Jij laat de wereld stralen

Hoofdstuk 2

Eindelijk zegt Dylan wat. 'Michelle, ik weet niet wat ik moet zeggen..' Ik onderbreek hem. Ik hoef die pijnlijke woorden van mensen niet nog een keer te horen. Dankzij Chayenne en Oscar heb ik dagen in bed gelegen zonder er ook voor iets uit te komen. Gelukkig was mijn moeder zo lief om elke dag een ontbijtje bij mijn bed neer te zetten. Ze begreep me volgens mij toen wel. Nu is dat begrip heel erg gezakt.. daar baal ik heel erg van, mijn eigen moeder doet niks aan het gepest. Van de ene kant vind ik het fijn omdat ze anders helemaal verkeerde dingen gaat roepen tegen Chayenne. Maar aan de andere kant wil ik het graag, het doet me zoveel verdriet.... Maar dat mag niemand weten, maar ik ben bang dat Dylan al te veel weet, veel te veel... Oh, nu moet ik trouwens wel wat zeggen want ik wil het dus niet nog een keer horen wat hij er allemaal van vind. Positief vind ik best maar negatief.. En het ziet er zo naar uit..

'Ik dacht dat je anders was Dylan! Van Chayenne en Oscar had ik zo'n reactie nog wel verwacht maar van jou..' Ik wil weglopen maar Dylan pakt mijn arm vast. 'WAT?!' Ik draai me boos om. Ik heb meteen spijt want ik zie dat Dylan tranen in zijn ogen heeft staan. 'Michelle, je kan me echt wel vertrouwen maar ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik vind het zo erg voor je!' Ik heb heel veel spijt. 'Sorry Dylan maar ik dacht.. nja..' 'Stil maar, ik snap wel wat je dacht. Het is ook raar, eindelijk iemand die je een beetje snapt.' 'Dyl, je snapt me als de beste. Dankje dat je niet boos bent geworden!' 'Ik? Boos worden op zo'n knap meisje?' Hij kijkt quasi beledigend. Ik moet lachen en geef hem een speels duwtje. Hij begint dan ook te lachen. Dan bedank ik ineens dat we nog op de meidenwc's zijn. 'Dyl, we zitten nog op de meiden wc's...' 'Ohh, wanneer begint de pauze? Dan moeten we wel weg zijn. Ik in elk geval maar ik denk dat we beter naar huis kunnen na dit alles. Dan zien we morgen wel weer verder.' 'Ja, je hebt gelijk.' We sluipen de wc's uit en rennen naar het fietsenhok. Daar willen we onze fietsen pakken maar ik kom er weer eens achter dat mijn banden lek zijn. Ik kreun. 'O nee he...' 'Wat is er?' 'Mijn banden.. alweer...' Dan bedenkt Dylan iets, ik zie het aan zijn gezicht. 'Wil je bij mij achterop?' Ik bloos en knik.

Als ik achterop zit fietsen we de straat uit, de school achter ons latend. 'Michelle?' 'Uh' 'Weetje, je bent het enige meisje die weet wat er is gebeurt. Eigenlijk ben jij de enige bij wie ik me echt prettig voel.' Ik word helemaal blij van zijn warme lieve woorden. Ik voel mijn buik warm worden, ho eens even. Ik ben toch niet verliefd? Ik ken deze -supersuperknappejongen- Dylan nog maar net en ik ben toch nog niet meteen verliefd op de eerste de beste? Ik ken hem trouwens niet eens echt heel goed. Notabene niet eens een hele dag! Ik grinnik zachtjes bij de gedachte. Dylan heeft het volgens mij niet gehoord. Dan zijn we bij mijn huis en stappen we af. Mijn moeder is er nu toch nog niet dus kunnen we net zoveel herrie maken als we willen. Niet dat dat nodig is maar toch, zoveel frustratie en woede zit er in me. Hoe kunnen Chayenne en Oscar mijn hele leven kapot maken. En nu ook al die van Dylan, de allerknapste jongen in het hele heelal! Ohh, ik ben echt verliefd... Ik denk al echt als een echte verliefde! Ik lach weer zachtjes voor me uit bij die gedachte. Hij vind mij toch nooit leuk maar het is leuk om verliefd te zijn!

*ik weet het, kort maar ik ga maby morgen verder. Anders wel zaterdag! Ik ga veel schrijven, vakantieee!!*