göz kapaklarıma taş bağlamışlar ışıklar hala sönmek bilmiyor. geceler uzadıkça ışıklar artıyor. benim uykum geliyor. ruhuma bi demet kasımpatı koyup gidiyolar bedenimi yalnızlık sarıyor. ruhuma kasımpatı koymaya gelen herkes gideni hatırlatıyor.beni kalmakla sınıyolar. ''güneş hiç doğmasada yıldızlar yalnız bırakmıyor'' desem yıldızlarda gidiyor. aslında ben birazdan giderim burdan. yıldızlara da kavuşurum. öbür dünyada sevdiklerime de. şimdi ruhuma değilde mezarıma kasımpatı koysanız yeridir.yaşamak güzeldir diyenler kandırdılar bizi. bir gül gibi soluyosun. gelenler gidenler, ağlatanlar güldürenler oldu seni. hatta seni sensiz bırakanlar oldu.şimdi geç bakalım aynanın karşısına. eski sen mi orda duran. değil.peki ya şimdiki seni tanıyormusun. sen hep aynada gidenleri sorguladın, onlar için ağladın. boşver gidenlerin niye gittiğini, sen nasıl bu hale geldin bi incele. bi sorgula. sen kendini hiç tanıyamamışsın. sen yıldızları beklerken ışıklar söndü. gidenlerde çoktan uyumuştu zaten.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Efendim Merhabalar,
Poesíaiçimdekileri, içindekileri, içimizdekileri afilledim. iyi dumanlamalar.
