ZOR MAFYA

3

-Sen kimsin!?

-Herkesin korkulu rüyası mafya Aras ATAY tanıştığıma memnun oldum.Deyip elini bana uzatmıştı.

-Bi dakika sen, sen mafya misin?

-Ne sandin bakıcin falan mi? Artık ciddilesmisti.

-Ben gidiyorum daha fazla burada kalamam.Tam ayağa kalkmış yürüyordum ki kolumdan tutu;

-Hayır hiç bir yere gitmiyorsun otur oturduğun yere.Resmen kükredi hayvan.
Biz tartışmaya devam ederken içeriye adamlarından biri girdi ve Arasın kulağına bir şeyler söyledi Arasın birden yüzü asildi.Kesin bir şey oldu inşallah kötü bir şey olmamıştır. Şuan içimi bir huzursuzluk kapladı.Adam dışarı çıktı .Aras da kafasıyla bana otur işareti yaptı.Karşısındaki koltuğa oturdum.Sanki bir şey söylemek istiyormuş da söyleyemiyormuş gibi bir hali vardı.

- Aras kötü bir şey mi oldu . Bunu korka korka söylemiştim çünkü kötü bir şey olmasını istemiyordum.Ama içimden bir ses çok kötü bir şey oldu diyordu.Hay ben o sesin...

-Sana kötü bir haberim var.Gerçekten çok üzgün duruyordu şuan.

-Ne,ne oldu çok mu kötü bari aliştira aliştira söyle.

-Ailen,bir kaza sonucu ölmüş. İyiki aliştira aliştira söyle dedik.Ne dur bir dakika benim ailem mi ölmüş.Elime damlayan yaşlarla ağladığımı fark ettim.Nasıl yani şimdi her şeyim ailem gitmiş miydi hemde hiç gelmemek üzere.Omzumda bir el hissetmemle irkildim Aras beni teselli etmeye çalışıyordu.Artık derin derin iç çekmeye başlamıştım.

-Eylem tamam sakin ol Eylem kendine gel...

Aras' dan
Tam biz tartışırken içeri Emre girdi.Gelip kulağıma Eylemin ailesini kazada öldüğünü söyledi.Önce aklıma kendi ailem geldi ailemin öldüğünü söyledikleri gün ki o acıyı tekrar yüreğimde yaşadım o hiç geçmeyen acı.Şimdi ben bunu Eyleme nasıl söyliyecektim.

-Aras kötü bir şey mi oldu?

-Sana kötü bir haberim var.

-Ne,ne çok mu kötü bari alistira alistira söyle.Lafı hiç uzatmadan söyledim.

-Ailen bir kaza sonucu ölmüş.
İlk önce dondu kaldı sonra yavaş gözyaşları akmaya başladı sonra derin derin iç çekmeye başladı hemen gidip yanına oturdum onu sakinleştirmeye çalıştım.

-Eylem tamam sakin ol Eylem kendine gel.
♥♥♥
Eylemin ağlaması biraz daha azaldı yavaş yavaş bu acıya alışmaya başlıyor ama bu acıya asla alışılmıyor.Şimdi koltukta gözlerini duvara sabitlemiş bir şeyler düşünüyor.
-Eylem hadi gel dışarda biraz yuruyelim kendine gelirsin hava almış olursun hem.

-Tamam.Aynı ruh gibiydi.Yaşayan ölü gibiydi.Bu acıya alışması çok zordu çok.

-Hadi git üzerini giy hava sıcak haberin olsun.Kafasını sallayıp merdivenlerden yukarı çıkmaya başladı...

Eylem'den
Yukarı üzerimi giyinmeye çıktım.Dolabın içi kıyafet doluydu.Başka zaman olsa hepsini tek tek denerdim ama canım hiç birşey istemiyordu.Siyah bir tişört ve siyah bir şort giyip aşağı indim .Aras beni aşağıda bekliyordu o da üzerini değiştirmişti.Spor kıyafetler giymişti.Beni görünce hemen ayağa kalktı yanına gittim hadi çıkalım dedi o da çok üzgün dü yüzünden belli oluyordu.Tamam anlamında başımı salladım.Beraber dışarı çıktık hava gerçekten çok güzeldi.Yavaş yavaş yürümeye başladık...Sahile gelmiştik bir banka oturduk bir süre sessizce oturduk.Sonra Aras sessizliği bozdu.

-Aciktin mi bir şey ister misin.

-Hayır teşekkür ederim.

-Biliyor musun 1,5 ay sonra ailemin ölüm yıl dönümü.

-Yanlarına gidicek misin.

-Evet özlemişlerdir beni tabii bende onları.Yüzünde hafif bir gülümseme oldu ama tekrar yüzü asildi.

-Ben şuan ailemin nerede olduğunu bile bilmiyorum?

-Eğer istersen mezarlarının nerede olduğunu öğrenebilirim.

-Ailemin mezarlarinin nerede olduğunu öğrenir misin gerçekten de.

-Evet yarın ben sana söylerim.

-Peki.Eve gidelim mi artık

-Olur hadi.Tekrar yürümeye başladık.Zaten ev çok uzak değil.Yolda hiç konuşmadık.Eve geldiğimizde Aras duş almaya çıktı bende salonda boş boş oturdum evde ikimizden başka kimse yoktu.Bir süre sonra Aras saçları darmadağınık ve ıslak bir şekilde aşağı indi.Yanıma oturdu.

-Yemek yiyelim mi acıkmışsındır sen Eylem .

-Hayır acıkmadım istersen sen yiyebilirsin.Canım hiç bir şey istemiyordu ailemi özledim .

-Peki sen bilirsin eğer bir şey yemek istersen söyle ama.

-Tamam.

-Aras ailem nasıl ölmüş?

-Henüz bir bilgim yok ama eğer istersen yarın şirkete gidince hem mezarlarının yarini hemde nasıl öldüklerini öğrenebilirim.

-Yarın şirkete mi gideceksin?

-Evet.Sende evde uslu uslu oturacaksın.

-Aras ben artık eve gideyim.

-Bu konuyu daha fazla konuşmak istemiyorum.Burada kalacaksın o kadar!

-Sadece biraz.

-Uzatma istersen.

-Elinde sonunda sen de benden bıkacaksın zaten boşver bu konuyu. Tekrar aklıma annemler geldi içimi bir üzüntü kapladı.

-Aras aileni özlüyor musun?

-Özlüyorum hemde çok.Kardeşimin o tatlı hallerini hele ki

-Kardeşinin adı neydi?

-Ayaz

-Benim ki de Ceren ne kadar tatlıydı bir bilsen.

-Keşke geri gelseler her gün bu acı aklıma geldikçe tekrar tekrar ölüyorum.Bunları söylerken gözünden bir damla yaş akmaya başladı.Tabii benimde.

-Hiç mi geçmiyor bu acı Aras? Şimdi ikimizde daha çok ağlamaya başlamıştık.

-Hiç geçmiyor hemde hiç.

-Geçmiyor,geçmiyo diye sayıklamaya başladım.

-Neden geçmiyooooo diye bağırmaya başladı.Kafamı çevirdiğim de hüngür hüngür ağlıyordu.Sonra gelip bana sarıldı bende ona sarıldım .Kulağıma sessizce "geçmiyor" dedi.Bu bir kelime yüreğimi sızlatmıştı.Hiç geçmeyecek bir sızı.

Evet arkadaşlar bir bölümün daha sonuna geldik .Umarım Begenmissinizdir Vote ve güzel yorumlarinizi bekliyorum.Tekrar görüşmek üzere.

NOT:Mafya öğretmenin adlı kitabıda okumayı unutmayın sakın.(Benidesevinulann)