Snow Storms and Frozen Lenses

1 // Apple Pie

"Het was 11 januari, rond vijf uur en de dag was zo normaal. Erg normaal. De straten van onze woonplek was zoals altijd, erg rumoerig en de wolken ver boven het glazen bol leek net nep; net een schilderij. Net als altijd. De wind blies zachtjes mijn haren door de war, en de auto's in de verte reden stilletjes als ghost drivers over de snelweg en wanneer ik erlangs liep en goed luisterde, klonken de voorbijrazende auto's op een waterval, of net als hoe mijn vriend Rickey zei, "schreeuwende mensen die lijden in Hell", terwijl de auto's binnen in de stad als een gek stonden te toeteren en schreeuwen. De geuren van benzine met een vleugje verbrand hout van de hangjongeren dichtbij die hun creatieve gedrag van vandalisme pleegden, drong, net als altijd, mijn neusgaten binnen het moment wanneer ik in de stad kwam lopen. Alles was zo normaal. Veels te normaal. Het was dus niet vreemd dat iedereen plotseling op hol ging slaan toen we een specifiek nieuws, later deze normale dag binnen kregen. Een simpele brief had de hele stad ondersteboven gehaald. Een simpele brief die net als een nucleaire bom de stad liet ontploffen, en een nieuwe deur voor onze ogen open trokken. Of eerder open lieten barsten met dynamiet. Een deur waarvan we hoopten gesloten zou blijven."

'Hey, kom terug!' schreeuwde de jongen uit toen de rebelse tiener langs het muurtje rende en over het hek heen klom, met paniek en angst die duidelijk in zijn ogen flitsten toen hij van het hek met een kleine plons zo in het vuile plasje regenwater sprong en terug naar de woeste Raven keek. De tiener mompelde nog heel vaag een verontschuldiging, voordat hij zich omdraaide en het steegje in rende. Voordat hij totaal uit zicht kon verdwijnen, probeerde Raven nog snel nog een aantal duidelijke kenmerken van het jongen op te vangen. Rond de 18, Aziatisch, zwart en krullend haar waar een aantal kleine lokken vanuit zijn pet voor zijn angstige ogen kwamen. Grijze hoodie en een zwarte, weide spijkerbroek, overduidelijk veels te groot voor de jongen wat haast zijn versleten zwarte schoenen verborgen. En voordat Raven hem verder kon bestuderen, verdween de Aziatische jongen uit zijn zichtveld.

'Rave, hij heeft de rugtas!' Hoorde de jongen nog de wanhopige stemmetje van zijn jongere broertje, voordat hij al grommend richting het hek begon te rennen waar hij erover heen begon te klimmen. De jongen negeerde ieder ijzeren uitsteeksels van het geroeste hek die koud in Raven's huid sneed, en gooide zichzelf naar de andere kant van het hek met een grote ''plons'' die te horen was toen hij in het vuile plasje regenwater landde. Even keek de jongen nog zuchtend naar zijn broekspijpen die kletsnat en onder de modder zat door het plasje regenwater waar hij in sprong, waarna hij richting de renende jongen opging.

Dit was niets nieuws voor de jongen. Minstens een keer per week zou de negentienjarige Raven Woodster wel geroepen worden door zijn zes jaar jongere broertje, Allan, wanner zijn rugtas afgepakt zou worden... of in elkaar geslagen zou worden. Allan was geen probleemkind. De jongen was slechts niet goed met het omgaan met zijn leeftijdsgenoten, waardoor hij zichzelf vaak te makkelijk de problemen in werkt. En de jongen heeft recent zijn been gebroken waardoor hij met krukken rondloopt, wat hem een zeer makkelijke prooi maakt voor al de rebelse hangjongeren en psychopaths die op straat leven. Er was wel altijd onrust in de straten van de kleine stadje Everest, maar er leken wel plotseling meer te zijn nadat arme Allan zijn been een week geleden brak toen de twee jongens van het dak van hun huis afgleden, en zijn broer voor hem moest zorgen en hem veilig moest houden op straat. "Maar waarom klom een dertienjarig knulletje het dak op dan?" zou je zeer waarschijnlijk jezelf afvragen. Nou...

'Maar Raven! Ik wilde zo graag zien hoe het maan op mijn camera eruit zou zien!!' Hij wilde een close up foto van het maan maken. Wat een afschuwelijke idee bleek te zijn, en daar kwam de jongere knulletje pas achter toen hij naar het ziekenhuis gebracht werd en een klasgenoot die bij hem op bezoek kwam, "idiot" op zijn gips met een vel rode stift schreef, en een smiley ernaast tekende. 'Wel een mooie foto.. maar je been er voor breken is het niet waard..' had deze klasgenoot gezegd nadat Allan triomfantelijk de gemaakte foto van zijn camera aan hem liet zien, en Raven stond een minuut stil om respect te tonen aan deze wijze, wijze twaalfjarige jochie.