"ကြၽန္ေတာ္ လက္မခံႏိုင္ဘူး။"
"ကြ်န္ေတာ္ လက္မခံႏိုင္ဘူး။"
တစ္ျပိဳင္နက္ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံႏွစ္ခု။ ထိုအသံမ်ား၏ ပိုင္ရွင္မ်ားမူကား ဦးရႈိင္းလင္းရဲ႕သား ရႈိင္းသီဟႏွင့္ ေဒၚခင္ျမရဲ႕သား ရဲမင္းျမတ္။
ဆိုင္းမဆင့္ ဘံုမဆင့္ မိေထြးအျဖစ္ ေရာက္လာသည့္ ေဒၚခင္ျမႏွင့္ သူမရဲ႕သား ရဲမင္းျမတ္ကို ရိႈင္းသီဟ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္။ ထိုနည္းတူ ရုတ္ခ်ည္း အိမ္ေထာင္ျပဳမည္ဟု ဆိုကာ ဦးရိႈင္းလင္းအိမ္တြင္ မိခင္ေဒၚခင္ျမ သြားေရာက္ေနမည္ကိုလည္း ရဲမင္းျမတ္ လံုးဝ လက္မခံႏိုင္။
"မင္းတို႔ လက္ခံတာ မခံတာကို ငါ လံုးဝ ဂရုစိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။"
ထိုစကားတစ္ခြန္းကို ေျပာကာ ဧည့္ခန္းမွ ထထြက္သြားသည့္ ဖခင္ျဖစ္သူကို ၾကည့္ျပီး ရိႈင္းသီဟ မဲ့ျပံဳး ျပံဳးလိုက္သည္။ သူ သိပ္သိတာေပါ့။ သူ႕ရဲ႕စကားလံုးေတြက သူ႕ဖခင္ရဲ႕ မာနေတြ၊ သိကၡာေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ အကုန္ အဖတ္ဆယ္မရ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ သားအဖခ်င္း ရန္ျဖစ္တိုင္း ေျပာေလ့ ရွိသည့္ စကားလံုးတို႔ သူ႕ႏႈတ္မွ မထြက္လာခင္ ေရွာင္သြားမွန္း သူ သိသည္။
ရႈိင္းသီဟႏွင့္ ရဲမင္းျမတ္ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ျပီး ဦးရႈိင္းလင္း၏ အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည့္ ေဒၚခင္ျမကို ရဲမင္းျမတ္ မုန္းမိသည္။ ေဒၚခင္ျမက ဦးရႈိင္းလင္းရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို တပ္မက္ျပီး အိမ္ေထာင္ျပဳမွန္း သူ႕စိတ္မွ အတပ္ သိေနသည္။ သူ႕အား ၾကိဳတင္ တိုင္ပင္ခဲ့ပါက တားမည္စိုး၍ ဖံုးကြယ္ခဲ့မွန္း သူ ရိပ္မိသည္။ ဤအခ်က္ႏွင့္တင္ ေဒၚခင္ျမကို သူမုန္းရန္ လံုေလာက္ျပီပင္။
ဦးရႈိင္းလင္းႏွင့္ ေဒၚခင္ျမ အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားျပီး ဧည့္ခန္းတြင္ ရႈိင္းသီဟႏွင့္ ရဲမင္းျမတ္သာ က်န္ခဲ့သည္။ မည္သူ႕ဘက္ကမွ စကားစေျပာျခင္း မရွိဘဲ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကသာ ၾကီးစိုးေနခဲ့သည္။ ႏႈတ္မွ ထုတ္မေျပာေသာ္လည္း ႏွစ္ဦးလံုး၏ ရင္ထဲတြင္ ေဒါသမ်ားက အျပည့္။
တူညီေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ ႏွစ္ဦးလံုး ဦးေႏွာက္ကို အနားမေပးဘဲ စဥ္းစားေနၾကသည္။
