Remember Me, Oliver

1

"He will be here for a minute!"

Pinunasan ko ang gilid ng labi ko pagkatapos sumimsim ng kape "Oh yeah, don't worry I can wait naman."

"Sorry," Hinawakan niya ko sa kamay "there's an urgent meeting kasi eh, nagkaron ng conflict sa office so hope you'll understand Amanda."

"Yeah Kate, it's fine. Reasonable naman kung bakit siya late. We can talk some random things nalang muna habang hinihintay natin siya."

Alam kong nahihiya siya sakin kaya ngumiti ako para malaman niya na ayos lang sakin ang lahat.

"I'm really sorry." She bit her lip "By the way, can I excuse myself? Washroom lang."

Tumango ako sa kanya "Oh sure, go ahead!"

Pagkaalis niya ay sumimsim ulit ako sa aking kape. Kate is my first client when I got back from abroad. Oh! How I missed working so much! Ang tagal din ng vacation leave ko ha? Ang laki kasi ng inayos ko sa sarili ko dahil meron akong pinaghahandaang malaki pagbalik ko ng bansa.

I will finally have a guts to meet him!

After all the struggles and hardships, I will going to face him. Ipapaliwanag ko sa kanya kung bakit ako matagal na di nagpakita sa kanya.

At sana...

Maintindihan niya.

Nagulat ako nang biglang may tumunog sa lamesa, Kate's phone is ringing. Pero hinayaan ko nalang dahil ayoko makialam.

"Tagal ni Kate ah? Mahaba siguro ang pila sa c.r." bulong ko sa sarili ko sabay inom ulit ng kape.

Minutes had been passed at wala pa si Kate so I scanned the whole coffee shop para malibang-libang ako.

Pero di ko inaasahan na may makikita ako dito.

A man wearing a skyblue polo long sleeve, lurking around.

"Oliver..."

Hindi ako nakaalis agad sa pwesto ko dahil sa gulat. Si Oliver ba talaga yun? He's more taller and broader now but with the same face way back teenage years. He's just became more manly.

In just a quick span of time, waves of old memories came flashing on my head. My highschool memories with him. When we're always together before.

Tumulo nalang ang luha ko sa pinaghalong saya at pangugulila. It's him, it's really him.

Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya. Mukhang may hinahanap siya pero nung magtama ang tingin namin bigla siyang natigil. Kumunot ang noo niya, I know he's full of questions like why I'm staring at him and why I'm smiling like an idiot while crying.

I didn't expect na magkikita kami as in ngayon na. I was just planning to find him but fate was on my side right now. Today is my lucky day I guess.

Unti-unti akong lumapit sa kanya. Puno man ng pagtatakha ay binigyan niya pa rin ako ng ngiti.

Nakatayo na ko sa harap niya, we're only just inches apart.

Damn. I really missed this man so much!

Five years. Five years akong nangulila sa kanya, tiniis ko yung mahabang panahon na yun para lang magsakripisyo para sa kanya. Sa loob din ng mga taon na yun ay dala-dala ko ang damdamin na matagal kong tinago at mukhang ito na nga siguro ang pagkakataon para masabi ko sa kanya ang nilalaman ko dito.

"Oliver..." Tears rolled into my eyes "long time no see."

He was just staring at me. Kinakabahan man ay pinilit ko pa rin tumayo ng maayos sa harapan niya.

Oliver, my love. My one and only great love.

At tuluyan na kong napaluha dahil sa katagang binitawan niya.

"Pasensya, pero ngayon pa lang kita nakita."