Gecenin Şerri...(TAMAMLANDI)

Yangın 25

***Hatice korkuyla anlatmaya, devam ediyordu..."Yanıma yaklaşan kadın,korkmamam gerektiğini söyleyip yatıştırmıştı beni.Odunluk, oldukça aydınlık bir yere dönüşmüştü.Yerde beş tane mum,ortada kan rengi sıvıyla dolu bir leğen vardı.Oldukça korktuğum için,bu işten vazgeçmek istemiştim.Ancak nasıl olduysa,aklımı okumuş"artık çok geç"demişti.Bunları söylerken, gözleri olağanın dışında irileşmişti.Göz rengi, keskin bir sarıya dönmüştü.O an dehşete kapılıp,olduğum yere mıhlandım....

***Korkuyla gösterdiği yere uzanıp,karnımı açtım.Karnıma üç küçük kesik atıp,oluşan kanı beyaz bir bezle bastırıp almıştı.Beyaz bezi ve kavanozdaki iğrenç sürüngenleri,leğendeki sıvıya koydu.Hiç bir şey anlamıyordum konuştuklarından.Sesi gittikçe kalınlaşmış,bağırtısı kulağımı deliyordu.Kadın bağırdıkça, leğendeki sürüngenler beze üşüşüyordu.Köşede istiflediğim odunlar bile,gürültüden devrilmişti.Kadın leğenin başına tekrar gelip oturduğunda,gözüm odunluğun oraya takılmıştı.Tam karşımda,iki başlı biri duruyordu.Beni işaret ederek, konuşuyordu kadınla.Ne insan gibiydi,nede gölgeye benziyordu.Kadına yaklaştığında,kanımın bulaştığı bezi ve sürüngenleri almıştı.Kulaklarım basınçtan,hiç bir şey duymamaya başlamıştı.Başım dönüyor,midem bulanıyordu.Kadın oldukça mutlu olmuş,kendi kendine gülüyordu.Kadının az önceki sapsarı gözleri,eskisi gibi kahverengiye dönmüştü.Ben ecel terleri dökerken,o gayet sakin duruyordu.Bana bakarak"artık bitti.İkimizin de dileği, kabūl olacak!Bu gece olanları, kimse işitmeyecek!Hoş işitseler ne olacak?"diyerek kahkaha atıyordu.Ben uzandığım yerden kalkmaya çabalarken,o çoktan sırra kadem basmıştı bile...

***Güç bela, odunluktan çıkıp eve girdim.Korkudan hemen yatağımıza girip,sabaha kadar düşündüm.Günlerce uyuyamadım,uyur gezer gibi dolanıp durdum.Bir gün hiç ummadığım şekilde, korkumun azaldığını hissettim.O günün gecesi,nihayet rahatça uyuyabilmiştim.O uykunun,son rahat uykum olduğunu bilmeden!..Haftalardır rahatsız ediliyordum.Kulaklarımda keskin bir ağrı baş gösteriyor,hemen ardından ismimle bana fısıldadıklarını duyuyordum.Bekir'de aynı şeyleri yaşayınca,tek çare buraya gelip anlatmak oldu.Ne olur, yardım edin bize"diyerek gözyaşlarına boğulmuştu Hatice...