Schaduw

Hoofdstuk 8

(Marilyn)

Onderzoekend keek ik om mij heen toen we het schoolplein op fietsten. Ik had Hans niks verteld over mijn plannen. Ging ik ook niet doen. Niemand mocht het weten. Het maakte me wel vrolijk, dus misschien zou hij me door hebben. Niet dat hij zou weten wat ik zou willen maar wel dat er iets in mijn hoofd zat. Het zag er naar uit dat mijn plannetje heel goed zou kunnen werken. Er waren ook op school een paar dingetjes die ik moest regelen. Daarom ging ik vandaag. Ik fronsde, ik begreep niet waarom Hans er was, hij was ook geschorst. Ik had ook geen zin om het hem te vragen.

Ik liep naar binnen en bekeek mijn kluisje. Er lag een briefje in.

"Hopelijk heb je hiermee je lesje geleerd. Jij laat ons onze gang gaan, zorg ervoor dat Hans en Joyce op afstand blijven of hun worden ook slachtoffer, newbie. We wilden je maar wat plagen, maar je hebt ons uitgedaagd. Luister als je overleven wilt naar dit briefje." ik huiverde. Het was getypt in Times New Roman en niet ondertekend, maar ik wist heel goed wie het geschreven had. Helaas was het alleen geen bewijs, want leraren, ouders en anderen zouden niet weten van wie het kwam. Zo achterlijk waren ze dus niet. Ik zag Hans aan komen lopen en drukte het briefje snel in het kluisje onder het mijne zodat hij het niet zou zien. Toen ik me bedacht wat ik net in iemand anders zijn of haar kluisje had gedrukt schoot ik in de lach. O jee, die zou zich lam schrikken. Ik nam me voor om later een sorry briefje er bij in te steken.

Het briefje had niks aan mijn plannen verandert, sterker nog ik was nog vastberadener dan ik al was. In gedachten verzonken liep ik met Hans naar de aula. Ik zou eerst het netwerk moeten controleren en uitvinden welke kluisjes van hun waren. Niet zulke hele moeilijke klusjes. Ook wist ik dat ze meestal op dezelfde plek zaten in de aula. Het moeilijkere werk was wat ik vanmiddag thuis moest doen. Inbreken op het netwerk en informatie van ze vinden. Misschien hier en daar een cijfertje veranderen. Maar daar had ik een blanco IP adres voor nodig. Niet echt interessant om verder uit te leggen. Kort samengevat, ik wilde geen sporen achterlaten maar wel zoveel mogelijk schade maken. Ik had cijferlijsten, roosters en alle andere schoolgegevens nodig om hun leven zo zuur mogelijk te maken.

Terwijl ik in gedachten verzonken was hoorde ik een bel gaan, hersenloos stond ik op en liep ik achter de massa aan naar mijn klas. Tot ik hardhandig een leeg lokaal werd ingetrokken. Daar stonden ze, de plaaggeesten voor wie ik mijn mooie plannen gemaakt had. Die ik ook door zou zetten wat ze ook doen zouden. Ze cirkelden om me heen met pisnijdige uitdrukkingen.

'Hey trut. Wat moet je hier. Jij bent geschorst,' siste Ivar. Ik keek ze koel aan, één voor één. Mijn angst voor hun was verdwenen, was geen grijntje meer van over. Ik zag ze voor me zoals ze waren, zielige jongens die zich niet naar hun leeftijd gedroegen. Mijn ogen smeulden met voorpret omdat ik ze een koekje van eigen deeg zou geven. Hun uitdrukkingen veranderden langzaam aan in onzekerheid. Ze reageerden op mijn houding. Het beviel ze niet, mij wel.

'Ik hoop dat onze boodschap over is gekomen, vuil secreet,' was Gerrit zijn aanvulling. Ik bleef zwijgen en ze één voor één recht aan kijken. De cirkels die ze liepen werden groter, ik wist niet of dat bewust was, maar de aarzeling in hun aanvallende houding was overduidelijk.

'Ga je nog praten, kutwijf,' vroeg Ivar weer, steeds minder aanvallend, steeds meer aarzeling. De enige agressie die ik nog voelde zat in hun woorden, hun houding was nu eerder verdedigend. Ze waren stil gaan staan, naast elkaar, tegenover mij. Maar niet intimiderend dichtbij, het tegenovergestelde, ze hielden een behoorlijke afstand. Ze stonden met hun rug tegen de deur. De tweede bel ging. Gerrit zijn ogen schoten van mijn gezicht naar dat van Ivar en weer terug. Hij deed nog een stap achteruit, maar stuitte op de deur. Hij greep met zijn hand naar achteren, drie keer in de lucht, de vierde keer was het raak, de deur schoot open en de jongens haastten zich naar buiten. Ivar keek nog één keer dreigend om.

Zodra ze het lokaal uit waren ademde ik uit. Een last viel van mijn schouders. Ik was niet bang meer, maar comfortabel was een ander gevoel. Ik keek uit de deur, ze waren echt weg. Ik liep naar de trappen om naar de mediatheek te lopen. Gelukkig kwam ik ze niet weer tegen.

***

(Hans)

Vreemd, ik kon haar nergens vinden. Ze had net nog achter mij gelopen. Pas toen de leraar zei dat ik beter snel weer naar huis kon gaan, keek ik om. Toen pas merkte ik op dat ze niet meer was waar ik dacht dat ze zou zijn. Het was ook wel heel stom dat ik vergeten was dat we geschorst waren. Wat me verbaasde was dat Marilyn het ook vergeten was, zij leek mij daar niet het type voor. Rusteloos zwierf ik door de school op zoek naar haar. Toen ik haar na een kwartier nog niet had gevonden besloot ik haar maar eens te bellen. Ze nam niet op. Ik liep naar buiten om te kijken of haar fiets nog wel op het plein stond, ik fronste, dat was wel het geval. Ze moest dus nog op school zijn. In gedachten verzonken liep ik weer naar binnen richting de administratie om te horen of ze daar was geweest. Maar ver kwam ik niet, halverwege liep ik tegen iemand op. Ik mompelde sorry en keek op, recht in de staalblauwe ogen van Marilyn! Ik haalde opgelucht adem, er was niets aan de hand geweest, alle zorgen waren om niets geweest.

'Hans, ik zocht jou,' zei ze, 'ik wou al naar house gaan toen ik jou niet kon vinden.' Ze glimlachte vaag, afwezig. Misschien waren mijn zorgen toch niet voor niets. Ik keek haar onderzoekend aan, daardoor bloosde ze licht. Waardoor ik alleen maar zekerder wist dat er íéts moest zijn. Ze trok haar wenkbrauw een beetje geïrriteerd op. Nee, ik verbeelde het me maar. Snel keek ik om me heen zodat ik haar niet nog langer hoefde aan te kijken.

'Ik zocht jou ook al, ik belde je net maar je nam niet op,' antwoorde ik, als de eerste de beste jaloerse vriend. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd stoten! 'Ik ehh, was bang dat je misschien Ivar en Gerrit tegen het lijf was gelopen,' voegde ik daar iets milder aan toe om niet al te verdacht over te komen. Heel even dacht ik dat ik opluchting op haar gezicht zag. Ik snapte er niets van, ze deed anders vandaag. Maar ik durfde er ook niet goed over te oordelen, hoe lang kende ik haar nu helemaal, wie was ik om te zeggen of ze zich al dan niet anders gedroeg.

'Well, ik ben alleen maar naar de toilet geweest,' zei ze met alweer een afwezige glimlach. Waarschijnlijk was ze zo afwezig door mijn toon, maar een onderbuik gevoel zei dat er meer aan de hand was. Ik negeerde het gevoel. Marilyn was niet het type om zomaar ondoordachte dingen te gaan doen.

Dacht ik.

Ineens realiseerde ik me dat ik Marilyn helemaal niet goed kende en dat ik een beeld had van een meisje dat misschien wel heel anders was dan ik me voorstelde. Dat zat me niet lekker. Op een of andere manier voelde ik iets van wantrouwen. Wat ging er nog meer schuil achter dit meisje? Was ze wel zo lief en onschuldig als ik vanaf moment één had gedacht? Of was er meer aan de hand? Weer betrapte ik mezelf dat ik haar veel te lang aankeek, ik draaide me om, met mijn blik nog even op haar gericht.

'Oh, het gaat mij ook niets aan, laten we naar huis gaan,' zei ik om de stilte op te vullen, ze had blijkbaar niet de behoefte nog iets toe te voegen over Gerrit en Ivar. Weer zag ik die vage afwezige gloed in haar ogen.

'Eh sorry, ik moet de andere kant op. Ik moet nog wat regelen in de stad,' was haar antwoord, 'ik spreek je later nog wel, doei!'

En weg was ze...

Ik begreep er niets van. Ik dacht dat ik Marilyn al een beetje had leren kennen in de korte tijd dat ik haar kende, maar vandaag was ze afwezig, nee afwijzend. Dat was het. Ik voelde me afgewezen en buiten gesloten. Ze hield iets voor me achter. Als ik eerder naar mijn onderbuikgevoel had geluisterd had ik het kunnen vragen. Maar achteraf twijfelde ik of ik dat had gedaan. Ineens was ik erg bang dat ik bezitterig op haar overkwam en dat was het laatste wat ik wilde.