Een Drama Vol Liefde (On Hold)

Hoofdstuk 6 - Hofvijver

"Weet je zeker dat je niet boos bent?" vraagt Amanda aan me.

Haar blik staat gericht op de prachtige vijver voor ons. Het stille water, wat net een spiegel lijkt, weerkaatst een enorm deel van het maanlicht om ons heen. Het bevroren ijslaagje aan de oppervlakte is nog zo dun en jong dat ik amper een steen durf te werpen.

"Waarom zou ik boos moeten zijn?" vraag ik. "Je hebt niets fout gedaan."

Amanda bukt naar de grond toe om een klein steentje tussen haar vingers vast te knijpen, en vervolgens richting het water te gooien. Het steentje komt niet verder dan een paar meter.

"Verdomme," scheldt ze. "Ik weet het niet. Gewoon een ingeving."

Ik laat mezelf zakken op een van de weinige houten bankjes naast het water en leun wat voorover, mijn onderarmen rustend op mijn bovenbenen.

"Jij en je ingevingen altijd," pest ik haar. "Weet je zeker dat jij niet boos bent?"

Amanda bukt nog een keer om een nieuw steentje van de grond te halen. Dit keer is het een wat grotere. Ze bestudeert het ding deskundig, voordat ze het met een brede zwiep richting het water werpt. Het steentje glijdt secuur over het ijs heen, zonder ook maar een scheur achter te laten.

"Ik ben niet boos Abbs. Ik voel me.. leeg. Al zo lang voel ik me.. anders," zegt ze twijfelend. "Alsof ik mezelf niet ben."

Amanda's donkere lokken zijn een stuk korter dan eerder deze week, valt me op. Ik vraag me af of ze het zelf geknipt heeft.  Voorheen kwam het tot aan haar middel, maar nu is het zo kort dat het haar nek nog maar net raakt.

"Jij bent altijd jezelf Em. Ik heb je nooit anders gezien," zeg ik oprecht.

Amanda draait zich om, haar rug richting de vijver. Op die manier kan ik de sierlijke tekst die zich op haar shirt bevindt nog beter lezen; Fuck me. Het was een verjaardagscadeau van haar vader geweest, vorige zomer.

Het bruin van haar irissen gloeit op in het duister, wat haar blik nog meer emotie meegeeft. Ze kijkt lastig; haar wenkbrauwen gefronst en haar onderlip vastgeklemd tussen haar tanden. Het moedervlekje onder haar rechteroog lijkt misplaatst op die manier.

"Nooit anders?" vraagt ze. "Zie je dan niet hoeveel ik veranderd ben?"

Ik ga weer rechtop zitten, waardoor ik de houten planken in mijn rug kan voelen drukken. Ik speel wat met mijn vingers en kijk van Amanda weg.

"Je uiterlijk is anders," geef ik toe. "Maar jij bent nog steeds jij."

Het bankje kraakt wat wanneer Em naast me komt zitten.

"Misschien kan je het van buitenaf zien ja, Abby, maar vanbinnen voel ik me.. niet mezelf," legt ze uit. "Je weet dat ik al een tijdje ruzie heb met mijn moeder, toch?" vraagt ze.

Ik knik en volg met mijn ogen de lijnen van mijn wijsvinger na.

"Ja," zeg ik. "Over je school."

Em blijft stil wanneer ik die invulling geef. Ik wacht op een bevestiging van haar kant, maar deze volgt niet.

"Toch?" vraag ik. "Em?"

Haar hand vindt abrupt die van mij, waardoor ik mijn patroon niet kan voortzetten, en legt deze neer op haar rechterwang, zodat ik haar wel aan moet kijken.