Snow Storms and Frozen Lenses

PROLOGUE

PROLOGUE

Hoe is de jongen nou hier beland? In een kamp gevuld met zingende dronken jagers die met flessen aan het gooien waren, terwijl Raven Woodster met zijn handen vastgebonden bij het kampvuur zat waarbij de vlammen de open wonden op de blote armen van de gewonde jongen leken te likken? De jongen was nog steeds een mens. Hoe zou hij nou geweten kunnen hebben dat zijn daden een slecht effect zouden afleveren? Hoe zou hij nou geweten kunnen hebben dat alles zo ontzettend tegen zou vallen? Het was niet zijn schuld. Maar het jongen kon alsnog de machteloze gevoel van schuld, spijt en kramp in zijn hart niet wegkrijgen.

Het was een koude avond, wat erg normaal is in zo'n wereld als dit, waar het altijd leek te sneeuwen en altijd leek te vriezen. Maar het was kouder dan normaal, en killer. De gewonde jongen probeerde al de negatieve sfeer om zich heen te negeren, uitschakelen en schroefde zijn ogen op de lucht waar de eindeloze inktzwarte kleur zich uitstrekte over de gehele horizon. De sterren waren allemaal blootgesteld, wat uniek is aangezien ieder avond in deze Hell de lucht bedekt werd met donkere wolken waarbij je het maan er niet eens door kon zien. De duizenden en duizenden sterren hingen deze ene keer zo aan de hemel alsof het aan touwtjes hing die vast gehouden werden door de mensen daarboven, en o zo zachtjes wegdreven wat het blote oog nauwelijks zou kunnen zien. Maar die sterren bewogen, en ze drijven allemaal weg van iedereen, niet van bewust van wat er allemaal onder hun gaande was.

De jongen zuchtte luidop, en liet zijn ogen machteloos terug naar het vlam glijden waarbij zijn ogen al meteen begonnen te tranen. Hoe ben ik hier beland..

'Hey, Jochie, Hebbie die tong van jou al teruggevonden?'

Raven zijn hart maakte een klein sprongetje van schrik bij het plotselinge stem van een van de jagers, en zijn ogen gleden terug naar de oudere man die nu voor hem stond. Een man met vies blond haar die naar ieder richting uitstak met een rode bandana op zijn hoofd die de plukjes haren slordig bij elkaar probeerde te houden, keek de gewonde jongen met doordringende blauw ogen aan.

'Kom op, Woodster, praat. Als je die mondje van jou nou snel niet opent, zal die vent jouw tong echt wel uit je mond snijden om het aan de Reapers te voeren.'

Raven kreeg hierbij al meteen eigenaardige rillingen door zijn rug lopen, en keek gauw weer weg van de man met de rode bandana. Hulpeloos probeerde de jongen nog zachtjes aan het touw rondom zijn polsen te trekken, maar het touw leek nog dieper in zijn polsen te snijden wat een brandede pijn bij zijn polsen veroorzaakte, waardoor hij het simpelweg opgaf en met een zucht naar de bandana man opkeek. Nog steeds weigerde de jongen om zelfs zijn mond open te trekken.

'Oh, wat fijn, hou jij maar die kleine mondje van jou maar weer dicht. Hoe lang is het al geworden, Jochie? Wordt dit nou weer een van die een richting communicaties?'

Raven keek de doordringende ogen van de bandana man aan, maar Raven was observant. Hij spotte al meteen de ietwat zachte blik in de ogen van de bandana man die hij behoorlijk probeerde te verbergen, waardoor de jongen maar simpelweg zijn schouders ophaalde, waarna de bandana man al de seconde daarna een glimlach tevoorschijn haalde. Een ware glimlach.

'Juist, baby stapjes. Kijk eens wat ik je ga vertellen, Jochie..' De bandana man wenkte zijn blik van Raven weg om achter hem te kijken, terug naar zijn groepje vrienden om er zeker van te maken dat niemand hun aandacht op de twee gericht hadden, voordat de bandana man zich weer omdraaide en voor de gebroken jongen neer knielde.

'Ik geef om jou, echt waar hoor. En ik wil ook niet dat jij door jouw stomme eigenwijsheid jezelf opoffert om Reaper voer te worden. Luister nu goed naar wat ik je ga vertellen..' Hij kwam dichterbij, waardoor Raven zowat de stank van alcohol door zijn neusgaten naar binnen kreeg die zwaar uit de ademhaling van de bandana man te ruiken was, en nonchalant ietwat achteruit schuifelde om zo min mogelijk van dat stank binnen te krijgen. Uh.

'Ik kan je helpen hier vandaan te komen. Jou en jouw vrienden. Maar hiervoor moet je dan wel even iets doen voor mij..'