BAL

"Okuduğumuz kitap, bir yumruk indirerek bizi uyandırmıyorsa, ne işe yarar?" [Franz Kafka]

*

BAL.

01.03.2018

Yorulmuştu.

Ama bunu umursamıyordu.

Bir an önce onun yanına gitmeyi istiyordu. Kalbindeki bu acıyı geçirmesinde, kendisine yardım edecekti. Bir tek o iyi geliyordu. Geçirecekti. Geçirmek zorundaydı.

Onu, bu kadar zor bulmuşken, kaybetmesini neye yormalıydı?

Kalbindeki acı büyüyordu. Tökezleyerek bir duvara tutundu. Avuç içini kalbine koydu. Onu, tam burada hissediyordu sanki. Ama hissetmek yetmiyordu. Mutlaka saçlarını okşaması lazımdı kızın. Ya da onu omuzunda uyutması lazımdı.

Gözlerini kapattı. O anda gök gürledi.

Yaradan, ona kızmış mıydı?

Biraz sonra yağmur yağmaya başladığında, gözünden akan yaşı sakladığını için içinden kısa bir teşekkür etti.

"Bu bana son iyiliğin mi?" dedi. Birazda gülümsedi. O, gülümsemesini severdi kızın. Sırf o seviyor diye, biraz daha gülümsedi. Yağmur hızlandı.

"Bak, sende ağlıyorsun. Benim gibi. Neden böyle birşey yaptın ki?" diye, fısıldadı. Sesini kendi bile duymamıştı.

O, duymuş muydu?

O, hep duymuştu. Herşeye rağmen.

"Allah'ım, canı çok yanmış mıydı?" Titrek bir nefes aldı ve devam etti. "Öldüğünde... Canı çok yanmış mıydı?"

***

"Bunları sadece senin okuyacağını biliyorum. O yüzden herşeyi içimden yazıyorum. İçimdeki senden."

***

"Ama şanslıyım, benimle çok ilkin var. Saçlarını ilk ben taradım. İlk ben, seni öptüm. İlk benimle sarhoş oldun. Benim omuzumda uyudun. İlk benimle uyudun. Bana değer verdin. Bunlar yaşadığım en güzel ilklerdi... Ya da güzel yapan sendin."

***

İki ayrı ruh.

En ölüsünden.

Fazla kırık.

Fazla güvensiz.

Fazla canı yanmış.

Bal'ın anısına...

Birinin ölümüne sebep oldunuz mu?

Ben oldum...

Ve bu, içimdeki 'o'nun hikayesi.

Gerçek bir hikayeden uyarlandı.

Son.