Forever mine - ON HOLD

-1- Going On A Trip

Liz

28 april; Amsterdam; mijn huis

Er wordt op mijn deur geklopt. Ik reageer niet en pak snel mijn laatste spullen in. Make-up, nog wat kleren, oplader voor mijn telefoon, en controleer of ik verder alles heb. Opnieuw wordt er geklopt. Haastig pak ik mijn jas, koffer en tas van mijn bed en doe de deur open.

'Hèhè, Liz, daar ben je eindelijk.' Bram, mijn vriendje, kijkt me half geërgerd en half plagend aan. 'Ik was al bang dat je je bedacht zou hebben.' 'Nee natuurlijk niet, ik laat een weekje Portugal met jou niet aan mijn neus voorbij gaan.' Hij lacht naar me. Als hij zo lacht ziet hij er zo schattig uit.

Ik zucht, ik kan me mijn leven zonder hem niet meer voorstellen. We hebben al drie jaar wat samen. Ik slik. Ik probeer niet te denken aan volgende maand, dan moet hij voor zes maanden voor zijn stage naar Canada. Ik weet dat het maar zes maanden zijn, en dat we kunnen bellen en WhatsAppen, maar ik kan hem een half jaar lang niet meer iedere dag zien. Bij de gedachte daaraan krijg ik een brok in mijn keel en ik voel tranen opkomen in mijn ogen.

Bram heeft in de gaten waar ik aan denk en tilt mijn hoofd op zodat hij me in mijn ogen kan kijken. Hij weet dat ik er moeite mee heb. Vorige week heeft hij tegen me gezegd dat als ik niet wilde dat hij zou gaan, hij zou blijven, maar dat wilde ik niet. Ik vond dat hij moet gaan, ik weet dat het heel belangrijk is voor hem en zijn studie.

'Kom op schatje, denk daar nou niet aan, denk liever aan alle tijd die we nog hebben. Wat zullen we eens gaan doen in Portugal? Gaan we de hele week aan het zwembad liggen? Of gaan we van allerlei steden bezoeken? Al zou ik het ook niet erg vinden om een paar dagen lang alleen met jou op onze kamer te blijven...', en hij geeft me een knipoog.

Van die laatste opmerking word ik een beetje zenuwachtig. Het is nog nooit gebeurd, al weet ik dat Bram het wel zou willen. Ik heb tegen hem gezegd dat ik wilde wachten totdat we een keer alleen met zijn tweetjes waren, en hij heeft die beslissing geaccepteerd. Maar aangezien we nu een week met zijn tweeën naar Portugal gaan...

Ik probeer vrolijk naar hem te lachen en de zenuwen en het verdriet weg te stoppen. Het lukt niet. Bram buigt zijn hoofd naar me toe en kust de tranen weg onder mijn ogen en op mijn wangen. Hij legt zijn handen op mijn heupen en trekt me naar zich toe. Bram geeft me eerst een lief kusje op mijn wang en daarna op mijn mond. Hij pakt me stevig vast en geeft me een lange zoen. Ik voel zijn tong tegen mijn lippen en doe mijn mond open. Zijn handen glijden naar boven naar mijn middel en hij tilt me op. Ik sla mijn benen om hem heen en hij duwt me tegen de muur.

Zo staan we daar een kwartier totdat Roxy, mijn huisgenoot en beste vriendin de deur van haar kamer opendoet, ons ziet staan en een paar keer kucht. Bram zet me neer. 'Misschien wordt het tijd dat we naar het vliegveld vertrekken, we willen ons vliegtuig niet missen,' zegt hij.

Roxy kijkt ons na terwijl we naar buiten lopen en in Brams nieuwe, blauwe BMW stappen. 'Veel plezier he, laat even iets weten als je bent aangekomen.' We zwaaien naar haar en dan zijn we weg. Bram kijkt me aan en geeft me een kus.

28 april; in het vliegtuig, ergens boven Portugal

'Wil jij nog wat?' Bram geeft me het plastic bekertje met water aan. Ik pak het van hem over en drink het leeg. Hij kijkt me onderzoekend aan. 'Ik zag waar je daarnet aan dacht, toen we voor je kamer stonden. Als je er moeite mee hebt, moet je het me gewoon zeggen, dan kan ik het nog afkappen.' Ik zie aan zijn gezicht dat hij hoopt dat het laatste niet hoeft en ik glimlach naar hem. 'Natuurlijk kap je het niet af, dat zou ik niet over mijn hart kunnen verkrijgen, ik zie hoeveel het voor je betekent. Je gaat gewoon, ik kom er wel overheen.' 'Gelieve de riemen weer vast te doen, we gaan over een kwartiertje landen', zegt de langslopende stewardess.

Bram

29 april; Braga (Portugal); onze hotelkamer

Ik doe mijn ogen open en kijk op mijn telefoon hoe laat het is. 11:16 uur. Het viel allemaal wel tegen gisteren. Het vliegtuig had een halfuur vertraging, en toen we een auto wilden huren waren er nergens meer auto's beschikbaar. Later die middag zou er iemand zijn auto terugbrengen, daar konden we wel op wachten, wat we dus ook hebben gedaan. En die idioot kwam een uur te laat terug met de huurauto, waardoor we om half twaalf in het hotel aankwamen en daarna nog iets moesten eten. Daarna zijn we meteen gaan slapen.

Ik draai me om en zie dat Liz nog ligt te slapen. Volgens mij heeft ze een onrustige nacht gehad, ze lag allemaal te woelen en haar deken ligt half op de grond. Ik sta op en leg haar deken weer goed over haar heen. Ik kijk naar haar gezicht. Als ze slaapt ziet ze er zo vredig uit, overdag heeft ze vaak een gespannen uitdrukking. Maar dat is ook best wel logisch, ze heeft al veel meegemaakt in haar zeventien jaar.

Haar oma is een paar dagen voor haar geboorte overleden, haar opa is overleden toen ze acht was en de Franse vriendin van die opa heeft anderhalf jaar in het ziekenhuis geleden voordat ze overleed. Ze is vanaf haar zevende gepest, op de basisschool en op de middelbare school, waardoor ze geen zelfvertrouwen meer had, wat nog heel vaak doorschemert in onze relatie. De mensen die ze vertrouwde hebben haar stuk voor stuk verlaten en verraden door haar geheimen door te vertellen en die tegen haar te gebruiken. En ze is sowieso al zo gevoelig, dit heeft het er allemaal niet echt beter op gemaakt. Ze heeft me verteld dat ze dikwijls zelfmoord ideeën heeft gehad.

Doordat ze zo vaak in de steek gelaten is vertrouwde ze op den duur helemaal niemand meer. Totdat ik kwam. Al deze dingen heeft ze me langzaamaan toevertrouwd, inmiddels alweer vier jaar geleden. Ik denk aan al die momenten terug terwijl ik een glas water pak en op een stoel ga zitten, die ik richt naar het bed zodat ik naar haar kan kijken. Toen we begonnen te praten, had ik nog een andere vriendin, Irene, die bij ons op school zat. Ik lach in mezelf, wat een trut was dat. Toen Irene erachter kwam dat ik met Liz praatte, en waarover ik met Liz praatte, heeft ze me verboden met Liz te praten. Wat ik dus ook probeerde, door tegen Liz te zeggen dat ik niet meer zoveel met haar wilde praten. Ze had geluisterd, twee weken lang hebben we geen woord tegen elkaar gesproken. Totdat ze op een avond "hey" stuurde, en ik begon weer met haar te praten. Irene heeft zich er op een gegeven moment bij neergelegd.

Later heb ik van Liz gehoord dat ze al verliefd op me was voordat ik iets kreeg met Irene, maar zich er steeds overheen heeft proberen te zetten. Ze wilde vrienden zijn, omdat ze er zeker van was dat het toch nooit iets zou worden. Het doet me nu al pijn om haar te zien praten met een vriend, een klasgenoot, simpelweg een andere jongen. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoeveel pijn het haar heeft gedaan om mij met Irene te zien, ons te zien praten op school, te zien zoenen, de wetenschap dat we bij elkaar waren, de tweets, haar alleen al zien lopen, het moet haar kapotgemaakt hebben. Ik verstar, nooit wil ik haar nog zoiets aandoen. Haar vriendinnen hebben mij verteld hoeveel pijn het haar gedaan heeft, nooit meer wil ik de oorzaak zijn van dat soort gevoelens van haar. Want o God, ik hou van haar. Ik kan niet meer zonder haar. Nooit meer. Ik weet dat ik dit nog niet kan vastleggen voor de rest van ons leven, Liz is zeventien en ik net achttien, maar als het kon zou ik het zo doen zonder er over na te denken. Ik drink mijn glas leeg en maak me klaar om te gaan douchen.