forever alone

oorlog

Zodra ik wakker word ligt Luka naast me nog steeds mijn wang te aaien. Hij heeft niet door dat ik wakker ben dus buig ik me iets naar hem toe om hem te zoenen. Eerst schrikt hij en ik trek me terug. Dan komt hij naar voren en we komen elkaar halve wegen tegemoet. Ik ben blij om zijn zachte lippen te voelen en ik word nog enthousiaster waneer zijn tong tussen mijn lippen door komt. Luka legt een hand op mijn achterhoofd om mijn hoofd dichter naar het zijne toe te trekken. Ik krijg het erg warm dus trek ik de boven kant van mijn japon uit waardoor ik alleen nog maar een hempje aan hebt. Het helpt niet veel dus trek ik ook de broek uit. Luka krijgt het ook warm en hij trekt zijn t-shirt uit waardoor zijn sixpack tevoorschijn komt. Ik leg mijn handen op zijn buik en sluit mijn ogen om me te consentreren op zijn zachte lippen.

Na een tijdje zeg ik "Ik heb honger." "Ik ook, maar denk je nou dat ik jou hier alleen achter laat zodat ik je straks naakt op de grond vind met snijwonden en een gebroken been." Ik kijk hem aan en hij pakt de telefoon en belt iemand op terwijl hij zijn t-shirt weer aantrekt.

Na het gesprek legt hij de telefoon weer weg en ik vraag of ik rechtop mag zitten omdat liggen teveel pijn doet. Luka zet me zonder iets te zeggen rechtop met het kussen achter mijn rug. Dan komt hij naast me zitten en slaat een arm om me heen. Zijn arm komt op een van mijn wonden maar zeg er niks van omdat ik niet wil dat hij weg gaat. We zitten zo een tijdje op bed en ik leg mijn hoofd op Luka's borst, hij geeft me een kusje op mijn hoofd. Dan duw hij me omhoog, houd mijn hoofd tussen zijn handen zodat ik hem wel moet aankijken. Hij wil net iets vertellen als hij zich bedenkt en zijn gids geeft, het enige dat hij zegt is "Pagina 193, boven aan." Ik verbaas me dat hij de bladzijde nummers uit zijn hoofd weet, of hij heeft het van tevoren opgezocht. Als ik het stukje lees en eruit concludeer dat hij is ingezet voor de oorlog in Vietnam breekt mijn hart. Ik begin te huilen en ik word ontroostbaar. Luka pakt de gids van me over en begint ook te huilen. We weten allebij dat de kans dat hij terug komt erg klein is. Hij pakt weer mijn hoofd tussen zijn handen. Ik kijk naar het elfje dat op zijn hoofd zit en die geeft me een blik van 'het komt wel goed'. Ik kijk weer naar Luka en hij zegt "Beloof me dat je op al mijn brieven zult antwoorden." "Belooft, en jij op de mijne." "Belooft." En dan barsten we in huilen uit. We gaan liggen en drukken elkaar tegen ons aan. Mijn handen kruipen onder zijn t-shirt om nog een keer zijn warme sixpack te voelen. Hij pakt mijn handen vast en knijpt er een beedje in om me te proberen gerust te stellen wat niet echt werkt. Uit mijn nieuwschierigheid vraag ik "Waneer vertrek je?" Ik hoor hem snikken voor dat hij antwoord geeft "Vanacht." Ik begin nog harder te huilen. Met mijn ene hand houd ik zijn nek vast en plant vervolgens mijn gezicht in de andere kant van zijn nek. Mijn andere hand ligt tussen zijn korte wilde haren. Lanzaam val ik naast hem in slaap.