The contract

034

Zijn duistere blik dwingt me meteen weer tot stilte. 'Jij moet die zieke obsessie dat je alles van me wilt weten loslaten!' hij beweegt ongemakkelijk heen en weer op de bank. 'Zieke obsessie?!' het komt er harder uit dan mijn intentie was. Ik kijk hem boos aan, ik heb geen zieke obsessies. Als ik zijn ondergoed maat zou willen weten dan was het ziek geweest. Het enige wat ik wil weten is hoe zijn jeugd is geweest, wat er met zijn moeder is gebeurd en hoe hij aan zijn geld komt. 'Ik weet ook niet veel van jou' kaatst hij terug. 'Vraag maar raak! Ik heb geen geheimen' die woorden wekken bij hem weer een geïrriteerde houding op. 'Ik heb geen geheimen' mompelt hij. 'Daar lijkt het anders wel sterk op' ik heb geen zin meer om naast hem op de bank te zitten en sta op. 'Ik zei net dat je me niet moest uitdagen' hij staat ook op van de bank, maar loopt de andere kant op. Alsof hij het liefst zo ver mogelijk van me vandaan is op dit moment. 'Ik kan niks tegen jou zeggen zonder dat jij vindt dat ik je aan het uitdagen ben' ik kijk hem humeurig aan. 'Als jij je gewoon stil houdt dan is er niks aan de hand' hij gaat op mijn bed zitten. Er komt een beledigde kreun uit mijn mond. 'Ik ben geen slaafje die je de mond kan snoeren!' demonstratief leun ik tegen mijn tafel aan. Hij loopt mijn kant op en voor ik me uit de voeten kan maken voel ik zijn hand stevig op mijn wang. De klap komt hard aan en slaat me bijna omver. Mijn ogen vullen zich met tranen, hij kijkt naar zijn hand en dan naar mij. Hij werpt me een spijtige blik toe. Hij zegt iets wat ik niet kan verstaan en loopt bij me weg. De deur valt hard achter hem dicht. Ik voel met mijn hand aan mijn warme wang, het besef komt hard binnen. Hij heeft me zojuist geslagen. Mijn blik wordt getrokken door zijn jasje en schoenen. Ze liggen nog in mijn kamer alsof er niks gebeurd is. Ik kijk naar de deur en verwacht hem elk moment weer binnen. Ik ga zitten en laat mijn hand over zijn jasje glijden. Uit zijn binnenzak steekt een oor van zijn portemonnee. Nerveus kijk ik naar de deur. Durf ik het te pakken? Als hij niet met informatie komt moet ik het mezelf maar verschaffen. Met trillende handen pak ik de portemonnee uit het zakje en leg het voor me neer op de tafel. Angstig kijk ik naar de zwarte, typisch mannen, portemonnee. Deze actie zou zijn goedkeuring totaal niet kunnen wegdragen. Ik klap het ding open en kijk er eens naar. Er steekt een briefje van 50 euro uit en het vakje voor kleingeld ziet er vol uit. Het eerste wat me opvalt is een identificatie pasje van het ministerie van Veiligheid en Justitie. In het volgende vakje zie ik het bekende roze pasje, zijn rijbewijs. Daarachter zit zijn ID-kaart verstopt, ik kijk nog eens naar de deur om er zeker van te zijn dat hij nog steeds buiten is. Het is niet gemakkelijk om met mijn bevende handen het pasje uit het vakje te trekken. Mijn blik glijdt er snel overheen en even komt het geïrriteerde gevoel dat hij er zelfs op een pasfoto goed uit ziet. Met een kreetje laat ik het pasje snel uit mijn handen vallen. Met grote ogen controleer ik nog eens wat ik net gelezen heb. Het staat er echt. Er staat een andere naam op dan dat mij bekend is. Maurice Kaden Hall.

Met open mond staar ik naar de kaart. Bij zijn geboorteplaats staat duidelijk een niet Nederlandse plaats. Ik schrik op van een geluid. Snel stop ik de kaart weer terug, één harde klap is voor vandaag genoeg. Ik steek de portemonnee weer zorgvuldig in het jasje. Tevreden kijk ik ernaar en ben tevreden over de manier waarop het er bij ligt, hij kan niet zien dat ik stiekem bij zijn portemonnee heb gezeten. Ik ruik sigarettenrook en weet dus dat hij voor mijn deur staat te roken. Het gevoel ingesloten te zijn maakt me angstig en zorgt ervoor dat ik moeilijk kan nadenken. Hij keek spijtig, maar in hoeverre heeft hij ook echt spijt? Hij heeft eerder gezegd dat hij niet zo was, dat het hem speet. En hij zou het goed maken... Hij heeft het nu alleen maar slechter gemaakt. 

Ik huiver als ik een koude windvlaag voel. Maurits blokkeert de deuropening en kijkt me intens aan. Hij wrijft met zijn vingers langs zijn lippen en lijkt diep verzonken te zijn in zijn gedachten. Angstvallig ontwijk ik zijn blik. Hij komt naar me toe lopen en hij streelt voorzichtig over mijn pijnlijke wang. 'Ik sla geen vrouwen' zegt hij met opeengeklemde kaken. Ik weet dat een sarcastische opmerking van mij alleen nog meer agressie uitlokt dus ik houd me wijselijk stil. 'Ik denk dat het beter is dat ik weg ga' er klinkt een vragende toon door in zijn stem. Het enige wat ik doe is knikken, angstig volg ik zijn handen. Hij pakt zijn jasje op en tot mijn opluchting merkt hij niks. Eigenlijk zou ik hem nu met mijn bevindingen moeten confronteren. Laf houd ik mijn mond en zie hem door mijn deur verdwijnen. Ik sleep mezelf naar mijn bed en laat me er trillend op neer vallen

Ik schrik wakker als ik iemand op mijn deur hoor kloppen. 'Slaapkop!' hoor ik aan de andere kant. Met half geopende ogen kijk ik naar mijn wekker die me aangeeft dat het al tien uur is geweest. Ik kruip onvrijwillig uit mijn bed en druk een hand tegen mijn hoofd die hevig bonst. Half slapend open ik de deur en zie Kirsten binnenvallen. 'Wat is er met jou aan de hand?' haar schelle stem zorgt ervoor dat mijn hoofd nog meer gaat bonzen. 'We hadden om half tien afgesproken in de mediatheek!' ik sper mijn ogen open, shit! 'Ja inderdaad' mompelt Kirsten boos. 'Dus opschieten en aankleden jij! Ik wil dat je om kwart over tien op de fiets zit!' ze werpt een blik op haar horloge om zichzelf ervan te overtuigen dat ze me genoeg tijd geeft om me klaar te maken. 'Ik wacht buiten' ik open mijn mond om nog iets te zeggen maar Kirsten heeft mijn deur al weer dichtgegooid. Haastig trek ik een paar kledingstukken uit mijn kast en doe ze aan. Bij het aanrecht pak ik snel een banaan en een glas water en binnen vijf minuten sta ik buiten op de stoep met mijn tas en fietssleutels in de hand. 'Prima' hoor ik Kirsten zeggen en voor ik het goed en wel door heb zit ze al op haar fiets en fietst ze voor me uit richting de universiteit.

'Waarom ben je nou zo kribbig' vraag ik schuldig aan Kirsten. 'Je hebt me laten wachten, had dan even gebeld!' We zitten aan een klein tafeltje in de mediatheek na te denken over een onderwerp voor ons ethiek assessment. Kirsten heeft al meerdere ideeën van mijn kant afgekraakt en zit geïrriteerd voor zich uit te kijken. 'Hij zei geen hoi tegen me!' zegt ze gepikeerd terwijl ze zich weer op het beeldscherm van haar laptop concentreert. Daar zouden we de echte reden hebben, opgelucht kijk ik haar aan. 'Misschien zag hij je wel niet?' probeer ik. Ze schudt met haar hoofd 'Ik liep voor hem langs'. 'Hij bedoelt het vast niet verkeerd' zeg ik fluisterend. 'Hoe weet jij dat nou?!' sist Kirsten naar me. Ik laat mijn blik langs de tafeltjes om ons heen glijden, sommige mensen kijken ons kwaad aan. Ik schuif mijn stoel naar achteren, kijk Kirsten nog een keer aan en loop dan bij de tafel weg. Alsof ik niet genoeg problemen aan mijn hoofd heb. Ik verdwijn tussen twee grote boekenrekken en laat mijn blik over alle boeken glijden die er staan. Er hangt een wit bordje bij waar in zwarte letters ethiek & maatschappij opstaat. 'Sorry' hoor ik achter me. Kirsten leunt tegen het rek aan en kijkt me verdrietig aan. 'Het is al goed' zeg ik zacht. Ze laat haar ogen langs alle titels glijden. 'Misschien is het een idee om als onderwerp moderne slavernij te nemen' ze wijst naar een boekenplank waar meerdere boeken staan met dat onderwerp.

Ik kijk naar de bovenste plank en zie daar heel wat boeken staan met het labeltje slavernij of moderne slavernij. 'Uh... zou kunnen' zeg ik twijfelend. Kirsten kijkt me aan en verwacht een beter antwoord van me. 'Nou als de docent het goed vindt moet dat het onderwerp maar worden' hopelijk is ze tevreden met dat onderwerp. 'Ja, we lopen zo wel even langs haar kamer, maar zullen we nu al wat boeken meenemen' Kirsten laadt haar armen al vol en is pas gelukkig als we ieder vijf in onze armen hebben. 'Neem jij die mee naar huis? Dan neem ik deze' ze knikt naar mijn stapel en dan naar haar eigen. 'Prima' mompel ik.

Met een tas vol met boeken staan we voor de kamer van onze ethiek docente. 'Als ze het nou maar goed vindt' zegt Kirsten piekerend. Ze klopt drie keer hard op de deur en we wachten af. 'Als ze het afwijst dan zijn we de lul' zegt Kirsten subtiel terwijl ze naar de deur kijkt. 'Kom binnen dames!' onze docente zwaait de deur voor ons open en wijst naar twee stoelen. 'Ik verwachtte jullie eerdaags al langs' ze gaat tegenover ons zitten en ze haar bril op het puntje van haar neus. 'Dus zeg het eens' ze kijkt ons beiden aan en wacht. 'Nou Lisa en ik wouden graag als onderwerp moderne slavernij nemen' Kirsten kijkt haar vragend aan. 'Interessant' ze tikt meteen wat op haar toetsenbord. 'Het lijkt me zeer gepast' ze pakt een post-it en schrijft er wat op. 'Als jullie het daar over gaan doen heb ik nog wel een aanrader' ze geeft het papiertje aan Kirsten. Er staat een titel plus een auteur op. 'Bedankt mevrouw Smith' we glimlachen allebei naar haar en maken dat we wegkomen. 'Zal ik dit boek nog even ophalen?' we staan opgelucht op de gang. 'Ja, dat is goed' mijn tas is al zwaar genoeg. 'Morgen weer afspreken?' Kirsten wil snel aan de slag. 'Is goed' ik tover een mager glimlachje rond mijn lippen. 'Deze keer wel graag op tijd' zegt Kirsten. Ik knik, draai me om en verdwijn aan het einde van de gang door een deur.

---

Bedankt voor de vele views, stemmen en berichtjes. Laat ze vooral komen, ze doen me goed. <3