Immortal Mates: Possessive Alpha

Prologue

Let your imagination run free
Tear down the walls so you can see
Throw off the chains that lock your mind
There's so much to be had, so much to find.
______________________

Madaling araw na tumatakbo parin ako. Malamig ang simoy ng hangin na humahampas sa katawan ko, ngunit hindi ako maaaring tumigil. Maabutan nya ako.

Humahampas sa bisig ko ang sanga ng mga punong nadaraanan ko, pero wala akong pakealam. I have to run. I have to leave this place as soon as I can.

Saglit akong sumulyap sa daang tinungo ko. Wala sya. Pero kelangan ko paring tumakbo, alam kong hindi nya ako titigilan. This time hinding hindi nya ako titigilan.

Nilibot ko ang aking paningin sa paligid habang tumatakbo, hindi lang siya ang dapat kong takasan. There might be other creature lurking around this place. Hindi ko na alam kung san ako napadpad. Basta ang alam ko, kailangan kong makalayo agad sa lugar na ito.

Hindi ko siya kayang harapin dahil alam kong hindi nya palalampasin ang pagkakataong ito para patayin ako. I need to survive. Patuloy akong tumakbo hanggang sa may maaninag akong ilaw mula sa malayong bahagi ng gubat.

Malapit na. Konting tiis na lang.

Agad kong tinungo ang pinaroroonan ng ilaw ngunit bago pa man ako makahakbang sa kinatatayuan ko ay lumutang na ang katawan ko sa ere.

Rigor..

"Not so fast lady." Lumitaw ang bulto ng lalaking kinamumuhian ko. Ang lalaking tinatakasan ko.

Marahan itong humakbang palapit sa puno at sumandal rito habang libang na libang sa panonood sa akin. Tila wala sa hitsura nito ang pagod sa paghahabol sa akin samantalang ako'y halos hapuin mahabol lamang ang aking hininga sa sobrang pagkahingal.

"Rigor." Is all I can say.

"The one and only!" At proud na proud pa ito sa sinabi habang nakapamulsa ang mga kamay. "That was the longest hide and seek I've ever played in my entire life. Gaano na ba katagal? 400 years? 500? Hindi ko na mabilang." He smirk so dark I almost shiver.

"Let me go." Nilibot ko ang paligid, hoping that the light I've seen earlier is still there.

"Why should I? Ngayong hawak na kita, I could easily kill you. And I will finally get what I've been wanting, and craving for so long."

I cant die!

Hindi ako papayag na si Rigor ang papatay saken at hindi ako papayag na mamatay ako ngayon. I wont give him that satisfaction.

I chant a spell that could help me release from the telekinesis holding me. Pero bago ko pa matapos ang spell ay napasigaw ako sa sobrang sakit ng ulo ko. Rigor is doing his expertise on me. He can make me feel whatever he want me to feel. With the use of mind controlling he can do whatever he wants with my head.

"You really think you can fight me? There's nothing you can do. I'm stronger than you Pharsa." His evil smirk is covering his face.

He chant a spell and the next thing I know, the pain in my head is more instense. To say it is too painful is an understatement. It is for what I think is excruciating.

I screamed on top of my lungs, hoping that it could help me relieve the pain but nothing happened. Mahigpit kong hinawakan and sentido ko, stoping my head from blasting. Then my body fell on the ground. Tumutusok ang matilos na bato sa pagkakabagsak ko, piercing my skin. Duguan ang mga tuhod ko sa pagkakaluhod. Damn stone.

In an instant, I felt myself floating again and next thing I know my back smashed on the tree with a heavy impact. I swear I heard my bone cracked.