DENIZ KENARINDA YALNIZLIK

ÜSTÜME GELİYOR HAYAT

Gün geçtikçe hayat benim için daha da zorlasiyordu. Arkadaşlarım gezerken ben evdeyim ya da çok daha sakin alanlardayim. Bendeki en çok değişiklik de kitaplardi. Ben önceden pek kitap okumayı sevmezdim ama şimdi ki en iyi arkadaşım oldu . Yanımdaki arkadaşımın okuduğu kitaplar çok ilgimi çekiyordu. Şimdi ise onları teker teker okuyorum bakmakla kalmıyorum. Uff  lafını daha sık kullanıyorum . Ya ne bilim ışte hayat bana öyle çekilmez  geliyor ki uçurumdan kendimi atasim var ama günah . Uzaklara gidesim var ama arkamdakiler de var. Kendime cekilesim var ama yanımda sevdiklerim var . Ne yapsam olmuyor sıkıcı hayatima devam etmek lazım belki bu simsiyah hayatim biraz renklenir.  Tıpkı hayallerimdeki gibi ışte belki hep bir olasılık kesinlik yok . Kime gitsem bunun önemsiz birşey olduğunu ve zamanla geçer diyor anlamiyorlar . Bu zamana kadar kim aldırdı ki beni her şeyi şu an anlıyorum . Herkes beni önemsiz biri olarak görüyor ama ben onları o kadar yuceltmisim ki haklılar onemsememekte . Işte derler ya kimseye olduğundan fazla değer vermiycen gerçekten doğru sonra salak saniyolar . Yanlış mi doğru mu? Iyi mi kötü mu? Bu çizgiyi geçemiyoruz belki de geçip yarıda kalıyoruz . Sevdiklerimiz mi gecmemize engel yoksa gecmis mi ? Neden diye dusunuyomuyuz yaptiklarmiz için sevdiklerimiz için sebepler ariyomuyuz.  Insan bunların değerini en çok kaybettiğinde anlıyor . Neyse yine bu sabah mutsuz hayatima uyandım lavaboya gidip elimi yüzünü yikadim kahvaltı hazırdı oturdum evlenen ablam bizdeydi kahvaltıya gelmiş yiyip topladık sofrayı evi topladık kose bucak . Yorgunluktan ölmek uzereydim  dinlendim . Sonra canim sıkılınca uzerimi değiştirdim ve sahile çıktım . Tuhafti bu gün bilmem belki de güzel bişey olacaktı . Sahil biraz uzaktaydı . Bir saat sonra orda olurdum muhtemelen