Schaduw

Hoofdstuk 2

Vanaf het moment dat ik het meisje zag vond ik haar interessant. Ik zag hoe ze haar fietssleutel liet vallen en omdat mijn fiets naast die van haar stond en ik langs haar liep, pakte ik haar sleutel weer voor haar. Niet dat ze het merkte. Ze had het te druk met op haar lip bijten en naar de lucht staren. Ze had een mooie grote bos rood haar en prachtige blauwe ogen. Ze was niet groot, maar voor mij was dat geen probleem, ik was zelf ook niet de langste jongen op deze aarde. Ik vond 'Marilyn' het mooiste meisje dat ik ooit gezien had. De manier waarop ze stond en hoe ze deed intrigeerde mij ook. Plosteling merkte ik dat ze wegfietste terwijl ik nog voelde hoe haar hand in de mijne voelde. Ik bloosde. Kom op zeg... Ik bloosde! Ik Hans Bijl, die al heel wat aparte momenten had meegemaakt en nog nooit had gebloosd, bloosde om een klein Amerikaantje. Ik riep haar.

Haar naam klonk magisch in mijn oren. Marilyn. Ik had een hekel aan romantisch gedoe en geloofde nooit in liefde op het eerste gezicht tot op dit moment. Ik had niet eens zin om mijn hoofd koel te houden. Die grote bos rode haren waren gemaakt om mijn neus in te stoppen om haar geur in me op te nemen. Ik schudde mijn hoofd. Ik was verbaasd over mezelf. Maar ik verwachtte al veranderingen in mijn leven. Dus ik liet het over me heen komen. Alles ging anders de laatste tijd. Dingen die ik altijd gedaan had was ik mee gestopt. Ik werd steeds meer en meer een normale jongen. Ik was zelfs op voetbal gegaan om mijn verleden achter mij te laten.

En naar een andere school gegaan. Daarom had ik in eerste instantie ook niet door dat Marilyn zelf ook nieuw was. Ik had van een aantal jongens met wie ik optrok gehoord dat er een Amerikaan rond liep. Volgens hun was het een knappe meid, maar ze wilden niet altijd Engels moeten praten met een meid. Vertaling: ze stonden stuk voor stuk onvoldoende op Engels. Ja ja, jongens zijn soms echt zo zielig als meiden denken. Ik zou zoiets niet vaak zeggen, maar op gebied hoe sommige jongens met hun gevoelens omgingen, lachtte ik ze toch echt uit. Ze faalden hard. Hun gesprekken over wat een 'bazen' ze waren gingen nergens over. Want geen één durfde op een meid af te stappen en over gevoelens te spreken. Ik net zo min. Maar ik vond mezelf ook alles behalve een 'baas'. Ik kon mezelf niet anders zien dan een eerste rangs crimineel! Maar daar wilde ik niet langer aan denken.

Mijn gedachtenen gingen terug naar Marilyn. Ik droomde over die verwarde blik in haar ogen toen ik haar hand pakte. Ik droomde over hoe ze naar de lucht had staan staren. Ja, dat was zeer sensueel geweest. Ze had op haar onderlip gebeten. Ik had een zwak voor meiden die op hun onderlip beten, en ook een zwak voor meiden waar je wat uiterlijk betreft nooit een tweede van zou vinden. Ik had op deze school nog niet veel meiden gezien waar ik me echt tot aangetrokken voelde. Maar deze... Met één blik in mijn ogen wist ik genoeg. Ik hoopte dat ik haar zo ver kon krijgen om alles vanaf mijn oogpunt te zien. Dat was echt gewoon een pure droom voor mij!

Nog één keer dacht ik aan hoe ze op haar lip beet en ik voelde de reactie in mijn lichaam. Ik besloot om in dezelfde richting als zij te fietsen. Deels omdat dat voor mij de snelste weg naar huis was, maar deels ook omdat ik graag nog een glimps van haar opvangen wilde. Anders was ik naar de skatebaan gegaan. Eén van de weinige dingen die ik niet achter mij kon laten. De rust die het mij gaf om op alleen al op een ramp te zitten, nog niet te spreken over hoe het voelt om er af te suizen met een gigantische snelheid, op mijn skateboard.

Terwijl ik fietste voelde ik een frisse bries. Het had de hele ochtend geregend, maar het was eindeiljk opgehouden en de zon brak door de wolken. Ik fietste zo snel als ik kon met mijn mountainbike. Dat was dus vrij snel. Als snel zag ik een bos rode krullen en een strak leren jasje.

Dat jasje alleen al.

Ik werd gek van de aanblik van haar figuur, mijn lichaam reageerde op haar. Ze sloeg linksaf, tot mijn verbazing. Een woonwijk in, waar ik dus ook woonde. Er waren in deze wijk maar 3 straten met ongeveer 10 huizen in elke straat. Dat betekende dat ze nooit ver weg kon wonen. Ik voelde een glimlach om mijn lippen spelen. Dit zou nog een leuke tijd worden de komende week.

Want ik was zo naïef om te denken dat ik haar binnen een week had overgehaald om mij te vertrouwen, zodat ik mijn lichaam zo snel mogelijk zijn zin kon geven. Hoe langer ik er over nadenk hoe naiever ik mezelf vind voor die gedachte. Daarbij schaam ik me ook diep voor die gedachte. Kort gezegd: ik faalde hard.