Sürekli kendini haklı çıkarmaya çalışan, özür dilemekten aciz, karşısındaki insan en sevdiği dahi olsa kırmaktan çekinmeyen bir kadını seviyorsun bir gün. Hiç anlayamıyorsun onu aslında. Neden sevdin, hatırlamıyorsun. Birdenbire girdiği hayatından yok oluşu günler, haftalar, aylar alıyor. Hep gideceğini söyleyip, hiç gitmiyor mesela. Hep tam vazgeçecekken çıkıyor karşına. Gülüşü, teni, kokusu, sesi.. “Beni unutma!" diye bağırıyor adeta. Gururunu defalarca ezmeni ve gitme diye yalvarmanı sağlayan şey yüzsüzlüğünden değildi oysa, aşkındandı. Anlayamadı. Sevemedi, hissedemedi.
Sırf gülümsesin, suratını asmasın diye binbir türlü şebeklik yaptığın kadınının, gün gelip sensiz de gülümseyebildiğini gördüğünde kalbine giren sancıyı anlatamıyorsun kimseye. Anlamıyor kimse içindeki acıyı. Anlatmamayı seçiyorsun sende. İçine atıyorsun hep ama biliyorsun o içine attıklarının bir gün seni yok edeceğini. Ağlamak, rahatlamak istiyorsun ama o da olmuyor bir müddet sonra. Ağlamaktan kuruyor gözlerin. Sana her ihtiyacı olduğunda uçarak gittiğin insanın sen mahvolurken umrunda olmamak canını yakıyor. En değer verdiğin insanın gözündeki bu değersizliğin acıtıyor içinde bir yerleri. Aldığın her nefeste gelmeyeceğini bildiğin birini beklemek yoruyor kalbini.💫
