"Katy, wat is je natuurkunde cijfer?" Vroeg mijn vader. Ik keek hem zenuwachtig aan. "Niet zo hoog, maar ik heb volgende week een proefwerk dus het kan nog omhoog." Zuchtte ik. "Dat was mijn vraag niet, wat was je cijfer?" Vroeg hij, dit keer bozer. Ik werd rood. "Een drie..."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Verdrietig zat ik in de hoek van de kamer. 'Waarom doet hij dit telkens?' dacht ik. Ik voelde nog wat bloed langs mijn wang sijpelen, ik veegde het weg. Waarom merkte niemand iets? Ik kwam elke dag naar school, bont en blauw, en niemand die iets door had. Shit, het was al kwart over 8, ik moest al op school zijn. Ik liep nog even langs de badkamer om mijn gezicht te wassen. Ik deed expres geen make-up op, in de hoop dat iemand het doorhad en me kon helpen. Ik pakte snel mijn tas en racete naar school. Daar stond mijn vriendin Lara op me te wachten. Ze was de enige die ervan wist. Toen ze mijn gezicht zag schrok ze even. Ze gaf me een knuffel, dat brak me. Ik begon te huilen. "Wat was deze keer de reden?" Fluisterde ze. "Mijn natuurkunde cijfer, ik had een drie." Ze keek me troostend aan. "Nou ik heb nu Wiskunde, sterkte bij Bio." Zei ze. Ik zwaaide naar haar. Ja, tot morgen...
Dit eindigdeniet met een happy end, maar dat heb ik expres gedaan omdat dit in het echt ook heel veel voorkomt. schrijfwedstrijdenX
