerefsiz yüzünden sürekli ısıtıp ısıtıp kendi önüme sunuyordum.Denizin de böyle dile getirmesi niyeydi ki?Ailemin ölümü üzerine okulu bırakmam beni daha bir derinden sarsmıştı.Anne babam varken yüzüne gülen insanlar öldüklerinde kendilerine düşünme fırsatı bile vermeden kapı dışarı etmişlerdi beni.
İntikam günüm bir çok kişi için kötü sonuçlar doğuracak ama benim içim rahatlamış o çocuklar rahata ermiş olacaklar.
"Niye geldin?bir sorun mu oldu , ters bir şey mi söyledin yoksa?"dedi aniden.Nasıl böyle sessiz bir şekilde odaya girdi?O kadar mi daldım , duymayacak kadar?Belki de bana seslendi ama duymadım."Kıyafetlerimi almaya geldim.Merak etme planın tıkır tıkır işliyor."dedim ve yatakta ters döndüm.Ona arkamı döndüğüm için suratını görmüyordum.Umarım bunun anlamının defol git olduğunu anlayıp geldiği gibi farkettirmeden çeker gider.Nefesimi tutmus bir şekilde-bunu neden yaptığım konusunda en ufak bir fikrim yok-gitmesini beklemeye koyuldum.Nefes alış verişini hâlâ odada duyabiliyordum.Gözlerim yorgunlukla kapanmayı dilerken sadece artık o lanet sesini duymadığımı hatırlıyorum.
Kulaklarıma dolan şen kahkahalarla gözlerimi tembellikle araladım.Nadir duyduğum kahkahaları vücuduma rahatlama dalgalarını göndermeye başlamıştı bile.Hasan elinde küçük bir tüyle burnumu gıdıklarken Kenan nerden çarptığını bilmediğim bir telefonla beni çekiyordu.Bu halleri hoşuma gitse de hüzün daima kalbimde ve vicdanımda bir yerlerde kendini gösteriyor olacak.
"Demek canınız oyun istiyor ha"deyip hemen yanı başımdaki Hasan'ı yakalayıp gıdıklayamaya başladım.Kenan'ı çekip kucağıma yatırdım.İkisini de aynı anda gıdıklarken uzun zamandır hasret kaldığım kahkahalar odada uçuşuyordu."Bu kadar şamata yeter!Çok şımarttın bunları, kalkın hadi işe!"
Ahh bu adam her mutlu anımın içine sıçmak zorunda mı?Çocuklar korkuyla çıkıp giderken ben nefret dolu bakışlarımı üzerine dikmiş iğrenç suratına bakıyordum."Bakma öyle!Ne zaman o evden bir şeyler aşırır getirirsin işte o zaman bu çocuklar çalışmayı bırakır"dedi ve pislik bedenini alıp gitti odadan.Gözümden akan damlalara hükmedemiyordum adeta.Şerefsiz zayıf noktama atışını yapmış ve defolup gitmişti.Yine ve lanet olsun ki yine!Gözümden akan yaşlara aldırış etmeden yataktan kalkıp kapalı olan kapıyı kilitledim ve uzerimdeki pijama takımını çıkardım.Yatağın kenarındaki eteği aldım ve üzerime geçirdim.Sözde babam! pantalon giymeme izin vermiyordu.Sebebini dahi sormama izin vermiyor konuyu anında kapatıyordu.Şerefsiz herif pek takmasam da üzerimdeki otoritesi dillere şayan doğrusu.
Siyahın en koyu tonundaki eteğimin üzerine kırmızı ve boyunlu bir kayak giydim.Babam gibi upuzun bacaklarım vardı.Zihnimde sadece annemin. tıpkı bir melegin ki gibi tertemiz yüzü ve altın sarısı saçları babam ise annemin tam tersi çelik bir surat ve kopkoyu saçları vardı.Annemle babam birbirlerine o kadar zıttılar ki.Onların aşkı ise tüm bu zıtlıkların içinde filizlenmiş bir gül goncası gibiydi.Cidden o kadar zıtlardı ki , mesela annem babamın yanında genelde küçücük dururdu annem çok inatçı biriyken babam hep alttan alan taraf olurdu düşünceleri bile zıt düşerdi çoğu zaman.Onların tek zıt olmayan özellikleri bendim heralde.Benim hakkımda karar alırken hep ortaktılar çünkü.Lanet olsun hayatım bu kadar boktan olmak zorunda mıydı ki?Her çocuk ailesiyle mutlu mesut yaşarken ben bu piçe itaat etmek zorunda mıyım ki?Ardı arkası kesilmeyen göz yaşları yanaklarımdan süzülürken burnumu hoyratça çektim.Kimin umrumdaki?Ben tanrının unuttuğu çaresiz bir hiçim.Sadece kocaman bir hiçlikten ibaretim.
Araba seslerinden sonra yolda sadece tekerlekli çantanın tok sesi duyuluyordu.Çünkü ben yıllar önce insan seslerini duymayı yasaklamıştım kulağıma ve tabi ki de eksik olmayan vicdanıma.O da olmasa yaşamanın bir anlamı olmazdı heralde benim için.
