Gündüz Vakti Kayan Yıldız(ASKIDA)

Gün 1 (Bölüm1)

Acaba o yıldız neydi?

Şimdi bile hayal miydi yoksa gerçek miydi diye merak ederim.

...

-Okul-

Öğrencilerin fısıltıları öğretmenin gür sesi ile birden kesildi."Yosano"."Yosano Suzume"çıt çıkmadı.Öğretmen devam etti"Bugün yosano'yu gören oldu mu?

Öğrencilerden biri "Sanırım terasa çıktı."

Bir başkası "Muhtemelen yine uyuyordur."

Öğretmen gitgide sinirlenerek"Ah şu kız,yine dersi asıyor!Sınıfta kalırsa umrumda olmayacak!"..

-Teras Katı-

 Yere uzanmış gökyüzündeki bulutları seyrederken  aklımdan geçenleri bir kenara koyup.."bugün hava çok güzel" deyiverdim.O sırada arkadan açılan kapı sesi ile kafamı o yöne doğru çevirdiğimde"Suzume",karşımda dikilen gözlük takan tipe"Ah,demek burdasın yasuo"dedim.Her nekadar yakın arkadaş olmasakta sürekli etrafımda dolaşan birisiydi.

"Eğer,eğer dersi asarsan hoca seni yine azarlayacak"kekeme şey. Aslında kekeme değil,aman kimin umrunda. Yerimden kalkarak"Önemli değil umursamamıyorum",dedim. Sonra konuşmaya devam ettim,"Gündüzleri yıldızları göremez miyiz?",şaşırmış olucakki sesindeki o ton değişmişti,"Yıldızları mı?,yıldız izlemek genelde geceleri yapılır". Ay sanki bilmiyordum da."evet ama"derken lafımı kesti,"Ah bu arada suzume,ailem bugün köri yapıyor gelmek ister misin?"

Yemek mi?Bana uyar."Gelirim,sizinkilerin körisine bayılıyorum"dedim.

Nedense birden gözleri parladı "Yaşa.."

Aklıma o anda gelmişti,bu sefer bende onun lafını keserek"Ah,olmaz!Bugün babam maaş alacağı için suşi yiyeceğiz! Kusura bakma.Köri severim ama en sevdiğim suşi,bu yüzden.Öyle işte bay!".

Arkamdan"Haa,görüşürüz"dedi acele ile,fakat çoktan gitmiştim.

Lise yada ortaokul olsun,etrafımda hep aynı insanlar var.Bir yandan yürürken  bir yandanda aklımdan farklı suşi çeşitlerini sayıyordum.

Market yok,kafe yok,trafik ışığı yok.Bu kasabada bana "soğuk" derler,sakin ve huzur dolu günlerimizi öylece geçiririz.En azından ben öyle düşünüyorum..

-Ev-

Eve geldikten sonra yemek masasında ailemle yemek yerken,babam çayından bir yudum aldıktan sonra"Suzume,Bangladeş'e tayinim çıktı."dedi.Buda ne demek?Şaşkın bir halde"Ne?"dedim.Annem ise bir yandan ağzındaki lokmasıyla"Ee,bu konuda,baban yalnız gideceği için endişeliyim,bu yüzden bende gidiyorum ve..sende,tokyo'daki dayın yukichi ile yaşarsın diye düşündük.."demezmi!Ağzımdaki lokmayı yutamadan içimden haala "Ha?,Ne?,Dur bir saniye"diye düşünürken annem lafına devam etti."Ani olduğu için üzgünüm,ama tokyo yemeklerini seviyordun deği mi?Yukichi ve ben okul naklini halledeceğiz merak etme"bir eli yanağında masaya yaslanmış benle değilde sanki kendi kendine konuşuyor gibiydi.Benim de bir sınırım vardı!

"İstemiyorum.."

"Bunu istemiyorum!!"dedim masadan gürültülü bir şekilde kalkarak,annem ve babamın hallerini görmeniz lazımdı.Herneyse devam edelim benim gırgırıma;

"Bu çok ani oldu.Ben aynı düşüncede değilim!Ayrıca dayımın neye benzediğini bile hatırlamıyorum!Yemeklerini seviyorum ama bu alakasız birşey!,madem gitmek istiyorsunuz ben burda tek başıma yaşarım!!"dedim,ciddi bir tavırla.

Herneyse sanki buna izin vereceklerde.

-Ertesi Gün-

İştee gine başlıyoruz,sabahları severim,kuş cıvıltıları sessizlik,ama bu sabah tamamen farklıydı! Kapının önünde dikilmiş,iki yandan örgülü saçlarım,iki omzumda taşıdığım iki ayrı çanta,ve birde yetmezmiş gibi ellerimde başka iki çanta!Evet iki!Ah sırt çantasını unutmamak gerek -_-.

Gelelim karşımdakilere..hay allahım bana sabır ver.Karşımda dikilen annem gözleri yaşlı elinde mendili aman aman"İyi dinle Suzume kaynatılmamış su içme!Ayrıca yabancıların peşine takılma!Yukichi'yede selamlarımı söyle"derken.Hayhay anney as.

Tabi tek annem değildi,yetmezmiş gibi şu gözlüklü tip ve diğer 3kız arkadaşımda beni yolculamaya gelmişlerdi,Arkadan bağıran gözlüklü"Beni unutma!"diye resmen can çekişiyordu herneyse.Arkadaşlarımı seviyorum ya,üçününde gözleri dolmuş"Sana yazacağım","İstediğin zaman dönebilirsin",saolun.

-Tren-

Ve işte trendeyim.Ellerim dolu ve yeni bir dönem başlıyor benim için..Ben Yosano Suzume 15 yaşımdayım,herkesten bir adım önde bağımsız kalıyorum.Trenin takır tukur sesleri ile eskiden yaşadığım yere camdan bakarken,bir çok şeyin olacağı,yeni hayatıma alışmak zorunda kalacağım,geldiğim yerleri inceliyordum.

-Tokyo-

Karşımda dikilen devasa binalar!Heryerden gelen insanlar!Tuhaf kılıklar!Gözlerimle etrafı süzerken farkına vardım tek değişik olan şey bendim! Burası resmen başka bir boyut.Herkes çok hızlı yürüyor.

Herneyse bilet makinesinin yanında durayım ben.Derken telefonumun melodik sesi ile arayan kişiye baktım,ah tabi,dayım.Ve işte başlıyoruz.

"Alo?"

"Alo?,Suzume?,yoksa çoktan vardın mı?"

"Şimdi vardım"

"Daha işyerindeyim ve çıkmam çok zor,biliyorum kötü bir durum ama.."

"Ha?"

Ne diyordu yahu bu.Okadar gürültü vardıki bir kulağımı kapatarak konuşuyordum.

"Benim eve kendin gelebilir misin?"demezmi,yapacak birşey yok .

"A5 kapısından çık sola dön.Düz yürümeye devam edersen oraya varırsın."demişti amaa,A5?

Hah,etrafıma bakınırken,küçük tabela gibi bir şey gördüm,üstünde "A5" yazıyordu,burası olmalı diye düşündüm.

Tam o sırada.Ah!Arkamdan biri bana çarptı ya!

Eyvah düşücem sanırım,tam yere çarpmaya hazırlanırken,ha?,birisi kolumdan tutmuştu.

"Hop"

Hop mu?

Kafamı diğer yöne çevirdiğimde,geniş çerçeve gözlüklü,kafasına bere gibi birşey takmış,saçları dağınık bir adamla yüzyüze geldim,konuşmaya başladı.

"İ,iyi misin?"

Yavaşça,"Ben.."İyiyim.."dedim.

Tokyo'da benimle konuşan "ilk" kişi..