The One That Got Away

THIRD

REIN's POV

"Ladies and gentlemen, welcome to Ninoy Aquino International Airport. Local time is 8 in the morning and the temperature is 28 degree Celsius" sabi ng flight attendant "On behalf of F. S. Airlines and the entire crew, I'd like to thank you for joining us on this trip and we are looking forward to seeing you on board again in the near future. Mabuhay and have a nice stay!"

The passengers were going down the aircraft pero itong dalawa kong anak ayaw pang bumaba kaya anaman nag pahuli na kami. When my feet landed on the terminal's entrance doon ko pa napagtanto na nasa Pinas na talaga ako. Busy streets, cars, and people walking here and there, well it's so good to be back.

"Mommy, I am hungry" saad ni Jahzreen. I hailed a cab and dumiretso na muna kami sa condo unit na nabili ko a year ago. After dropping our luggage napagdesisyonan kong mag punta kami sa mall.

We ate sa isa sa mga paborito kong restaurants, "Hi Ma'am, can I take your orders?" tanong ng isang waitress na medyo pamilyar sa akin. "Uh, I'll have 2 baked spaghetti's and a bolognese for me." I closed the menu only to see who the waitress is. "A-ate Rein?!" gulat na tanong sa akin ni Mae Ann "Ann!" bati ko sa kanya, tumayo ako at binigyan siya ng malaking yakap. "Oh my gosh! Ate. ikaw nga!" Maluha-luha ko siyang binitawan mula sa pagkakayakap.

"Teka, kamusta ka?" Si Mae Ann ang dati naming kasambahay. While she's working for us, pinapa-aral rin namin siya sa kolehiyo. Kaya malapit siya sa akin kasi parang kapatid na an turing ko sa kanya. "Ah, ate sandali kukunin ko lang po order niyo." Umalis sandali si Mae Ann, yung dalawang chikiting naman ay naka yuko parin habang naglalaro sa tablet nila.

"Here's your order Ma'am," naglalapag ng pagkain si Mae Ann ng natigilan ito at nilingon ako na naka awang ang bibig. "Take a sit, I'll answer the questions that you have after you answer mine." Naupo naman siya sa tabi ko, kasi yung mga bata ang nasa harapan ko. "Okay, bakit ka nandito? Kailan ka pa umalis doon?" Makikita mo sa kaniya ang pagtatakha at paghihinayang. "Ah ganito kasi 'yan ate, isang linggo mula nang umalis ka, nagkaroon ng sakit si nanay, bilang pinaka matanda sa magkakapatid ay napagpasiyahan kong umuwi. Natigil ako sa pag-aaral ng isang taon. Namatay si nanay, tapos nagkaroon ako ng oppurtunity na mag-aral uli kaya lang HRM kasi 2 years lang kaya ng nagpa-aral kaya heto kumakayod ako sa restau na'to para sa mga kapatid ko." Bigla akong na lungkot para sa kanya, I never knew na kahit hirap na hirap na siya eh nagiging matatag naman siya sa kabila ng mga problemang dumarating sa kanya.

"Ah, ate dahil nasagot ko na ang mga tanong mo, sagutin mo na yung sakin." She said in an eager tone. isang tango lang ang isinagot ko sa kanya. "Bakit ka po ba biglang umalis at tsaka anak niyo parin po ba sila kay kuya?" Nilingon niya ang mga batang ngayon ay puro dumi ang mukha dahil sa pagkain.

"Oo, mga anak ko sila sa kuya mo, kapatid sila ni Royiene , at kung yung rason naman kung ba't ako nawala eh sasarilinin ko muna." Ayaw kong masira ang pamilya niya, kaya yung pamilya ko ang sinira ko, saad ng utak ko.

FLASHBACK

"Congratulations Ms. Villanueva, you are 2 months pregnant" With those words, di ko alam kung ano ang dapat ong maramdaman.

Buntis ako? Magkakaroon na ng kapatid si Royiene?

Anong mukhang ihaharap ko sakaling umuwi ako?

Di bale na, basta't bubuhayin ko ang supling na ito.

END OF FLASHBACK

Nag-usap kami ni Mae Ann ng mas matagal, ipinakilala ko siya sa kambal at naging close naman sila agad. "Ay ate, tamang-tama mga ganito oras, nagpupunta dito sila Royiene, kasama si kuya, antayin niyo nalang kaya sila?" Pagka sabi ni Mae g mga katagang iyon ay nag madali akong mag ayos.

"Mae I'm sorry we have to go, I'll call you later? Uhm, may meeting pa kasi ako." Inayos ko ang kambal na halatang nagulat din sa mga inasta ko pero di kami pwedeng abutan dito ng mag-ama.

Pakarating naming sa condo, natulog ang dalawa, siguro napago sa flight kaya ayan.

Sana magkita na kami ni Royiene kapag wala ang daddy niya. I can't afford to see him.

At least not now, wala akong mukhang maihaharap sa kanila.