"Biliyorsun, sonlar zordur."
"..."
"Yani sonunda hep bir şeyler eksik kalır."
"Hala beni ilgilendiren kısmı anlayamadım."
"Ölümden bahsediyorum."
"Yani? On yaşındayım ben."
"Yaşın önemi yok. Ölüm herkesi ilgilendirir."
"Bir bakayım, Oyuncak sepetimde ölümle ilgili bir şeyler var mı?"
"Bence yok."
"Annen sana organ mafyalarından bahsetmedi mi? Ölümü düşünmüş olman gerekirdi."
"O sırada, böbreklerimi düşünüyordum."
"Demek istediğim bu değil. Büyü artık."
"Ölümün yaklaştığını mı hissediyorsun? Bu yüzden mi bu huysuz tavrın?"
"Annem, insanlar ölüme yaklaştıklarında huysuzlaşırlar derdi."
"Az önce, kendine yalan mı söyledin sen? Annem asla böyle bir şey demedi."
"Eh, doğrudur. Yalan söyledim."
"Ama bu gerçeği değiştirmez. Huysuzsun, ve ölüyorsun."
"Otuz iki yaşındayım ben! Gencim, ve ölmüyorum."
"O halde kapa çeneni."
"O niyeymiş? Sana ölüm hakkında bilgi veriyorum, daha ne olsun?"
"E ileride işime yarar. Söylediğim şeyler pişmanlığım haline gelmezler."
"Kendinle konuşuyorsun, neden pişman olasın?"
"Otuz iki yaşındaki benim, on yaşındaki benim ile konuşurken aptal görünmesini istemiyorum."
"Benden daha zeki olduğunu mu iddia ediyorsun?"
"Herkes biliyor, çocuklar yetişkinlerden daha zekidir."
"Yanılıyorsun, seni ailen büyütüyor. Fikirlerin oradan geliyor. Yetişkinlerden daha zeki olamazsın."
"Öyleyim, hem ne fark var? Senin fikirlerini de işverenin belirliyor."
"Bu saçma bir konuşma. Ben gidip intihar edeceğim."
"Huysuz, ve ölüyor.."
