MUSAL

MEDCEZİR

Zifiri karanlık bir gecede
Rüzgar okşuyor ağacın yapraklarını.
Ay ışığı vuruyor kurdun tüylerine
Uluyor kurt,haykırıyor geceye.

Kuşlar özlüyor ağacın dallarını
Yapraklar hüzünle sallanıyor
Dalların onu sevmesini istiyor.
Dallar ise ateş böceğinin yolunu gözlüyor.

Lakin kimse kurt kadar sevmiyor
Ateş böceğinin aşkıyla yanıp tutuşuyor
İhanetin gecesinde...

Ne kuşun dallara olan özlemini,
Ne yaprakların hisettiği lanet sevgiyi,
Ne de kurdun yolunu gözlemesini
Önemsemiyor ateş böceği
Yakıyor gönülleri istediği gibi.

O aslında imkansız olanı istiyor
Ay ışığını...
Ona gitmeye kalksa,
Hayran olduğu ışığına çıksa
Biliyor sönük kalacağını
Yanıyor çaresizce
Belki bir gün onu ister diye.

Ne kadar ağrep bir durumun içinde olduğunu bilmiyor ay ışığı.
O da aslında hiç kimsenin düşlemediği
Ama asla kavuşamayacağı
Ağaca sevdalı.

Rüzgâr bir meltem serinliğinde eserken,
Kuşlar dalları içten içe özlüyorken
Kurt çaresiz ateşin yolunu gözlerken
Aniden yıldırm düşüyor ağaca.

Ağacın yok olmasıyla birlikte
Bütün aşklar hiçliğe karışıyor.
Kayboluyor kuşlar,dallar,yapraklar
Bir tek ateşin sevdalısı kurt,
Ay ışığının sevgilisi ateş kalıyor.

Yavaş yavaş şafak sökerken
Ay bütün sevgilere inat kayboluyor.
Ateşin gözyaşları ateşini söndürüyor.
Bundandır ki kurtlar hep intikam için yaşıyor.
Aleyna KIZIL