Çocuk Kaldık

😠Yeter Artık!😠

10 sene sonra Batu ile Berna...
Berna...
Mutluyduk 10 sene önce şimdi kardeşim Açelya da doğdu o küçükken onla oynayıp eğlenirdim. Şimdi de o 10 yaşında ben 16 yaşındayım. Annem artık günaydın diyerek kaldırmıyordu. Alarm kurmam gerektiğini söylüyordu. Hiç değişmeyecek sanıyordum. Kendimi yalnız hissediyordum. Peki Batu onu hala unutamadım ben ya. Hala aklımda ve hala hiç arkadaşım yok dışlanıyorum. Sebebi ise yok. Sadece istenilmeyen sessizce okula gidip ders çalışan dışarı bile çıkmayan bir kızdım. Mutlu muydum peki? Ya nasıl mutlu olayım hayatıma bak! Ailemden uzak durmak için başka şehirde okumak istiyorum dedim. Bodrumda okumak istiyorum diyince şaşırdılar tabii. Kaçmalıydım.

Tabii orda okumama izin vermediler. Bende onlar dışarı gezmeye gidince valizimi topladım ve yatağımın altına ittirdim valizi. Hiç birşey yokmuş gibi oturup telefona baktım ve biraz kitap okudum. Gece olunca da taksi çağırdım ve evden çıktım. Bodrum için yoluma çıkıyordum sonunda...

Batu...
"Baba ben büyüdüm ve gidiyorum!" Yeni sözüm artık. Evet 10 sene geçti. 10 sene önceki Batu'dan eser yok. Sadece kızlar beni yakışıklı bulduğu için yanlarına alıyorlar ve ben bunu istemiyorum. Babama "Okul projesi için Can'ın evinde kalmalıyım" dedim. Düşünmeden "git kal." dedi. Bende tabi babam yokken valizimi hazırladım ve Can'ın evine götürdüm. Evde babam olacak adamın gelmesini bekliyordum.

Babam eve gelince hadi ben gidiyorum dermiş gibi başımı salladım. Babamda onaylarmış gibi bakış attı. Minibüse binip Can'ın evine gittim. Can da benimle gelicekti havalimanına gidicektik. O beni bırakıp eve geri dönücek tabii. Hemen yola çıktık havalimanına gittik. Bodrumda ev de tutmuştum. Tek başıma yaşamaya alışmak lazımdı. Orda evime yerleşip daha sonra okula yazılırdım. Keşke Berna burda olsaydı...
Beni hep koruyacağına söz vermişti...