Touch

De aanraking

Een week ging voorbij sinds Célie en Amos onder de boom hadden gezeten om voor de storm te schuilen. Het was een heldere nacht, een nacht zoals de eerste nacht dat Célie en Amos elkaar ontmoetten.

Er hing een stilte tussen de twee geliefden. Er was niets te zeggen. Beiden wisten ze van elkaar waar ze aan dachten, waar ze naar verlangden. Een aanraking. Een simpele vorm van contact.

Stil keken Célie en Amos naar de sterren, alleen luisterend naar de wind en elkaars ademhaling. Célie keek op, haar ogen gefocust op het gezicht van Amos. Hij merkte dit en keek vragend naar haar.

"Ik kan het niet meer" sprak Célie zacht, ze klonk breekbaar. "Ik heb niets anders om voor te leven, jij bent het enigste voor mij. Het enigste wat mij nog gelukkig maakt, het enigste wat ik nog nodig heb."

"Célie?" reageerde Amos. Hij wist dat ze beiden wensten dat ze elkaar konden aanraken, maar begreep hij goed wat ze bedoelde met deze uitspraak. Wou ze hem aanraken? "Célie, ik weet niet zeker of ik je juist begrijp. Stel je nou voor" Amos aarzelde even "dat we elkaar aanraken?"

"Amos" zei Célie met betraande ogen. "Hoe denk jij hier dan over, ik wil niks meer in het leven. Ik wil je gewoon vasthouden. Al is het maar één keer, al is het maar voor even."

Er viel een moment van stilte.

"Sorry, ik had er niet over moeten beginnen" fluisterde Célie.

Weer was er een kort moment van stilte.

"Ik heb niks anders meer wat belangrijk voor mij is. Onze ontmoetingen onder de sterren zijn het enige wat mij nog door laat gaan met mijn leven. Het enigste waar is nog naar uitkijk." Verbrak Amos nu de stilte. Hij stond op en stak zijn hand uit naar Célie. "Ik weet niet wat er gaat gebeuren, maar dit is wat ik wil en alles waar ik nog naar verlang."

Célie keek sprakeloos naar Amos. Toen verscheen er een glimlach op haar gezicht.

Ze pakte zijn hand aan. Beiden keken eerst een aantal seconden naar hun handen, langzaam maar zeker verdwenen de handen van beiden. Célie haar hand verdween langzaam met een sissend geluid, ze doofde uit. Amos zijn hand druppelde langzaam op de grond en verdampte, hij smolt. Ze keken elkaar in de ogen en lachten. Hun andere hand vond die van de ander en ze omarmden elkaar. Langzaam verdwenen ze. Hun lippen vonden elkaar en voor het eerst in een eeuwigheid hadden een man en een vrouw lichamelijk contact.

In hun kus uitte de twee geliefden alles wat ze voor elkaar voelden, en toen ze bijna verdwenen verbroken hun lippen het contact en keken Célie en Amos elkaar gelukkig aan.

De laatste woorden die hun lippen verlieten.

"Ik hou van je"

De twee geliefden waren verdwenen maar hun verhaal bleef bestaan.