Online [1D]

-29-

[Alison]

Harry is nu twee weken mijn vriendje, en ik woon al ongeveer een week bij hem. De sloop van mijn vorige huis is al begonnen, en het deed eigenlijk best veel pijn om te zien hoe het in elkaar zakte. Maar het is ook heel gezellig om bij Harry te wonen, en het is fijn om veel bij hem te zijn. Ondertussen is er ook een groepschat gecreëerd met alle jongens en mij, we praten op dagelijkse basis. Vaak is het onzin, maar dat maakt niks uit.

"Hoe laat komt Amber?" vraagt Harry. Ik kijk op. Amber komt me zo ophalen en dan gaan we uit.

"Over tien minuutjes," zeg ik. Ik heb al een jurkje aan, een langer jurkje dan ik eigenlijk aan wilde doen. Harry vond dat ik zo niet de deur uit kon, omdat hij bang was dat een jongen iets zou doen.

"Alison?" vraagt Harry. Ik kijk hem aan. "Kijk wel uit, hè?"

"Ik ben al vaker uit geweest," zeg ik lachend. Hij maakt zich zoveel zorgen.

"Als er fans komen, moet je maar kijken wat je doet. Maak een foto als ze dat willen, ofzo."

"Harry, ik ben drieëntwintig, ik red me wel," zeg ik, waarna ik een kus tegen zijn voorhoofd druk. Net op dat moment gaat de bel, en kijk ik Harry lachend aan. "Ik zie je straks, oké?"

"Oké," zegt Harry. "Bel me als er iets is."

"Komt goed," zeg ik. Dan maak ik de deur open, en staat Amber voor me. Ik geef haar kort een knuffel, voor we de straat op lopen. We gaan richtig het centrum, en houden daar een taxi aan. Al snel zijn we bij de club, en staan we in een zwetende groep van dansende tieners. Amber en ik begeven ons naar de bar, en bestellen allebei een drankje. Ik ben niet van plan veel te drinken, maar één drankje kan er wel in. Snel slaan Amber en ik het drankje achterover. We gaan in de grote menigte staan, en beginnen te dansen. Na een paar liedjes hoor ik de bekende begin tonen van Midnight Memories. Amber en ik kijken elkaar lachend aan en schreeuwen beiden de tekst mee. Amber is niet echt een fan van One Direction, maar kent wel wat liedjes.

"Mid-night me-mo-ries! Oh oh oh oh oh oh!" gilt de hele zaal. Ik dans blij, en een lach is bijna niet van mijn gezicht af te vegen.

🐙 × 🐙

Heel veel drankjes en dansjes verder, besluit ik dat het wel tijd is om naar huis te gaan. Amber heeft nog geen zin om te gaan, en normaal zou ik dan ook blijven. Maar Amber heeft een vriendin van lang geleden getroffen, dus ik kan wel gaan. Ik besluit wel om Harry te bellen, want ik vind laat op de avond alleen in een taxi toch wel eng.

"Alles oké?" vraagt Harry gelijk.

"Ja hoor, maar kun je me ophalen? Ik wil niet alleen in een taxi en Amber blijft nog," zeg ik.

"Tuurlijk! Ik stap nu in de auto, je bent in The 1970 toch?" zegt Harry.

"Ja, ik zie je zo," zeg ik. Harry geeft een kusje in de telefoon en hangt op. Ik blijf tegen een muur aanstaan.

"Kijk eens wie we daar hebben," zegt een stem. Een stem die me maar al te bekend voor komt.

"Joël," zeg ik vlak. Hij kijkt me aan.

"Hoe gaat het met je?"

"Gaat je geen reet aan," zeg ik. Ik probeer geen emotie te vertonen op mijn gezicht, en ik hoop dat het overkomt.

"Je bent wel erg goed gebekt vandaag," zegt hij. Zijn hand beweegt zich naar mijn hoofd, en hij duwt een pluk haar achter mijn oor. Rillingen lopen over mijn lijf. Hoe ben ik ooit met hem samen geweest?

"Blijf van me af," mijn stem trilt, en ik baal er van. Ik hoop dat het niet duidelijk was. Hopelijk komt Harry snel. Opeens gaat het heel snel. Joël duwt me tegen de betonnen muur en hij legt zijn hand op plekken waar ik zijn hand niet wil. Hij drukt zijn lippen grof tegen de mijne. Angst stroomt door mijn aderen. Laat. Harry. Snel. Komen. Alsjeblieft. Tranen vormen zich in mijn ogen, en ik probeer me los te wurmen, maar het lukt niet.

"Blijf me je poten van haar af!" opeens wordt Joël met een flinke kracht van me afgeduwd. Ik neem gelijk een flinke hap lucht, en zie dat Harry Joël tegen de muur aan heeft gedrukt. "Wat probeerde je te doen."

"En wie ben jij?"

"Wat probeerde je te doen?!" brult Harry. Zo heb ik hem nog nooit gezien. Een ader op zijn slaapt klopt, en ik sta te trillen op mijn benen. Harry's vuist raakt Joël's wang, en bloed stroomt uit Joël's neus. Harry staat hijgend voor hem, en draait zich dan naar mij toe.

"Harry.." mijn adem stokt, en hij slaat zijn armen om me heen. Ik begin ongecontroleerd te huilen. We laten Joël als een hoopje ellende achter, en Harry houdt me stevig vast. We stappen in de auto, en tranen blijven maar over mijn wangen stromen. Harry kijkt me aan, en er is pijn te zien in zijn heldere ogen. Pijn die is veroorzaakt door mijn pijn. Zijn knokkels liggen open doordat hij net nog een klap tegen de bakstenen muur van de club heeft gegeven.

"Verdomme, Al," zegt hij dan zacht. Zijn stem klinkt schor, en hij probeert niet te huilen. "Ik had er eerder moeten zijn."

"Nee, Harry. Nee. Je kon er niks aan doen, je had niet kunnen weten dat Joël hier ook was," antwoord ik. Hij draait zijn blik van me af en grijpt stevig het stuur vast, en trapt hij hard het gaspedaal in. Ik besluit stil te blijven, en ik denk dat dat het beste is. Harry is boos. Nee, niet boos. Boos is niet het goede woord.

Hij is woedend. Dat is het. Woedend dat Joël zijn handen op mijn lichaam had. Als ik hem niet had gestopt had hij hem misschien wel bewusteloos had geslagen.

En het komt door mij.