Help me

CHOOSE OR DIE

*alex's point of view*

Janine!..
Nakapasok nako sa bagong pinto...

...

Bakit? Ang lamig dito???

Janine mukhang nakalabas nako!!!

Akala ko naka labas nako kasi naramdaman ko na ang lamig yun pala bago nanamang tong puzzle.

"Teka! Ano to janine mukhang mapapa laban ako!" Sigaw ko kay janine

"Janine! Anong gagawin ko dito...
Napakalamig dito hinde umi epekto ang coat ko...
Sobrang lamig...
Parang...
Di ko na kaya..."
Pahina kong sabi kay janine.

"Teka alex wag kang susuko hahanap ako nang paraan."
Pagmamadaling sabi ni janine.

"Para silang mga taong simento.
Hinde nga sila gumagalaw ngunit
Ang sama nang tingin nila sakin.
Bilisan mo dyan janine ang lamig dito!"sigaw ko kay janine.

"Meron ditong libro tungkol sa kanila...
Sabi dito kapag sinabi mo ang salitang
YOUR QUESTIONS CANT STOP ME,

Ay mag tatanong sila nang mga bugtong."paliwanag ni janine.

"Sige sasabigin ko na, kasi ang lamig na dito."
Sagot ko kay janine.

"ALEX!!! wag mo muna sabihin!
Hinde ko pa tapos basahin ang libro!...
Sabi dito kailangan mo itong basahin pabaliktad,kasi kapag di mo ito sinabi nang tama mag hihintay ka nang dalawang oras para masabi mo iyon ulit,
Baka mamatay ka dyan sa lamig."
Nagmamadaling sabi ni janine.

Mabuti nalang sinabi mo...
Ok sasabihin ko na...
ME  STOP CANT QUESTIONS YOUR.

...

biglang gumalaw ang isang taong bato at lumapit sakin.
Nag salita siya bigla at nag tanong sakin.

"AT NIGHT THEY ARIVE WITHOUT BEING FETCH,
AT MORNING THEY DISAPPEAR WITHOUT BEING STOLEN."
Sabi nang taong bato sakin.

Janine mahina ako sa mga bugtong,magaling ka sa mga bugtong diba? Kaya
tulungan mo ko ayokong mamatay sa lamig.

"Alam ko na ang sagot!"sigaw sakin ni janine.

Biglang nag salita ang mga taong bato.

NET

ENIN

THGIE

NEVES

anong sinasabi nila janine?

"Nagibibilang sila alex! kapag dimo sinabi ang sagot nang mabilis maghihintay ka nang dalawang oras."
nagmamadaling sabi ni janine.

"Ano ba ang sagot?!"
Sigaw kong tanong kay janine.

"Bitwin!!! Sabihin mo sa bato stars!...
Hinde! Dapat srats pala!
Dapat baliktad din ang sagot mo sa kanya!"
Nagmamadaling sabi ni janine.

RUOF

EERHT

OWT

SRATS!!!

Sinigaw ko bigla ang sagot sa taong bato...

Bigla itong tumigil sa pagbibilang.
At bumukas ang pinto.
Pumasok ako kaagad sa bumukas na pinto kasi hinde ko na matagalan ang lamig.

"Salamat naman janine iniligtas mo ulit ang buhay ko."
Sabi ko kay janine.

"Wag ka munang maging kampante.
Sabi dito sa libro may tatlong pinto dyan sa bagong kwartong pinasukan mo.
Kapag pumasok ka sa mga pintong yan hinde kana makakalabas."
Sabi sakin ni janine.

"Tama ka janine may tatlong pinto nga dito...
Kung ganun pala eh anong pinto ang papasukan ko?"
Tanong ko kay janine.

"Sa unang pinto...
Ay walang laman, walang problemang mangyayari sayo...

Sa ikalawa naman, ay may limang taong gustong patayin ang di nila ka kilala....

Sa ikatlo naman ay may...
mga leong di nakaka kain nang limang taon...
Kaya pumili ka nang mabuti."
Paliwanag sakin ni janine.

"Edi pipiliin ko ang unang kwarto.
Wala namang tong laman eh...
Sigurado akong maliligtas ako.."
Sagot ko kay janine.

"Nag iisip ka ba?!
Alam mo namang walang laman eh papasukin mo pa?!...
Sabi sa librong to walang kalaman laman yang pintong yan .
kapag walang laman ibig sabihin wala ding pinto palabas.
Napaka bobo mo talaga...
Gusto mo bang makulong sa kwartong yan sa mahabang panagon?"
Galit na sagot sakin ni janine.

"Tama ka pero...
Mamamatay din naman ako
Kahit ano pang kwarto ang pipiliin ko."
Sagot ko kay janine.

"Alex...
Pumasok ka sa ikalawang pinto..."
sabi sakin ni janine.

"Bakit naman?...
Kung mamamatay na nga lang ako, gusto ko mabilis kaya sa mga leon nalang para di na ko mabugbog nang mga taong nasa loob nang kwartong yan."
Sagot ko kay janine.

"Bobo ka ba?!
Sabi dito limang taong di nakakakain ang mga leon...
Pero di natin alam kung gaano karami ang mga leon...
Ang mga leon kasi kakainin nila kahit ang kapareho nila para mabuhay...

Pero sa ikalawang kwarto...
Lima lang sila...
Imposibleng mabubuhay sila nang limang taon nang hinde kakain...
Pero kapag kakainin din nila ang isat' isa di naman tatagal ang pagkain nila nang limang taon para hinde sila magutom."
Sagot sakin ni janine.

"Tama ka nga...
Kaya papasok nako!...
Pero...
Kapag buhay nga sila.. lalaban ako!"
Sagot ko kay janine.

"Mag iingat ka"
Pag aalalang sabi sakin ni janine.

Bago ako pumasok hinanda ko muna sarili ko...

Pag pasok ko nakakita ako ang limang kalansay.
Tama ang sabi sakin ni janine.

"Alex?

...

Nandyan ka pa ba?"
Kabang tanong sakin ni janine.

Di muna ako sumagot para malaman ko ang reksyon nya.

...

Bigla syang umiyak, nagmumura sa sarili nya, sising sisi sa sinabi nya sakin.

"Bakit ko ba sya sinabihan nang bobo?!
Dapat ako ang bobo dito!
Dahil sakin nawala na si alex!
Dahil sakin wala na ang minamahal ko!"
Sabi ni janine sa kanyang sarili habang syay umiiyak.

Bigla akong nag salita.

"Mahala mo pala ko?"
Pagbibirong sabi ko kay janine.

Nagulat sya at sinabing...

"Mabuti nalang alex at buhay ka!
Akala ko mawawala kana sa piling ko!

...

Teka! Narinig mo ba lahat nang sinabi ko?!"
Tanong nya sakin.

"Oo, medyo natawa ako sa sinabi mo at nalungkot.
Ganun mo ba talaga ako ka mahal?"
Pabiro kong tanong kay janine.

"Ano?!
Binibwisit mo ba ko?!
Di ko nga alam kung ano pinag sasabi ko eh!"
Nahihiyang tanong sakin ni janine.

"Hehehe sabi na ehh...
Mahal na mahal mo ko eh... hehehe.."
Pabiro kong sabi kay janine.

"Manahimik ka nga bilisan mo na dyan.
May nakikita kabang bagong pinto dyan?"

"Oo,salamat naman at tama ang sinabi mo.
Malaking utang na loob ko sayo janine."
Pabirong sabi ko kay janine.

"Manahimik kana nga at pumasok kana sa bagong pinto!"
Sigaw sakin ni janine.