PAPATYA /Lasa/

Üç

Gözlerimi açtım sakince.
Olmamış gibi saydım.

Ama olmuştu..
Hastanedeydim..

Hayır. Ben ağlamam!
Ben ağlamayı bilmem ki..

Ağlamak güçsüzlük değildir...
Bunu biliyorum ama, ağlamak..

Ağlamakta zor.
İnsanlara,
"Bak ben acı çekiyorum" demek..

Dedem ve Ninemle yaşayacaktım. Zaten tek onlar kalmıştı. Üçü, kaldı iki..

Zeliş Nine ve Muhammed Mustafa Dede..

Onlar benim canımdı.
Ailem benim her şeyimdi..
Onlar da gitmemeliydi.
Onlar da bırakmamalıydı, bırakmazdı ki..

Kaç saattir uyuduğuma bakmak için sağ kolumu kaldırdım. Serum vardı o yüzden pek göremiyordum. Ama akşam olmuştu.

Yanıma bakındığımda Oğuz uyuyakalmıştı.

Kuzum benim..

Sen benim her şeyimsin sarıkuş..

"Oğuzkuşum, uyansana, susadım ben. Oğuzkuşş."

"Ne var ya bu saatte?"

"Bu saatte mi? Kanka saat akşam altıya geliyor?"

"Tuğba nerde?" Dedi esneyerek.

"Ne bileyim ben yeni uyandım," dedim göz devirerek.

"Su almaya gitmiştir."

Kafa salladım ve o anda kapı açıldı.

Zeliş Sultan ile birlikte Muhammed Dede girdi.

"Çocuklar..." Dedemin yerini Zeliş nine aldı ve devam ettirdi.

"Babanız vefat etti.."

***

"Hakkınızı Helal Ediyor musunuz?"
"Helal olsun."
"Hakkınızı Helal Ediyor musunuz?"
"Helal olsun."
"Hakkınızı helal ediyor musunuz?"
"Helal Olsun."

Kenarda durmaktan sıkıldım ve çekildim. Babam birazdan toprağa gömülecekti..

Kaç gündür gözümde uyku yok.
Yaşta yok...

Oğuz'un yanına gittim ve koluna girdim. Koluna yaslandım.

"Oğuz oğlum, Papatya kızım?"

Birde buyur burdan yak işte.

"Sertaç Amca?" Dedi Oğuz kolumdan çıkarken. Tokalaştılar, selamlaştılar. Bende aynısını yaparak selamlaştım.

"Başınız sağolsun çocuklar, gerçekten çok üzücü."

Herkes o kadar yapmacık ki şuan.

Gerçi bana göre herkes yapmacıktı.

Tuğba benim yanıma geldi ve koluma girip götürmeye başladı. Çok halsizdim..
Kaldıramadım ki.
Bile bile ölüme gönderdim babamı ben.
Suçluyum.
En büyük suçluyum.

Oğuz bunu öğrense benden nefret eder.
Tanıyorum ben onu.

Yılmayacağım.
Yılmam ki.

Kızgındım.
Bizi bırakmıştı.

Birde gelip yanımıza anlatmıştı!