Jij laat de wereld stralen

Hoofdstuk 7

'Zusje, wakker worden!' Oscar staat over mij heengebogen en kijkt me aan. Ik wil gaan zitten maar stoot mijn hoofd tegen die van Oscar. 'AU!!' Ik grijp naar de pijnlijke plek op mijn hoofd. Oscar ook. Het ziet er heel erg grappig uit. Ik moet lachen om zijn pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht. 'Haha Oscar, je had je gezicht moeten zien!' 'Zusje, en jij dan!' We lachen nog even door maar dan gaat de wekker en die geeft aan dat het al tijd is om op te staan. Ik krabbel mijn bed uit en trek wat kleren uit de kast. Dan staat Oscar ook op en gaat naar de logeerkamer wat binnenkort zijn eigen kamer word.

Zo, na een uurtje ben ik helemaal klaar en loop ik de gang in. Dan realiseer ik me dat ik mijn tas ben vergeten en ik loop terug. Daar bots ik weer tegen mijn grote broer aan. Alweer roepen we au. We kijken elkaar aan en moeten lachen, dit is al de tweede keer van vandaag! Veel tijd om te lachen hebben we niet want de bel gaat. Dylan? Nee dat kan niet, daar heb ik nogal ruzie mee. Maar misschien komt hij voor Oscar. Ik heb geen zin om open te doen en vraag of Oscar de deur open wilt doen omdat ik mijn spullen nog moet pakken. Hij knikt en loopt de trap af.

Ik hoor de deur open gaan en ik hoor Dylans stem. Ik wil horen waar ze het over hebben. Ik buk voorover met mijn tas stevig vasthoudend. 'Heey Oscar, ik las je berichten op twitter. Wow, dat je de broer bent van Michelle!' Ik hoor ze lachen. Dan hoor ik Oscars stem. 'Mam, Michelle ik ben weg!' Ik hoor mijn moeder vanuit de keuken wat roepen maar dat hoor ik al niet meer. Ik ben bezig mijn evenwicht te houden. Ik pak de trapleuning en daardoor valt mijn tas naar beneden. Ik gil en wil hem vangen waardoor ik val. Gelukkig weet ik nog net achterover te leunen waardoor ik achterover val. Ik hoor Dylan en Oscar naar boven komen lopen... O nee, niet nu ik er zo dom bij lig.. 'Zusje, wat doe je nu weer?' Ik word rood. 'Ik wou naar beneden lopen maar toen viel mijn tas en nouja. De rest ken je wel. Ik zie Oscars blik veranderen, ik ken die blik niet. Nouja, ik ken Oscar zelf ook nog niet heel goed dus het is ook nog niet zo heel erg gek dat ik zijn blikken nog niet ken. 'Oscar, kom je?' Hij knikt en ze lopen de trap af. Dylan kijkt nog een keer achterom en als ik hem in zijn ogen kijk kijkt hij gauw weg en loopt snel achter Oscar aan. Ja, negeer mij maar weer...

Als ik op school aankom is het zoals altijd, dat lijkt tenminste in het begin. Maar dan komt Oscar op me aflopen, natuurlijk met zijn vrienden en met Chayenne. 'Heey Michelle, ik heb mijn vrienden vertelt over nouja, ons en ze vinden het erg dat ze je hebben gepest.' De jongens om hem heen knikken als bevestiging en ze kijken me heel zielig aan. Ik vind het heel raar maar ik geloof mijn broer wel. Dan valt mijn blik op Chayenne, die kijkt alles behalve zielig of wat daar op moet lijken. Ze kijkt me arrogant aan. Tja, wat had ik dan verwacht van die make-up doos? Niks anders, al hoopte ik dat natuurlijk wel. Dan gaat de bel en iedereen loopt weg behalve Oscar. 'Zusje, ik weet dat je Chayenne niet leuk vind en daarom moet je me helpen. Kom als je thuis bent naar mijn kamer.' Ik knik als beverstiging en dan lopen we samen naar het beeldende vorming lokaal (kunst enzz).

*kort stukje maar dat komt omdat ik weinig tijd heb vandaag xxxx Vote/comment? Loveyou! (Echt waar)*