Kimsenin hiç bir zaman benden daha değerli olmayacağını biliyorum kendim için. Aman insanları önemsiyorum.Keşke benim onları önemsediğim kadar onlarda beni önemsese.Kendim olamıyorum başkalarının yanında. Beceremiyorum. Ilişkileri yapmacık geliyor.Konuşasım gelmiyor...Ortama ayak uyduramıyorum.Ama kimsede iyi misin diye bana sormuyo.Yada fikrimi danışmıyı.Ben belirtsem bile kimse duymuyor. Beni önsemiyorlar çünkü.Ben kimim ki.Kapalıyım bi kere al sana eksi bir.Asosyelim onlara göre.
Gerçeği kendi arkadaşlarıma bile anlatamıyorum.Çünkü beni kınayacaklarmış gibi geliyo.Ben değişemiyorum.O kadar yakın olmadıktan sonra asla ilk adımı kendim atamıyorum.Beceremiyom.
Sahteden sormak için soranlara iyiyim diyorum .Ve inanıyorlar.Bitiyor. Gerçekten öyle olup olmadığumı bi tek annem önemsiyo heralde. Annem değerini daha iyi anlıyorum. Ama üzgünken onu üzmemek için onla konuşamıyorum.
Gitmek istiyorum artık.Burdan buralardan.Kimsenin beni umursamayacağı yerlere gitmek istiyorum.Sıkıldım buralardan. Hayattan.Ama hayattan vazgeçmek o kadar kolay değil.Yazılan kadar kolay değil.Arkamda belki üzülcek 2 3 kişi var ama onlar benim için değerliler.Ve onlar için yaşamaya değer zorla da olsa. Başarabilirim, yaşamayı, hayata tutunmayı.Ki bunları yapmaya mecburum.Ailem için.Geleceğimiz için.
