Teras Katı

Bölüm 1

Balkondayız.
Peribacasının mahseninden yıllanmış bir şarap,kırmızı.Tüm ağırlığın koltuğun üzerine yığılmış gözlerin ise yerin dibine dalmış içiyorsun.Arka fonda klasik müzik çalıyor.Beyninde kelimeler cümle oluşturamayacak kadar karışık zaten ruhun yorgun duyguların ise hiç hissedilmemiş olanından.Yalnızlığınla başbaşa oturduğunu sanıyorsun ama ben buradayım.Manzaram da şöyle bir adam var;gri kapşonlu bir ceket,altında siyah eşofman,ayağına spor ayakkabı geçirmiş,30'lu yaşlarında,1.80 boyunda yaklaşık 75 kilo,kumral,dalgalı saçlı,kahverengi gözlere sahip,seyrek sakallı,somurttuğunda karizmatik olan güldüğünde ise sempatik olacak potansiyelde yakışıklı bir erkek güzeli.Dün trafik kazasında kaybettiği eşini ve kızını bugün toprağa gömdü.Sanırsam birazdan kendisini balkondan Ankara'nın alelade bir sokağına bırakacak ve ben bunu engellemek için buradayım.

Adım Damla iki sene önce intihar ettim ve öldüm.Buraya kadar herşey normal.Ahirete gideceğime inanırken dünyada yapayalnız kaldım bu yalnızlıktan tekrar ölmek istedim ölemedim.
Bir gün karşımda gözleri kan çanağı olmuş vücudu titreyerek yürüyen genç bir kız gördüm.Merak edip takip ettim.Evi olduğunu düşündüğüm dairenin kapısını anahtarla açtı içeri girdi.Evde kimse yoktu.çok güzel,siyah kırmızı renk ikilisinin hakim olduğu yatak odasına girdi.Yatağın ucuna bir süre oturdu,hıçkırarak ağlamaya başladı.Bir an ağlaması kesildi.Elleriyle kapamış olduğu başını kaldırdı.Hızla evin yüklük diyebileceğimiz dolabından alet çantasının içerisinde ki maket bıçağını aldı ve banyoya girdi.Şaşkın ve panik bir hali vardı sanki böyle yapılıyor diye o soğuk küvetin içerisine girdi.Aniden (kararının değişmesine fırsat vermeden) bileklerini kesti.Panik halinden eser kalmamıştı.Gücünü yitirdi,gözlerini kapattı.Dakikalar sonra iki ruhun bedeninden ayrıldığını gördüm ve onlar benim gibi dünyada kalmadılar.Tam olarak gerçeği bilmesem de olanların tek şahidiydim.Acaba önleyebilir miydim diye düşünmekten kendimi alıkoyamadım neden bu dünyada yalnız ben kaldım diye ikinci bir soru daha kafamda belirince bir sonra ki karşıma gelen kişi de farkettim ki intihar etmeye meyillenen insanları düşüncesinden vazgeçirebiliyorum.Onların beyinlerine belki de ruhlarına sinyal gönderebiliyormuşum.O günden itibaren işim gücüm bu olmuştu.Iki sene sonra bu balkonda aynı sebepten dolayı bulunmaktayım.

Korkuluklara yaklaşıyor.
"Dur.Biliyorum kendini lanetlenmiş gibi hissediyorsun bu acının bir tık ötesi yok evet onlar gittiler ve yalnız kaldın.Onların zamanı geldi ama senin burada kalman gerekiyor.Senin de onlarla gitmemiş olmanın bir sebebi olmalı.Yaşa.Beni dinle.Yapma.Vazgeç"
Dinlemiyor olmalı beni.Kararlı.Kendisini sarkıtmaya başladı.
"Duurrr!"

Atladı.
Ölüm saati:02:46

Kahretsin.

Kelimelerim düğümlendi.Engel olamadım.

Balkondan aşağı indim.Sokaktan sokağa kendimden nefret ederek yürümeye başladım.
Tek bir soru.Neden?

Durup bunu sorgularken dikkatim binalar arasında yankılanan ayak seslerine kesildi
Ayak sesleri gibi kalp ritmi de yavaş olan kişiye doğru ondan biraz daha hızlı adımlarla yürüdüm.Önce gölgesini sonra kendisini arkadan gördüğüm bu şahıs sırtında yük varmış gibi kambur yürüyen bir erkekti.Genç ve Esmer.Ama en dikkat çeken özelliği bitik halde olmasıydı.Neredeyse duracak kadar yavaş yürüyordu merakla takip etmeye başladım.Beni hissetmiş gibi durdu ve arkasına döndü.Baktığı yerde gözlerim vardı göz göze geldik.Durdum.

Bakmaya devam etti ve bana doğru yürümeye başladı ben de geri geri adım attım.Hızlandı.Önünden çekildim.O rotasını değiştirdiği yolda koşar adımlarla yürümeye devam etti.Yan sokakta ki evlerden birinin kapısını yumruklamaya başladı.Kapıyı açan ortayaşlı kadını kenara ittirip içeri girdi.Kapı yüzüme kapandı.Girebilirdim ama intihar etmesini önleyemediğim adam aklıma geldi.Belki de artık yardım edemiyorum.Insanlara umut olurken şimdi ise ben müthiş bir umutsuzlukla vazgeçip arkamı döndüm.Bir anda arkamdan şiddetli bir şekilde kapı tekrar açıldı.

Yanımdan rüzgar gibi geçti.
Evet o adam ve az önce evden aldığı sırt çantasıyla gözümün önünde gidiyor.
Köşeyi döndü.