Wierszownictwo

Oda do Tramwaju

O tramwaju wielki

Co suniesz i dyszysz na torach

Patrzysz się na mnie, a ja na Ciebie

I pytam się Ciebie

Dokąd mnie dziś zabierzesz?

Wsiadam więc prędko

Bo zaraz mi odjedziesz

Stąpam więc stopniami, niczym do niebios

Zerkam i co widzę - melinę w twym środku

Pytasz jak tak można?!

Odpowiedź jest prosta i nawet prawdziwa

Dbaj o cudze, jak o swoje

Ale co się stanie z tramwajem?

Nic

Wróci do bazy

Ktoś mu pomoże podnieść się na nowo

Ktoś go naprawi, a nawet podniesie na duchu

Lecz po co to wszystko jak i tak jutro znów wyjedzie i ktoś go splugawi?

Powtórzę raz jeszcze toż to dobro publiczne moi państwo mili‼