De meest gevaarlijke tijden waren aangebroken overal was er gevaar.
Er was een beetje hoop maar zelfs dat wisten ze niet zeker. Was er wel iets dat ze konden doen ? "O Vleksnoet ! Wat moeten we doen?" Murmulde een kat naast Vleksnoet. "Ik ik ... Weet het niet. Er is maar één ding maar ..." Antwoorde ze maar haar stem stierf weg toen ze geluid hoorden. Ineens sprong er een rechtloper uit de struiken. Vleksnoet en de andere kater sprongen van en liepen weg. Maar de rechtloper was er snel terug bij. Hij sprong op de kater en hefte hem op "Neen ! Jack !" Riep Veksnoet Maar de rechtloper draaide zich om een liep weg met Jack tussen zijn handen.
Vleksnoet wou er achterna lopen maar de voelde zich te uitgeput een viel op de grond neer. Wat moet ik zonder jou Jack? Dacht vleksnoet. "Wat moeten hun jongen zonder vader ?" Vleksnoet liep langs de rivier. Bij elke stap dat ze zette werd ze precies zwakker. Ze kwam bij een grote boom aan met veel wortels. De wortels waren groot genoeg voor een kat om eronder te gaan dat hield de roofdieren tegen om binnen te komen. Vleksnoet at de laatste stuk prooi op en viel in een diepe slaap.
Een kleine kit opende langzaam zijn oogjes. De kit was niet bewustvan waar hij was. Maar hij voelde wel een ander warm lijfje naast hem. Naast hem was er een Licht grijs poesje met een zwart vlekje op haar neus.Het poesje was nog aan het slapen. De kleine kit keek in het rond achter hem zach hij een gat waar zonlicht in door scheen. De kleine kit schrok toen er iets nats achter zijn begon te likken. Hij draaide zich om en zach een zwarte poes met lichtbruine vlekken. De kit dacht eerst dat het een gemene poes was maar toen besefte dat het zijn moeder was. "Moeder ?" De poes stopte met likken en murmelde "Ja ?"
JE LEEST
Warrior cats : De profetie van Moordster
AventuraEen groot avontuur voor een kleine eenling begint. Gevaar is overal vleksnoet moeder van deze kleine eenling beslist om hem veilig samen met zijn zusje in een clan te zetten. Ze moeten de leider van de Moorclan overtuigen hen binnen te laten maar...