NOT DEFTERİ (Merkun)

Acı

"Bir daha onların hiç biriyle konuşmayacağım" Başak sinirle konuştu.

Elif onu onaylarken Mervan ve Mami hala olayları anlamaya çalışıyorlardı.

"Abi nasıl ya" Mervan daha çok kendi kendine konuşuyor gibiydi.

"Hadi dışarı çıkalım" Elif öneride bulunsada kimsenin dışarı çıkacak hali yoktu ancak Elif'in uzun ısrarları sonucunda dayanamayıp dışarı çıkmaya karar verdik.

***

Tuğcenin evinin önünden geçerken Basakla ikimizde o gün yaşananları hatırlıyorduk.

Kapının açılma sesiyle her ne kadar istemeden de olsa oraya bakmıştık. Tuğçe ve gözde dışarı çıkmışlardı. Bizi görünce kendini tokatlamaya başlayan Tuğçe ile gözlerim şaşkınlıkla kocaman oldu.

Başak da şaşkınlıkla konuştu.

"Napiyo bu be"

Çığlık atmaya devam edince içerden Orkun ve Enes çıktı. Orkun Tugceyi yerinden kaldırırken sordu.

"Ne oldu" gözde beni gösterip konuştu.

"O yaptı"

Ağzım şaşkınlıkla açılırken karşımda bana nefretle bakan Orkuna bakıp konuştum.

"Ben hiç bişey yapmadım"

Orkun kolumu tutup sıkarken dişlerinin arasından konuştu.

"Bu yaptığını ödeyeceksin. Duydun mu beni şikayet edeceğim seni. Bu yaptığını en ağır şekilde ödeyeceksin"

Kolumun morardığına emindim.
Birden Mervan gelip Orkuna bir yumruk attı.

"O hiç bir şey yapmadı anladın mı gerizekalı beni. Ve eğer bir daha bu kıza yaklaşırsan seni gebertirim."

Baturay ve Enes'i de gösterip devam etti.

"Sizi de"

Mervanın beni yönlendirmesine izin verirken arkadan Orkunun sesi duyuldu.

"Bunun hesabını hepiniz vereceksiniz"

Eve geldiğimizde her ne kadar Başak ve Elif yanımda durmak isteselerde onlara yalnız kalmak istediğimi söyleyip odama çıktım.

Hayatımda ne kadar çok değişmişti öyle en yakınım çocukluk arkadaşlarım bana inanmamıştı. Kolumun acısı ile yüzümü buruşturup aynanın karşısına geçtim. Üzerimdeki montu çıkarıp banyoya ilerledim. Küvetin içine suyu doldururken. Elime aldığım kağıt ve kalemle masanın başına geçtim. Öyle çok duygusal şeyler yazmayı başaran biri değildim.

Hepsine ayrı ayrı kısa kısa notlar yazdım. Çünkü ne kadar kısa olursa o kadar iyi olacağına emindim.

Başağa
Elif'e
Mamiye

Elif'e
Baturaya...

Enese...

Ve Orkun'a

İşim bitince kağıtları zarfa koyup çoktan dolan küvete ilerledim. İçine girmemle dışarı taşan suyu umursamayıp elimi yana attım.

Elime gelen jiletle bakışırken düşündüm.

"Acır mı" sonra gülüp devam ettim.

Fiziksel acı duygusal acıyı bastırır.

Kollarımın jiletle bulusmasıyla acıyla inledim.

Bu kadar acıyacağını bilseydim başka bir yol denerdim.

İyice uykum gelmeye başlarken. Son kez dedim.

Elime telefonu alıp ismine tıkladım.

Daha sonra bu fikirden vazgeçtim.

Haketmiyordu.

Hayat acımasızdır bunu en iyi örneği bilincim kapanırken duyduğum arkadaşlarımın feryatlarıydı...

Hellö gençler yb kısa oldu ancak ancak ancak her gün bölüm attığına bakarsak bu gayet normal bence her neyse beğenip bol bol çok bol fazla bol yorum yapmayı unutmayın love love