Dziewczynka, przestała dziewczynką już być.
I życiem dorosłym zaczęła już żyć.
I choć przykro jest kleić te słowa, zrozumiała, że nadal go kocha.
Ciężko jej było dać im szansę.
Ciężko było myśleć, że może być jak dawniej.
Odeszła, raniąc dwie strony,
Bo czy można odejść nie zostając zranionym?
Teraz siedzi i zasnąć nie może
I myśli czy dobrze robi, czy tak być może.
Przeczytała to wszystko co o niej napisane
I widzi teraz jego serce złamane
I choć jest za późno na jakikolwiek gest
Słowo "przepraszam" jedynym w jej głowie jest.
