Forever mine - ON HOLD

-19- Back To The Netherlands

4 oktober; Groningen; een oud vervallen vakantiepark

Irene

Zo zo, Liz en Bram zijn nu echt uit elkaar. Ze hebben het halve werk al voor me gedaan. Het vervelende is, dat ik Bram telefonisch niet kan bereiken. Hij neemt steeds niet op, al heb ik hem al een keer of tien gebeld, alleen vanochtend al. Opzich snap ik wel dat hij niet opneemt, we zijn nou niet echt vriendschappelijk uit elkaar gegaan, ik was woedend op hem toen hij het met mij uitmaakte. Allemaal vanwege Liz. De verrader... Constant zeggen dat hij van me houdt en me dan keihard dumpen voor een ander. Alleen jammer dat Liz nu een nieuw vriendje heeft, dat ook nog eens wereldberoemd is. Ik had liever gehad dat ze heel erg geleden had onder de breuk, veroorzaakt door mij. Maar nu is het Bram die lijdt. Ach ja, nu heb ik meer reden om hem te troosten. Maar dat kan alleen als hij nou eens een keer op zou nemen...

Dan gaat de deur van mijn lelijke, gedeelde slaapkamer open. Mijn oma staat in de deuropening. 'Hoi, Irene, ga je zo mee het dorp in?' Enthousiast spring ik op van mijn gammele bed. 'Ja natuurlijk! Wie gaan er allemaal mee?' 'Alleen je moeder, jij en ik.' Dat is te doen, als nou al mijn irritante neefjes en nichtjes mee zouden gaan...

4 oktober; Groningen; een of ander vaag dorp in the middle of nowhere

We zitten nu al een halfuur in de auto en hebben alleen nog maar boerderijen en lege dorpen gezien. Mijn telefoon is ondertussen leeg. Mijn net nieuwe iPhone 5S, die ik met heel veel gezeur eindelijk heb gekregen van mijn vader. Met een abonnement met 1 Gb data en 500 belminuten en sms'jes. Als je iets gaat afdwingen bij je ouders moet je het wel goed doen. Ik krijg alles wat ik wil, en ik heb er ook alles voor over. Al moeten anderen de consequenties ervan onder ogen zien, ik stop niet tot ik heb wat ik wil. Daarom zou ik er ook absoluut geen moeite mee hebben gehad Bram en Liz uit elkaar te drijven.

Ik kijk uit het raampje achter in de auto. WTF, er is er met dit dorp gebeurd!? Er zijn hier, tot mijn grote teleurstelling, geen kledingwinkels te vinden, behalve een winkel met in de etalage oudewijvenkleding, maar die is verder geheel verlaten. 'Mam, wat gaan we hier doen? Er is hier helemaal niks!' Mopperend kijk ik naar voren. Mijn moeder draait haar hoofd half om. 'Hier in de buurt is een enorm grote supermarkt, daar gaan we inslaan voor de rest van de week.' Week?! Ik ben hier pas een dag en ben het nu al zo zat. 'Gaan we alleen naar een supermarkt?' 'Ja, alleen naar de supermarkt. Wat had je dan verwacht?' Verdomme, ik hoopte dat ik in ieder geval nog een shirtje zou krijgen, maar we gaan alleen maar boodschappen doen. Als ik dat geweten had was ik niet meegegaan. Dan was mijn telefoon ook nog niet leeg geweest...

We stoppen op een parkeerplaats, die tot tegenstelling van de rest van het dorp waar we net doorheen zijn gekomen, niet geheel verlaten is. Ook de supermarkt ziet er tot mijn verbazing niet uit als een bouwval, en is daarmee een van de uitzonderingen in de omgeving. Maar als we naar binnen lopen valt mijn mond open van verbazing. Ze hebben hier echt veel! Ik pak mijn eigen karretje en begin vol te laden. Als mijn karretje halfvol is, enkel gevuld met snoep, chocola en koekjes, komt mijn moeder op me af. 'Je mag drie dingen uitzoeken, de rest zet je terug.' Weer chagrijnig pak ik een reep chocola, een pak Oreo en een plastic trommel met snoep erin. Ik leg het in de kar van mijn oma en moeder en leg de rest terug. Universe 2 - Irene 0.

Weer terug in de kamer pak ik de trommel met snoep en maak hem open. Ik leg mijn telefoon aan de oplader. Als na tien minuten mijn telefoon weer op aan springt, ontgrendel ik hem snel. Ik zie dat ik twaalf gemiste oproepen heb. Ik denk na over wie me gebeld hebben, maar als ik kijk wie het werkelijk waren, zie ik dat het maar één persoon was. Iemand die ik niet verwacht had...

4 oktober; even buiten Québec; het hotel

Liz

Als ik wakker wordt zie ik dat Austin al wakker is en een spelletje op zijn telefoon aan het spelen is. Hij merkt dat ik wakker ben en kijkt me aan. 'Lekker geslapen, love?' Ik knik een keer maar omdat ik niet zeker weet of hij het gezien heeft zegt ik: 'Ja hoor, jij?' 'Ja ik ook', antwoordt Austin. 'Zullen we maar opstaan? Belle vroeg of we straks weer met z'n vieren de stad in konden gaan', zeg ik terwijl ik de berichtjes van Belle lees en zachtjes lach. In de kamer van haar en Janne staat een stapelbed, waarin Belle bovenin ligt. En toen ze eruit wilde klimmen is ze er keihard uit gevallen. Ik laat het Austin lezen die ook keihard begint te lachen. 'Spreek maar af, wij halen ze wel op met de auto.' Ik schrijf het terug en stap dan het bed uit.