Journeys Of Life

Chapter Two

"Ang init init. Ang daming tao. Anong petsa na Ed. Di pa rin natin turn." Reklamo ko. Nandito kami sa hall ng na pinagdadausan ng audition for Voice Power.

"Ganito talaga baks. Tyaga lang."

"Gutom na ko. Antok na ko. Wala pa tayong tulog. May pasok pa tayo maya."

"Tara kumain na. Para mamaya may energy tayo." Kalmado nyang sabi.

Habang kumakain nagchachat ako sa gc namin ng cfs.

"Grabe! Last na eto. Di na ko magtatangka mag audition next time. Ang init sobra. Ang daming tao. Ayoko ng ganito. 😠😢" sabi ko sa gc.

"I really hate crowded places. I felt suffocated. Can't breathe. 😢😧" I added.

Ang dami nila nirereply na words of encouragement and wisdom. Kahit paano nabawasan init ng ulo ko. Pero nakasimangot pa rin ako.

Si Ed naman kain lang ng kain. May new friends pa sya. Ako oo lang, konting ngiti at tango sakanila. Wala na talaga ko sa mood.

Yun mama ko nagtetext na sakin. Nasan na daw ba ko. May balak pa daw ba ako umuwi. Kesyo may pasok pa ko mamaya at di pa natutulog. Di ko masabi sakanya ang totoo. Nahihiya kasi ako.

Close naman ako kay mama kaso di lang talaga ko open sa ganyan. Mas open ako magshare sa friends ko kasi sila positive lang. Ayoko lang ng nega. Saka aasarin lang ako nila kuya at ate kapag nalaman nila. Bunso kasi ako. Siguro kapag nakapasa ko saka ko na lang sasabihin. Nagreply na lang ako na kela Ed ako matutulog. Kahit malabo na makakatulog ako.

I badly wanted to go home. I want to sleep and rest. I miss my baby. I wanna play with her kahit one hour lang before I sleep. She's so cute. She is just 10 months old pero ang dami nya ng alam na kalokohan. Siraulo kasi daddy nya. Kung ano ano tinuturo. Miss ko na talaga sya. Everyday I'm looking forward to go home para lang makalaro sya saglit.

After 3 hours

"Malapit na tayo. Ready ka na ba? Kinakabahan na ko."

"I guess. Baka di ako makakanta later. Pipikit na mata ko. Yun eyebags ko di na bags maleta na." I yawned after. Haggard na haggard na ko. Jusko! 3pm na at 24hrs na akong gising. Masakit na nga likod ko. Naghahanap na ng higaan.

"Ed masahe mo nga likod ko." Utos ko sakanya. Magaling magmasahe ang bakla. Bukod sa kajamming ko sya sa kantahan, tiga masahe ko pa sya.

Habang minamasahe ko naghuhum pa sya. Sanay naman kasi sya sa ganito. Lagi daw sya nag aaudition. Minsan pasok minsan hindi.

Umabot pa sya sa live noon. Group sila. Sa kasamaan palad di sila nakaabot kahit sa semi-finals.

Yun mga new found friends ni Ed na. Ako nanonood lang sakanila. Di sa confident ako. Sa totoo sobra kaba ko at takot.

Ang morbid na nga ng mga naiisip ko. Kesyo di ako makakanta at mapapahiya ako. Mapapalabas sa tv. Mapapanuod ng lahat. Pag uusapan at pagtatawanan ako. Diba paranoid lang.

Kaya tahimik lang ako. At nagdadasal sa isip ko. I'm asking for strength and power to sing later. I'm praying to God to just guide me in this. I don't want to expect. I will be very disappointed if I didn't pass that's why. I will be very sad. And lost my self esteem. I just prayed to God and surrender everything to Him. Whether I pass or not. It's ok as long as I did my best.

Iyan yun isa sa mga nalearn ko sa Feast. Me being surrounded by positive people makes me less nega thinker. Thankful ako nameet ko sila.

At 4pm, it's now Ed's turn. He will sing Since you've been gone by Kelly Clarkson.

While waiting for him and my turn. I started practicing my piece. Ayaw ko mapahiya. I have to give my best. Una at huli naman na. I have to give my best.

After 5mins. He goes out smiling and telling me that he passed and going on to the next level. I'm happy for him. And my heart started to pound so fast. Just a little while. The staff called me and told me it's my turn.

While walking I am praying so hard. Also uttering positivw words of enecouragement.

"You can do it Kiers. Just sing from your heart. Don't think of the judges. Don't mind their stares." I uttered in myself.

Heto na. Heto na talaga. Paakyat na ko sa stage.

"Ay! Putakte!" Mahinang tili ko.