Następnego dnia gdy się obudziłam do mojego pokoju wszedł tata. - Cześć, mama jeszcze śpi może zrobić Ci śniadanie? - powiedział tata wchodząc do mojego pokoju. Dobrze, ja chce jajko sadzone na śniadanie - powiedziałam idąc do łazienki umyć ręce. - Dobrze zrobię Ci śniadanie, za kilka minut je dostaniesz - powiedział tata wychodząc z mojego pokoju. Po kilku minutach gdy tata przyniósł mi śniadanie branzoletka zaczęła świecić na niebiesko. Co to? - Pomyślałam jedząc śniadanie. Gdy już zjadłam śniadanie pobiegłam po telefon żeby zadzwonić do babci. - cześć babciu - powiedziałam gdy babcia odebrał. - Cześć po co dzwonisz ? - odpowiedziała po chwili babcia. - Dzwonie, bo branzoletka świeci na niebiesko - powiedziałam po chwili. - Niedługo będę, bo to ważne - powiedziała babcia. O co chodzi ? Pomyślałam patrząc na książkę. Po chwili usłyszałam jakby ktoś pukał do drzwi ,,puk,, ,,puk,, ,,puk,, - Alicjo otwórz drzwi, bo ktoś puka - powiedział tata siedząc na kanapie w salonie - Co ? bo nie słyszałam - powiedziałam biegnąc po schodach na dół. - Ja powiedziałem Alicjo otwórz drzwi bo ktoś puka - powtórzył tata. - dobrze, otworze - powiedziałam po chwili. Gdy otworzyłam drzwi okazało się że to była babcia. - Gdzie Ola ? - spytała wesoło babcia. - Mama się chyba myje - odpowiedziałam nie pewnie. - Okej, Alicjo chodź pogadać na górę - powiedziała babcia zdejmując buty. - Okej, ale po co przyszłaś?-spytał tata. - przyjechałam pogadać z Alicją o książce - odpowiedziała babcia. - O! Cześć mamo, może chcesz coś do picia? - spytała mama. - Nie, ja chce tylko pogadać z Alicją o książce - odpowiedziała babcia idąc do łazienki. Gdy babcia już wyszła z łazienki poszłyśmy do mojego pokoju pogadać. - Jest taka rzecz o której nie mówiłam Ci nigdy,ale teraz powiem, ta książka, którą dostałaś ode mnie, ja ją dostałam od mojej babci, a ona od swojej i tak dalej - powiedziała babcia patrząc na branzoletke. - Super! Ta książka ma super historie, a ile ma lat? - Spytałam bo byłam ciekawa czy to prawda. - No nie wiem, możliwie, że ma jakoś ze sto dwadzieścia lat tak mniej więcej - odpowiedziała babcia z wesołym uśmiechem. - Ja myślałam, że ty ją kupiłaś na moje urodziny, że jest nowa - powiedziałam myśląc o tym, że branzoletka świeci. - Okej, a teraz zajmijmy się branzoletką, bo chyba po to przyszłam - powiedziała szybko babcia. - Okej, ale czemu ona tak świeci ? - spytałam dodając , że magia to chyba nie istnieje. - Ta branzoletka pokazuje kłopoty - odpowiedziała babcia myśląc o tym, że to może być coś dużego. - Jakie kłopoty o co chodzi? - Spytałam ze zdziwieniem. - Kłopoty w książce - odpowiedziała babcia. - Czyli w Cukierkolandi gdzie Słodka mieszka! - krzyknęłam z chęcią pomocy. - Może zobaczysz co to za kłopoty? - spytała babcia myśląc o tym że się zgodze. - Dobrze, zobaczę - zgodziłam się bo chciałam pogadać ze Słodką. - Okej, więc zaczynaj! - krzyknęła ucieszona babcia, że Alicja się zgodziła. - Dobrze, magia z książki to wielki krok i znajdzie się przyjaźni trop - powiedziałam zaklęcie, ale to nie zadziałało. - To nie działa - powiedziałam. Po chwili usłyszałam dziwny głos. - Hasło nie prawidłowe, wykryto błąd przenoszenia - powiedział dziwny głos i okazało się, że to głos branzoletki. Po kilku minutach usłyszałam dziwny dźwięk „pow,, ,,pow,, ,,pow,, potem nagle pojawiła się w moim pokoju dziesięcioletnia dziewczynka. Ona miała długie jasno brązowe z różowymi końcówkami włosy. Na nich miała złotą koronę z niebieskimi diamentami w kształcie cukierków. Na sobie miała różową sukienkę z fioletowym dodatkiem na dole.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Kim jesteś? Bo ja jestem Alicja i to jest mój pokój - spytałam zaskoczona, bo pojawiła się tak nagle. - To ja Słodka - odpowiedziała dziewczynka. - Aha okej, po prostu Cię nie poznałam bo w Cukierkolandi wyglądasz inaczej - powiedziałam ze zdziwieniem. Po kilku minutach do mojego pokoju zapukał tata. - schowaj się szybko pod łóżko, nikt Cię nie może zobaczyć - szepnęłam szybko zanim tata wszedł do mojego pokoju. - Co robisz? Chodź na dół, bo babcia będzie już szła do domu - spytał tata myśląc o tym, że będę chciała pożegnać się z babcią. - Dobrze tato, zaraz idę - powiedziałam patrząc przez okno. - Okej, ale jak mam wrócić do domu? - spytała Słodka ,bo chciała już wracać do domu. - No nie wiem, ale może zrobimy to jutro dziś jest już późno - powiedziałam patrząc na Słodką, która była smutna przez to, że nie mogła wrócić dziś do domu. - Okej, zróbmy to jutro - zgodziła się Słodka. 🌹
